KARMA: The Dark World review - Interessant, maar niet eng

Pollard Studio is een ontwikkelaar die zich heeft toegelegd op het ontwikkelen van games waar het verhaal een hoofdrol heeft. Hun eerste game, Karma: The Dark World, is een psychologische horror waar je de dystopische wereld moet verkennen en de herinneringen van personen moet doorspitten om achter de waarheid te komen. Persoonlijk hou ik wel van horrorgames zoals Resident Evil, Until Dawn en Silent Hill, want deze games maken horror vermakelijk ondanks de sporadische schrikmomenten. Ik heb alleen weinig ervaring met games zoals Inside, Alien: Isolation, Slender: The Eight Pages, Manhunt en Outlast waar de psychologische insteek voor de horror zorgt. Ik ben dus erg benieuwd of deze game mij de stuipen op het lijf kan jagen. Of dit zo is, kun je lezen in de review van KARMA: The Dark World.

A New World

KARMA: The Dark World speelt zich af in een dystopische wereld in 1984 waar The Leviathan Corp. hun MOTHER-technologie gebruikt om de sociale orde te veranderen en de New World te vestigen. Ze testen hun visie in een ongenoemde stad in Europa die vervolgens een ongekende technologische vooruitgang doormaakt en de bevolking beschermt tegen oorlog, ziekte en honger. Daarnaast brengt dit nieuwe manieren van educatie, beter geconstrueerde gebouwen en nieuwe instituten. Zo is The Thought Bureau verantwoordelijk voor het handhaven van de sociale orde en het oplossen van misdaden.

The Winston Institute doet biologisch en natuurkundig onderzoek. Leviathan heeft de technologie ontwikkeld om herinneringen van mensen te ontnemen en deze op te slaan. Helaas misbruiken ze deze technologie en ondernemen ze steeds meer stappen om hun werknemers te dwingen om zich volledig op hun werk te richten. Ze bevoorraden de werknemers met drugs om hun focus te verhogen en proberen eventuele afleidingen te verwijderen om de hoogste productiviteit te garanderen. Alle activiteiten worden geregistreerd en beoordeeld. Mocht de productiviteit niet voldoen dan treft Leviathan maatregelen. Ze fungeren als een soort Big Brother door alles te registeren en iedereen onder controle te houden.

Een vreemd begin

Je wordt wakker in een ziekenhuis van The Leviathan Corporation. Je weet niet wie je bent en herkent jezelf niet in de spiegel. Door een stem uit de luidspreker word je special agent genoemd en deze stem loodst je richting een kalibreermachine. Hiermee kun je de Brightness, Audio en Spatiel Calibration aanpassen. Vervolgens stuurt hij je naar The Transition Room waar je de stem eindelijk ontmoet. Deze oude man kijkt je niet aan en zegt dat hij niet belangrijk is en dat jij voor haar moet zorgen. Hij vraagt of je of je in de behandelstoel wilt gaan zitten om vervolgens je ledematen vast te binden. De oude man geeft aan dat jij moet ontsnappen, maar wanneer je uitlegt dat je niet weet wie hij is of waar je bent, begint hij over MOTHER waarvan hij dacht dat jij een afgezant was. Hij concludeert dat hij dit al zijn halve leven doet en dat iedereen hem gefaald heeft.

Als aangeeft dat je aan geheugenverlies lijdt, denkt hij dat je misschien wel de persoon bent die hem kan helpen. Hij geeft je een walkman en zegt dat het je missie is om je herinneringen te ontdekken en erachter te komen wie je bent. Jij begrijpt niet waar hij het over heeft, maar dat weerhoudt hem er niet van om je onder te dompelen in een of andere vloeistof waardoor je in een andere dimensie wakker wordt. In deze vreemde wereld zie je twee grote stenen handen en pilaar waar een cassettebandje op ligt. Je luistert hiernaar en bent opeens in 1968. Een jongen vertelt over de dag dat hij en zijn zus door onbekende mannen van hun ouders worden gescheiden. Hij heeft zijn zus nooit meer gezien en vraagt zich af of hij zijn ouders ooit nog zal zien. Vervolgens word je aangesproken door MOTHER die uitlegt wie je bent en je persoonlijkheid test door vragen te stellen waar je uit twee antwoorden moet kiezen.

Na het zetten van je handtekening ben je opeens in 1976 en zit je een auto met twee personen die een televisie als hoofd hebben. Jij bent Daniel McGovern, een trouwe ROAM-Agent van The Leviathan Corporation op weg naar een The Winston Institute. Zijn werk bestaat uit het onderzoeken van plaats delicten en het ondervragen van verdachten en getuigen. Daarnaast kan hij met de technologie van Leviathan in de herinneringen van burgers duiken om hun verleden te ervaren. Daniel krijgt de opdracht van MOTHER om de werkplek van Sean Mehndez te onderzoeken. Dit is een medewerker van The Winston Institute die na de geboorte van zijn dochter door oververmoeidheid zijn been heeft verloren. Door het verlies van zijn productiviteit is hij gedegradeerd tot een administratieve positie. Hierdoor moet hij het klokje rond werken om productief genoeg te blijven. Omdat zijn gezinsleven hieronder lijdt, heeft zijn vrouw hem verlaten en moet hij voor zijn dochter zorgen. Sean wordt nu verdacht van diefstal en het is aan jou om zijn werkplek te onderzoeken en later hem te ondervragen.

All in a day’s work

In The Winston Institute verken je een aantal kamers en ga je op zoek naar brieven, documenten, kranten, computer logs en cassettebandjes. Zo kom je meer over de huidige situatie, de betrokkenen en jezelf te weten. Ook geeft dit je informatie en hints om de puzzels op te lossen en verder te komen. Zo moet je bijvoorbeeld codes ontcijferen uit de gevonden documenten of deze zien te vinden door met de omgevingen te interacteren. De puzzels zijn an sich niet heel moeilijk, want alle aanwijzingen zijn in dezelfde kamer te vinden. Het nadeel van deze games is vaak dat je als personage enigszins passief bent. Je onderzoekt wel de locaties en er zijn enkele confrontaties waar je meestal moet vluchten, maar de gameplay bestaat voornamelijk uit rondlopen door gebouwen, het oppakken en gebruiken van items, het vinden van informatie en het oplossen van puzzels. Deze gameloop moet je wel aanspreken en hierdoor is de game niet voor iedereen.

Het helpt wel dat de dystopische wereld overtuigend gepresenteerd wordt. Je ziet de invloed van de Leviathan Corporation overal terugkomen. Het is alleen niet duidelijk waarom sommige mensen een televisie in plaats van een hoofd hebben of waarom de gezichten in sommige herinneringen vervormd zijn. Door het vage begin is het lastig om er een duidelijk verhaal van te breien. Gelukkig zijn er in de velden Puzzle Boxes verstopt. Door deze optionele puzzels op te lossen verdien je een Rule Follower Statue die extra lore en context bieden, zodat je wat meer over de donkere wereld te weten komt. Helaas zijn ze goed verstopt en is deze informatie dus optioneel. De drukkende en vreemde sfeer van de wereld wordt goed gepresenteerd en op bepaalde momenten is de game een beetje freaky, maar het wordt niet echt heel spannend. Er gebeurt an sich niet heel veel, maar door de achtergrondgeluiden en de dreiging van een of ander wezen voeren de druk enigszins op. Soms schrik je door de onvermijdelijke pop-up of word je gestuurd door een tekst zoals Don’t look back die natuurlijk een tegengestelde reactie oproept. Hierdoor zie je een schim die opeens verdwijnt, maar verder kun je er niet veel mee.

Na het onderzoek in The Winston Institute, ga je met Sean praten en hij vermoedt dat hij wordt achtervolgt door een of ander wezen dat medewerkers van het Winston Institute voor onverklaarbare redenen lastigvalt. Normaliter ben je niet geneigd om dit soort verhalen te geloven, maar je eigen ervaring in The Institute was in ieder geval apart te noemen. Gelukkig kun je met de technologie van je werkgever de herinneringen van een verdachte doorspitten. Het is een leuke gimmick, maar hier doe je hetzelfde als in de rest van de game. Dit leidt naar een zoektocht door het verleden van verschillende personages, word je ook geconfronteerd met het wezen en ontdek je meer over je eigen geschiedenis. Zo kom je meer te weten over je ouders en zus, maar het blijft nog enigszins vaag. Dit komt mede door het feit dat ik net voor het einde ben blijven steken door een puzzel. Het nadeel van een game met puzzelelementen is dat je niet verder komt als je de puzzel niet kunt oplossen. De game biedt geen extra hints en je moet het doen met de gegeven informatie. Ik weet dus niet hoe het avontuur eindigt, maar na alle moeite ben ik zeker nieuwsgierig naar de conclusie. Ik betwijfel alleen of ik het heel eng ga vinden.