Mafia: The Old Country review - This country has been good to me

Als Hangar 13 één les heeft geleerd na de launch van Mafia 3 in 2016, dan is het wel dat de maatschappij de neiging heeft om negatief te reageren op structurele verandering. Of het nu de setting van de minder vaak besproken Black Mafia was of de open-wereld setup, Lincoln Clay kon niet echt op de support van de Mafia achterban rekenen. Het is dan ook niet geheel verwonderlijk dat de ontwikkelaar met Mafia: The Old Country 'back to form' gaat, terug naar lineaire verhaalvertelling en verhitte vetes tussen overdramatische, handbeweging makende Italianen. En met terug bedoel ik heel ver terug. Niet 1930, niet 1945, maar 1903. Terug naar de bakermat van The Family. Maar is dat genoeg om de loyaliteit van de fans weer te herwinnen? Het is tijd om de omerta te breken in de review van Mafia: The Old Country.

El Classico

Wie bij het horen van 2K's geadverteerde premisse een bepaald beeld in het hoofd heeft gecreëerd waarin glooiende Siciliaanse vergezichten worden afgewisseld met een Italiaanse soap rondom carrière maken, verraad en wraak, zit behoorlijk in de goede richting. Qua verhaal doet Mafia: The Old Country namelijk exact wat je ervan kunt verwachten. Hangar 13 plaatst ons in de schoenen van 'carusu' Enzo Favara, een mijnwerker wiens leven niet veel slechter kan gaan. Het leven in de mijn neemt namelijk meer van hem af dan hem lief is en de relatie met zijn werkgever is er dan ook niet een om over naar huis te schrijven. Het is dan ook niet gek dat Enzo een beter leven in het paradijselijk afgeschilderde Empire Bay ambieert en elke gelegenheid pakt om die na te jagen. Wanneer een van die gelegenheden zich voordoet - zij het door een ongelukkige samenloop van omstandigheden - komt Enzo in aanraking met de familie Torrisi, die hem in ruil voor werkzaamheden op Don Bernardo Torrisi's wijngaard onderdak verschaft.

Vanaf dat moment zie je eigenlijk al van mijlenver aankomen wat Mafia: The Old Country op je pad gaat mikken. Het vergt weinig inbeeldingsvermogen om te voorspellen dat Enzo zich gaat omhoog werken in de rangen, een vertrouweling van Don Torrisi wordt en verstrikt gaat raken in een web vol bedrog en vendetta. Het is dan ook van groot belang dat Hangar 13 er alles aan doet om dit klassieke Mafia verhaal veertien uur lang interessant genoeg te houden, waar het over het algemeen in slaagt. Mede door enkele superbe acteerprestaties - waarbij ik Hangar 13 credits geeft voor de casting van Riccardo Frascari (Enzo), Johnny Santiago (Don Torrisi), Alberto Frezza (Luca Trapani) en Anthony Skordi (Tino Russo) - en oogverblindende graphics, lift Hangar 13 Mafia: The Old Country naar de hoogte die de Mafia franchise verdient. Je merkt aan alles dat het ontwikkelteam alles op alles heeft gezet om de essentie van het Sicilië van begin twintigste eeuw heeft willen vastleggen, waarbij het level van detail soms zo hoog ligt dat je de geur van de digitale citrusvruchten bijna door je scherm kunt ruiken.

The Family takes, no matter what

Helaas komt dit alles wel tegen een prijs. Mafia: The Old Country is namelijk een gulzige game wanneer het om je hardware resources gaat, waarbij het raadzaam is om in je settings naar die sweet spot te zoeken om alles stabiel draaiende te houden. Zelfs met alle ingebouwde upscaling en anti-aliassing opties die Mafia: The Old Country aanbiedt, is het zoeken naar de combinatie die je frame rate stabiel genoeg houdt in drukkere scenes, waarbij de benodigde rekenkracht zich het meeste toont zodra in-engine cutscenes overschakelen naar gameplay en vice versa. Wie niet constant geconfronteerd wil worden meet een diapresentatie in plaats van een soepel lopende transitie, moet of een loeier van een pc hebben, of door wat settings trial and error heen. Goede koeling is overigens ook geen overbodige luxe gebleken. Mijn bescheiden home pc tikte regelmatig Mount Etna-eske temperaturen aan en dropte amper onder waardes die het toelieten om een stillere gaming ervaring te beleven.

En weet je, dat is allemaal niet zo erg. Dat zijn allemaal zaken waar je mee kan leven, tenzij je dat Siciliaanse temperament in je hebt zitten en alles constant molto bello moet zijn. Als dat het geval is, dan zullen er nog wel meer zaken zijn waar je moeite mee gaat hebben. Zo voelt de gunplay misschien niet zo punchy als je zou willen en kun je jezelf gaan ergeren aan de upgrade-opties die ten eerste weinig aan de generale ervaring toevoegen, en ten tweede onhandig worden geïmplementeerd. Even naar een pittoresk wapenwinkeltje rijden om je looted dinari in te ruilen voor een ander mes, je rozenkrans te voorzien van perkhoudende kralen, of je verzamelbare Trinacria te verpatsen, zou een stuk makkelijker zijn wanneer de game niet zo scripted was en je vaker de mogelijkheid had om even van het uitgestippelde pad te wijken om erheen te boemelen. Maar gezien die omstandigheden vrij schaars zijn, vergat ik op een gegeven moment dat die optie nog bestond. Ik heb Mafia: The Old Country dan ook uitgespeeld met de stiletto die ik vroeg in de game mocht uitzoeken, zonder daarbij het gevoel te krijgen dat ik deze beter had kunnen inwisselen voor een andere.

Combat zit met het mes in de buik

Hangar 13 had er dan ook beter aan gedaan om die noodzaak op te dringen, vooral in de frequente één-op-één mesgevechten die het introduceert. Hoewel het idee erachter uitstekend is (no pun intended), is de executie hiervan ook niet messcherp. De controls zijn gelukkig niet al te ingewikkeld en het vergt van de speler hooguit goed reactievermogen, maar de impact ervan is daarentegen wat povertjes. Vrijwel elke confrontatie wordt vrij scripted onderbroken - soms zelfs meerdere malen - waarbij de verloren health van Enzo vaak miraculeus wordt aangevuld en die van zijn tegenstander niet. Dit maakt het winnen van zo'n gevecht een peulenschil en dat lokt dan ook geen 'Mio Dio, ik moet echt een beter steekwapen scoren' reactie uit. En dat is best jammer, want van alle combat scenarios vond ik deze mesgevechten veruit het meest bevredigende en impactvolle aspect op het vlak van story progression.

Tijdens de shootout scenario's - waar er overigens genoeg van zijn om je een aardige tijd aan de gang te houden - ontbeerde het me namelijk wel eens aan dat gevoel van impact. Nu begrijp ik dat het moeilijk is om gedurende een speelduur van veertien uur constant scenario's te creëren die uniek aandoen, maar ergens had ik gehoopt dat ik meer gratificatie had kunnen halen uit deze scènes. Ook hier geldt dat je ze van mijlenver kan zie aankomen door de lay-out van de omgeving (veel cover, overal ligt ammo, etc.), dus om dat gemis van een verrassing te compenseren moet gunplay goed aanvoelen. Nu doet Mafia: The Old Country nog z'n best om het allemaal spannend te houden door target snapping tot een minimum te houden en zo aiming en recoil nog een beetje realistisch te houden, maar veel van de vuurwapens missen die 'oempf' die je wilt hebben. Ook hier zie je dus geen noodzaak om je dinari te investeren in een betere versie van je pistool, rifle of shotgun. In de game schiet je wellicht raak, maar qua gevoel mis je toch wat.

A story I can't refuse

En ja, dat vindt een bastardo als ik erg jammer, vooral omdat Hangar 13 deze 'carusu' voor de rest prima heeft weten te vermaken met een klassiek Mafia verhaal, zij het grotendeels ontiegelijk voorspelbaar. Gedurende mijn speelsessie van zestien uur voelde ik werkelijk mee met Enzo - de gedoodverfde anti-held - en vertrouwde ik mijn mentor Luca Trapani op zijn donkerbruine ogen. Ik voelde op mijn lederen designerschoenen aan dat het ongeleide projectiel genaamd Cesare Massaro wel eens voor problemen kon gaan zorgen en dat Don Torrisi's consigliere Tino Russo me voor geen cent vertrouwt. En ja, die verboden liefde tussen Enzo en Isabella Torrisi... ook daarvan weet je op voorhand al dat het je bloed, zweet en tranen gaat kosten en dat je wel héél veel diensten moet gaan bewijzen om Don Torrisi zo ver te krijgen dat hij je haar hand geeft. Het hele concept van deze premisse is 'plain and simple' en al tig keer verteld, maar toch raakte ik geïnvesteerd genoeg om het nog een keer aan te horen.

Dat deze ervaring dan ook enigszins besmeurd is geraakt door onhandige keuzes en wat fletse combat, dat voelt dan ook aan als een bloedvlekje op de kraag van Mafia: The Old Country. Hangar 13 kan uiteraard het overhemd een keer in de was gooien en de vlek grotendeels verwijderen, maar helemaal wegpoetsen zal een lastige zaak worden. Daarvoor zal het een keertje met de vlekkenschaar erin moeten. Maar oh, wat voelt dit overhemd toch heerlijk vertrouwd aan. En wat ruikt het toch heerlijk naar citroenen en sinaasappelen. En wijn. En bloed. En paardenstront. En benzine. En kruid.

Delisiozo.