Review: LEGO DC Super-Villains Xbox One

LEGO biedt al generaties lang een vorm van vermaak welke tijdloos is. Het Deense speelgoed laat kinderen sinds 1932 bouwen en weer afbreken zonder ook maar enige restrictie op de fantasie te leggen. De LEGO-games bestaan wellicht nog niet zo lang als het plastic spul, maar ook deze weten al bijna twintig jaar de kinders - zij het groot of klein - te vermaken. Inmiddels is de franchise alweer aan de zoveelste versie toe met LEGO DC Super-Villains, waarin ontwikkelaar Travellers’ Tales het verhaal van DC Comics’ schurken blokje voor blokje probeert op te bouwen. Maar hebben de LEGO-games nog wel de bouwstenen om het leuk te houden na al die jaren?

Ik wil slecht zijn

Het simpele antwoord hierop is “ja”. Hoe weinig er in principe ook aan de formule van de LEGO-games veranderd is, het blijft een genot om digitaal de wereld te slopen, studs te verzamelen, gadgets weer op te bouwen en zo progressie te boeken. Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik niet het type ben dat geschikt lijkt voor LEGO-games. Ik ben geen hoarder en zoek in games veelal niet naar dat ene item. Maar LEGO DC Super-Villains weet me te lokken en heeft me in zijn plastic grip. Het heeft deze keer echt alles met de setting te maken. Hoe tof ik Superman en Batman ook vind, stiekem ben ik veel meer fan van The Joker. Ik wil slecht zijn. LEGO DC Super-Villains biedt me die optie en geeft me alle steentjes om deze helemaal naar wens aan te maken.

Dit is van meet af aan de kracht van de game; diens character creation. LEGO DC Super-Villains wil dat jij de nieuwe superschurk wordt, maar wil ook dat jij deze vormgeeft. Een raar kapsel met een waanzinnig kleurtje, een snazzy wapen, een autootje om je middel of een random kostuum, jij bepaalt het. Smack er een naam op - al noemt Harley Quinn je op een gegeven moment toch alleen maar Dr. Don’t-Say-Much - en je bent klaar om samen met de zojuist ontsnapte Lex Luthor je reign of terror te starten. Of ja, reign of terror… het blijkt al snel dat er figuren bestaan die nog veel slechter zijn dan dat zootje ongeregeld waar jij uiteindelijk deel van uitmaakt. Het Crime Syndicate en diens criminele Justice League-dubbelgangers voeren namelijk wat in hun plastic schild en dat raakt onze bende toch wel een beetje in het donkere schurkenhart.

Hier valt uren mee te spelen, net als met LEGO

Dit gegeven biedt de speler een flinke spelwereld waar je letterlijk uren in kan lopen, slopen, bouwen, puzzelen en verzamelen tot je elk steentje hebt verzameld, al is dit niet nieuw. De speelduur van een LEGO-game is altijd al een van diens grootste assets geweest, alsook de replay value ervan. Ook in DC Super-Villains geeft de Free Play-modus ons weer alle vrijheid om met de (160!) vrijgespeelde poppetjes elk hoekje van het level te verkennen en diens vaardigheden te benutten om voor de volle 100% te gaan. Want ja, het ontbreken van een gouden blokje of dat ene collectible item voelt stiekem toch wel aan als met je blote voeten over LEGO lopen.

Gelukkig is het geen straf om die uren te spenderen in LEGO DC Super-Villains. Allereerst draait de game smooth AF, zijn de puzzels en minigames goed te behapstukken, werkt het vechten lekker en ben ik nergens echt in de problemen gekomen wanneer het aankomt op het besturen van mijn villain. Sowieso is het praktisch onmogelijk om vast te lopen op een objective, gezien hints je om de oren vliegen wanneer je dat verkiest. Je hebt snel genoeg in de gaten wanneer je even moet switchen van personage om verder te kunnen. Nee, de bestuurbaarheid van je poppetje is niet zo’n issue, dus dat zal de pret niet bederven. De bestuurbaarheid van voertuigen is daarentegen een heel ander verhaal. Elk voertuig - van botsautootje tot vrachtwagen - voelt aan als een blok zeep in een badkuip en is zo goed als onbestuurbaar. Nu is het gebruik van een voertuig amper een verplichting, maar het is wel een dingetje waar Travellers’ Tales van mij naar mag kijken.

HA HA HA HA HA HA HA

Op het gebied van gameplay doet LEGO DC Super-Villains dus niet veel anders. Wat het al goed deed, doet het nu nog (soms zelfs beter) en wat het niet goed deed is nog steeds een issue. Het is in het geval van Super-Villains de hele opmaak die de game zijn glans geeft en mij helemaal verslaafd heeft gekregen. Van Wolfmother’s “Joker and the Thief” - welke als rode draad door je speakers schalt - tot de ongelofelijk zouteloze kuthumor die me van tijd tot tijd echt even hard liet schaterlachen, het werkt allemaal mee aan een vibe die mij het repetitieve karakter van een LEGO-game doet vergeten. Het is voor mij lang geleden dat ik met plezier naar een cutscene keek en deze stiekem nog een keer wou bekijken, maar LEGO DC Super-Villains weet me te triggeren. Als is het maar om nog eens goed te bekijken wat voor ongein daar nu op de achtergrond speelde.

Daarnaast siert het de game dat TT Games alle ruimte heeft gekregen om de lore van de baddies eens goed te benutten en er de een na de andere referentie in te smijten, waar de DC fan dan weer heel gelukkig van wordt. Nee, op geen enkel vlak kan ik Travellers’ Tales ervan betichten dat het niet in de materie duikt of veelzijdigheid mist. Het zijn de details - hoe onzinnig ze soms ook lijken - die LEGO DC Super-Villains een must play maken, of je het nu overweegt omdat je van LEGO of van DC Comics houdt. En mocht je het jezelf afvragen; Ja, Mark Hamill als The Joker is voor mij wel echt de kers op de taart, al vormt hij slechts één van de vele topacteurs die de schurken van een stem voorzien. Op die van jou na dan. Jij bent en blijft gewoon die eeuwig zwijgende Dr. Don’t-Say-Much… Mwuha ha ha ha ha hi hiiiiiii