Lumines Arise review - Een meesterwerk herboren

Met vlagen verlang ik terug naar het gaming landschap zoals deze twintig jaar geleden was. De industrie was nog niet volledig in de ban van live service of battle royale games en voor een ‘mindblowing’ ervaring kon je naast de gebruikelijke najaars first-person shooter oorlog aankloppen bij Q Entertainment, waar Sega coryfee Tetsuya Mizuguchi met het kinderlijk eenvoudig ogende Lumines: Puzzle Fusion een wonderbaarlijke wereld voor je opende. Achteraf gebleken een meesterlijke zet, want met Lumines Arise weet diezelfde Tetsuya Mizuguchi ruim twee decennia later wederom dat mindblowing effect te creëren, en dat allemaal zonder heel de formule overhoop te halen.

Grootmoeders vertrouwde recept

Ergens is dat al een prestatie an sich anno 2025. Waar menig ontwikkelaar het wiel keer op keer opnieuw moet uitvinden om relevant te blijven, blijft Mizuguchi – deze keer onder de Enhance, Inc. Bannier – bij zijn leest. Lumines Arise draait nog steeds op het vertrouwde concept van weleer, waarbij de speler uit twee kleuren en uitlopende combinaties bestaande 2x2 blokken in een grind van 16x10 moeten wegwerken door deze zodanig te plaatsen dat er 2x2 ‘squares’ van dezelfde kleur vormen. Een op de beat van de muziek voorbijtrekkende tijdlijn vaagt die squares weg, net zo lang tot het target is bereikt.

Aan die simpel klinkende opzet is in de afgelopen twee decennia dus zeer weinig veranderd, en met reden. Net als Tetris leunt ook Lumines op het principe van “don’t fix it if it ain’t broken” en als Lumines Arise ons iets leert, dan is het wel dat diens concept onverslaanbaar is. Er is geen behoefte aan over de top mechanics en rigoureuze veranderingen om een game als Lumines Arise intrigerend te houden. De grootste verandering manifesteert zich in de vorm van de Burst mechanic - vergelijkbaar met Tetris Effects Zone – waarbij de square eliminatie tijdelijk wordt gepauzeerd om extra dikke combo’s aan elkaar te rijgen, een mechanic die levensreddend kan zijn wanneer je grid voller raakt dan je prettig vindt. Dat de rest zo goed als onveranderd is, wil niet zeggen dat Lumines Arise aanvoelt als een game van twintig jaar oud, want net als Tetris met Tetris Effect: Connected heeft ook Lumines met Lumines Arise een moderne facelift gekregen.

(Grijze) massa = kassa

Sterker nog, het heeft vrijwel dezelfde facelift gekregen als diens puzzel concurrent, wat niet verwonderlijk is wanneer je jezelf beseft dat dezelfde studio (Monstars) achter die facelift zit. Het resultaat is dan ook wat je ervan mag verwachten; een Lumines game die elk zintuig tot de max prikkelt middels verbluffende visuals en een banger van een soundtrack, welke wederom door Hydelic en Takako Ishida in elkaar is gezet. Elk van de 35 levels in de single-player Journey modus is voorzien van een eigen grafische stijl en pompende track, de een nog meer hypnotiserend dan de ander. Puur op basis hiervan verdient Lumines Arise al een dikke tien qua presentatie.

Maar Lumines Arise is zo veel meer dan dat. Hoewel je als solospeler meer dan voldoende uitdaging uit de Journey modus kunt halen – vooral wanneer je alle 35 levels in elk van de drie moeilijkheidsgraden wenst te voltooien – biedt Lumines Arise ook genoeg extraatjes via een flinke selectie aan missies in de Missions Hub. Daarnaast valt Lumines Arise ook tegen een ander te spelen in Burst Battle, welke zowel online als lokaal te spelen valt. Wie alsnog immersie mist – wat bijna ondenkbaar is, maar toch – kan er ook nog eens voor kiezen om Lumines Arise in VR te spelen. Vooral dat laatste is een overweldigende ervaring gebleken.

Zintuiglijke overbelasting

Er is eigenlijk ook maar één ding wat Lumines Arise weerhoudt van een perfecte score en dat is leesbaarheid. Hoewel het gros van de levels in Lumines Arise genoeg onderscheid biedt in het kleurenschema – mede door het gebruik van contrasterende kleuren en unieke vormen – zijn er ook enkele levels waarin dit niet zo sterk uitpakt. Het onderscheid tussen een groene broccoli en een rode paprika is uiteraard goed te maken – om maar één van Lumines Arise’s ludieke thema’s aan te stippen – maar wanneer deze elementen worden ingewisseld voor aardbolletjes en volle maantjes – beide bestaande uit dezelfde vorm – dan wordt dat onderscheid maken al ietsjes lastiger, vooral zodra de blokken zich in een vlot tempo laten aanvoeren en het grid zich in no-time vult.

In deze levels kunnen de betoverende, dynamische achtergronden ook voor een lastig te lezen speelveld zorgen. Naarmate je dichter bij je target komt, neemt ook de hectiek op je scherm toe en wanneer de hectiek toeneemt, zit je niet altijd te wachten op een hoop rondzwevende particles en cinematische achtergrond taferelen. Maar goed, misschien ben ik wel de enige die daar last van heeft. Nogmaals, ik ben nog zo’n type dat verlangt naar de games van 2004, wat ergens ook wat zegt over mijn leeftijd. Wellicht dat de huidige generatie Lumines gamers zich niet laat afleiden door al dat on-screen entertainment. Desalniettemin weet Lumines Arise – net als in 2004 – weer te imponeren, zonder al te gek te doen. Zoals het een meesterwerk betaamt.