Keeper review - Verbazingwekkend

De ontwikkelaars van Psychonauts, Double Fine Productions, keren terug met wederom een creatieve titel. Aan de hand van de trailers van Keeper was het direct duidelijk dat bizarriteit en creativiteit de overhand hadden. Ik mag daar dan ook niet over klagen, want wat je hebt gezien van de wandelende vuurtoren is precies wat je krijgt. En toch toont Keeper aan dat een fantastische artistieke directie niet direct betekent dat je een goede game in handen hebt.

Ontwaak uit een lange slaap

Je kiest vaak niet voor eenzaamheid, vooral niet als blijkt dat je nog als enige over bent van een ras. Het is waarschijnlijk op dat moment dat je openstaat voor een verbinding met een heel ander wezen en samen op avontuur gaat. Een avontuur dat begint met een ontmoeting die per ongeluk plaatsvindt. De vliegende dodo Twig probeert een donkere storm voor te blijven en besluit om op een oude vuurtoren te schuilen. Deze had ooit een belangrijke rol, maar heeft die taak uiteindelijk moeten opgeven. De vogel zorgt er echter voor dat de vuurtoren ontwaakt en met zijn licht de storm en vreemde paarse bolletjes op afstand houdt. Het licht zorgt voor hoop op het eiland en is een belangrijk onderdeel van de reis die je aflegt en de puzzels die je oplost.

Het doel is om naar de top van de besneeuwde berg te trekken en daardoor loop je door de verschillende biomen van het eiland. Er zijn geen mensen of zelfs normale dieren aanwezig. Alleen Twig vertoont kenmerken van wat wij een vogel noemen. Zo kom je wortelvogels tegen die jou met meerdere ogen aankijken, gemuteerde krabben en een soort robot-eenwielers. Ze hebben allemaal te maken gehad met de vreemde paarse wezens, die vermoedelijk het kwaad via het wortelstelsel van schimmels en paddenstoelen verspreiden. Onbedoeld help je ze weer op weg om volledig te kunnen genieten van hun leefgebied, of misschien kent de vuurtoren een oeroud instinct waar hij naar handelt. Hoewel het verhaal geen woorden kent, wordt het duidelijk gemaakt door de beleving. Het eiland waar je doorheen trekt, is prachtig vormgegeven en je zult met verbazing naar de inwoners kijken. Van de creativiteit die de gebieden uitstralen kan ik alleen maar smullen. Je zou bijna denken dat je een of andere hallucinatie hebt, eentje die in gang is gezet door de kunststroming het surrealisme.     

De tijd vliegt voorbij

Het verhaal gaat prima van start, maar verliest uiteindelijk zijn samenhang. En dat is tegenstrijdig, aangezien het doel vanaf het begin duidelijk naar voren komt. Het probleem met Keeper is dat je bepaalde acties van tevoren al ziet aankomen. Hoewel ik regelmatig met verbazing naar mijn scherm zat te kijken, kwam dat niet door het verhaal. De vuurtoren die je speelt, transformeert uiteindelijk en wordt daardoor net zo vreemd als de inwoners van het eiland. Wederom is het een creatief idee, maar eentje dat uiteindelijk te bizar wordt. Verbazing is een emotie en daardoor kan ik niet beweren dat de game geen emoties oproept. Wat ik echter miste, was de connectie tussen mij en de personages op mijn scherm. De vuurtoren en Twig hebben die verbinding overduidelijk wel, maar het weet de overbrugging niet naar de speler te maken.

En daar krijg je ook niet de tijd voor. Niet alle games hoeven lang te zijn, maar Keeper is duidelijk aan de korte kant. Het helpt dan ook niet dat de tijd regelmatig vooruit wordt gespoeld. De transformaties van de vuurtoren vinden niet plaats in een dag, maar juist over meerdere dagen. De vogel weet je altijd weer terug te vinden en de kern van de vuurtoren blijft intact. Hierdoor komt het verhaal echter wel tot stilstand. Tegelijkertijd tonen twee van de transformaties aan hoe weerbaar de natuur is en hoe sterk het doorzettingsvermogen van de vuurtoren is. Bij dit soort games speelt muziek altijd een grote rol en ook daar merkte ik de nodige tekortkomingen. De muziek is namelijk nogal wisselend en paste vaak net niet bij de situatie. Hierdoor kwam ik los uit het verhaal en eindigde ik wederom met vraagtekens.

Licht brengt hoop

Wandelen is niet het enige wat je doet, want het licht van de vuurtoren speelt een centrale rol in de gameplay. Paarse wortels en stekels staan regelmatig in de weg, waardoor je deze op creatieve manier moet verwijderen. Soms is het simpel en hoef je alleen je licht erop te laten schijnen. Op andere plekken heb je de hulp nodig van robots met hun eigen lamp. Je kunt het al raden, deze robots zijn kapotgemaakt of zijn vastgeroest door de tijd. In die gevallen moet je eerst de tandwielen of lampen vinden en deze geven aan de juiste robot. Als vuurtoren kun je echter niets vastpakken, waardoor je de hulp van Twig moet inschakelen. Hij zal dan ook alles op zijn plek duwen en de tandwielen draaien. Er zijn momenten waar je moet spelen met de tijd om poorten te openen en door de brokstukken van een stad te kunnen wandelen. De puzzels zijn simpel en dat hebben de ontwikkelaars bewust gedaan. Hierdoor zorgen de puzzles in ieder geval niet voor frustraties, maar heb je wel een leuke onderbreking van het wandelen. Ik merkte in de eerste hoofdstukken wel dat het licht van de vuurtoren regelmatig zorgde voor lag spikes bij de puzzels. De besturing is in het begin een beetje ongemakkelijk, maar je went eraan.

Waar ik niet aan kon wennen, was de camera die je niet zelf mag draaien. Het ene moment zie je de vuurtoren vanaf de achterkant, terwijl je op andere momenten de zijkant of juist de voorkant ziet. De vaste camera draagt daardoor bij aan de artistieke scènes, maar voor de puzzels en het bewonderen van de omgeving is het niet fijn. Het eiland is zo bizar dat het zonde is dat we niet even om ons heen kunnen kijken. Gewoon om dat gevoel van verbazing te behouden en die vreemde wezens even goed te bestuderen. Als je de geheimen van het eiland wilt ontdekken dan moet je een zijweg vinden en verkennen. Ook dat wordt door de vaste camera bemoeilijkt, omdat het lastig te bepalen is wat de hoofdweg is. Daarnaast draait de camera niet altijd lekker mee als je terug wilt lopen, waardoor het een beetje ongemakkelijk wordt om de hoofdweg weer terug te vinden.