Review: Little Nightmares II - Kunstwerk met restricties Xbox One

De sneeuw ligt nog vers op de stoep en deze dagen lijken veel sneller donkerder te worden dan normaal. Komt goed uit, ik heb namelijk nogmaals een horrorgame voor Eilish' neus weggekaapt. Eentje die ik al eerder dit jaar heb mogen uitproberen. In mijn preview van Little Nightmares II had ik al een bepaald beeld geschetst bij deze sequel. Sterke atmosfeer, maar het speelde het hele horrorspelletje wel op safe. Nu heb ik door deze kleine nachtmerrie heen gespeeld en zijn mijn gedachten veranderd? Zijn Mono en Six stiekem toch dat dynamische duo, of vallen ze door de mand? Zet je lichten uit, want het is tijd voor wat kinderlijke horror.

Afschuwelijk en aandoenlijk

Little Nightmares II zet je in de schoenen van Mono, de game's nieuwe protagonist. Al snel ben je herenigd met de heldin van deeltje één, Six, en samen trekken ze door de verknipte wereld van Little Nightmares II. Zoals je wellicht gezien hebt in het promotiemateriaal van de horrorgame, spelen de tv's en de grote toren een grote rol in het verhaal. Het is allemaal een vrij abstracte bedoeling, maar het is niet slecht verteld. Tenminste, ik kan het niet echt vertellen noemen, want er is natuurlijk geen enkele lijn aan dialoog te bespeuren. Mono en Six zijn echter beiden aandoenlijke personages. Hun lichaamstaal is altijd een goede indicatie van hoe ze zich voelen en je leeft wel met ze mee. Plus, Mono kan verschillende hoedjes dragen en ja, ik heb ze allemaal verzameld. Noem mij Bram de Hoedjesman. Anyway, je denkt wellicht dat de interactie met Six minimaal blijft, maar toch begon haar gedrag mij op te vallen. Zeker als je hand in hand door de horrorgangen loopt, voelt de A.I. partner als je enige vriend(in).

De trailers laten je meteen zien waar het budget in gestoken is en dat zijn de graphics, kunstdirectie en de animaties. Little Nightmares II is een audiovisueel hoogstandje. Ik heb altijd al een zwak gehad voor games met geweldige atmosfeer en Little Nightmares II scoort hier een dikke voldoende. De hele wereld voelt verrot aan, met geweldige monster designs en subtiele details, waardoor je ziet dat de ontwikkelaars heel nauwkeurig te werk zijn gegaan. Als je maar lang genoeg naar de achtergrond kijkt, dan zie je elke keer wel weer iets verknipts terug staren. Een wereld die eigenlijk een stuk beter zou zijn als de game niet speelde als een hele lineaire ervaring. De game hanteert een 2.5D stijl, oftewel meestal naar links en rechts bewegen en af en toe kan je omhoog en omlaag, zowel verticaal als horizontaal. De game is heel streng met waar je wel heen mag en waar niet, alsof je op een tour bent in een prachtig museum. Wil je weten wat daar staat? Pech gehad, doorlopen. Er zijn wel geheimen te ontdekken, maar niet zo veel, en die zitten verstopt onder een excessief gebruik van het grijs/blauwe filter dat over de wereld hangt. Het is een herhalend concept en ondanks het feit dat het wel de atmosfeer goed onderbouwt, is het niet handig als je wilt exploreren buiten het bewandelde pad. De soundtrack doet zijn werk, maar is niet erg aanwezig. Het sounddesign is sterk. De manier waarop bepaalde monsters klinken, of wat ze met hun slachtoffers uitspoken, is ontzettend vervelend om naar te luisteren. Vervelend op de beste manier dan.

Geduld versus onwetendheid

Little Nightmares heeft een interessante wereld, omdat je natuurlijk jezelf verplaatst in de nachtmerries van kinderen. Ditmaal lijken de nachtmerries vooral gebaseerd te zijn op de maatschappelijke horrors. De school en het ziekenhuis-level waren ontzettend sterk in design, maar het begin en het einde zwakken iets af. Je voelt je ook zeer kwetsbaar en niet alleen door je formaat. De controls voelen soms wat ongemakkelijk, maar dit lijkt intentioneel te zijn geweest. Doordat je toch wat tijd nodig hebt om een sprint in te zetten of je loopt te klooien met je controller, voel je je toch net wat meer vatbaar voor die aanstormende kruising tussen een jazz-liefhebber en Slender Man. Die dodelijke precisie die komt kijken bij de controls was echter soms wel de druppel in de emmer die vol zat met kokende frustratie.

Iets waar ik veel moeite mee had, was de manier waarop de eindbaas-monsters van elke wereld werkten. Qua design waren ze schitterend en zorgden ze voor oprecht ongemakkelijke en enge momenten, maar Little Nightmares II was iets te druk bezig met het dubbelchecken of alles er mooi uitzag, in plaats van het ook duidelijk te maken voor de speler. Dit is ook weer een terugwijzing naar het feit dat de atmosfeer top is, maar wel overmatig gebruikmaakt van het grauwe grijs/blauwe filter. Hierdoor is het soms lastig te spotten waar je je moet verstoppen, waar je op kan klimmen, enzovoorts. De interacties met de eindbazen en andere vijanden zijn daarom ook regelmatig frustrerend. Little Nightmares II verwacht geen enkele fout en als je qua timing ook maar een halve seconde ernaast zit, of tien centimeter te vroeg springt, dan legt Mono het loodje. Het is een systeem dat gebruik maakt van trial and error. De game geeft echter te weinig indicatie van wat er van de speler verwacht wordt, dus als je maar dood aan het gaan bent, puur om uit te vinden wat er van je verwacht wordt, dan is het op momenten erg frustrerend. Niet moeilijk, maar onduidelijk.

Daarnaast komt dat stukje lineariteit weer de hoek om kijken. Elke monster-ontmoeting heeft één juiste route. Probeer iets wat misschien logisch is, maar niet precies op het juiste pad valt? Pech gehad, terug naar het checkpoint, jij creatieve donderstraal. Ik kan mij goed herinneren dat ik het perfecte plekje had gevonden om mijzelf te verstoppen na het openen van een deur, met het monster in geen velden of wegen te bekennen. Wat doet Little Nightmares II? Het monster sprint mij voorbij, maakt een 90 graden draai en slaat de tafel omver waar ik onder zat. Op dat moment begon ik mezelf af te vragen waarom mijn oogleden begonnen te trillen van irritatie. Vier seconden later had ik het antwoord daarop, omdat Little Nightmares II af en toe de neiging heeft om zich als een eikel te gedragen. My way or the highway is eigenlijk het motto van de actiescenario's van deze horrortitel.

Durft niet groter te dromen

Toen ik Little Nightmares II aan het doorspelen was, kon ik het gevoel niet ontsnappen dat dit allemaal heel erg bekend aanvoelt. Dit is aan de ene kant goed. Fans van de eerste game hebben lang moeten wachten op deze sequel en het is maar goed ook dat ze weten dat ze waar krijgen voor hun geld. Op de frustratiemomenten na heb ik ook een fijne ervaring gehad met de game. De wereld was leuk om te verkennen, de puzzels waren interessant genoeg en Mono en Six waren personages waar ik om gaf. Waar ik echter aan moet denken, is het volgende: maakt een goede game ook direct een goede sequel?

Het antwoord daarop is simpel. Een sterke sequel gebruikt de grond van zijn voorganger om nieuwe hoogtes te bereiken, innovatie te brengen aan het originele idee en durft die creatieve risico's te nemen. Little Nightmares II voelt in het algemeen heel erg safe. Het is absoluut geen slechte game. Sterker nog, ik raad hem aan, of je nou je eerste stappen wil maken in het horrorgenre, of al een echte kenner bent. Toch denk ik ook dat Little Nightmares II vooral weer het eerste deel wil zijn. De issues van de eerste game zijn wederom aanwezig, net als de korte duur van de campaign. Ja, ik heb de game binnen vijf uur uit kunnen spelen. Dat is kort en zeker als je terugkeert naar de titel en weet wat je moet doen bij elke puzzel, dan kan je de game zelfs binnen twee of drie uur uitspelen.

Het gebruikte beeldmateriaal is opgenomen tijdens de speelsessie op de Xbox-console