Nine Sols review - Een bijna purrr-fecte Solslike

Het heeft even moeten duren - vijf jaar om precies te zijn - maar het Taiwanese Red Candle Games is terug. Deze keer niet met een controversiële first-person psychologische horror game met Winnie the Pooh easter eggs, maar met een Metroidvania genaamd Nine Sols. Het heeft niet de freakiness van Devotion of Detention, maar wat het wel heeft is zeer bevredigende actie en fingerlicking Toapunk visuals waar je u tegen zegt. Het is dan ook jammer dat het een paar klitten in de vacht heeft zitten die het weerhouden van een purrr-fecte score.

Het Sol Yi maar overkomen

Een groot deel van Nine Sols’ aantrekkingskracht heeft de game te danken aan diens nukkige protagonist. Yi - een katachtige Solarian - is om onduidelijke reden uit de gratie gevallen bij de Sols, een elitaire raad die het aardig voor het zeggen heeft in het pittoreske New Kunlun. Wanneer we Yi voor het eerst ontmoeten, staat (of eerder hangt) hij op het punt om één van zijn spreekwoordelijke negen levens in te leveren. De mysterieuze Sol die Yi voor dood achterlaat weet alleen niet dat Yi louter in een sluimerstatus verkeert om vijfhonderd jaar ontwaakt te worden door een kind.

Na zijn powernap van een half millennium raakt Yi enigszins gehecht aan het kind, Shuanshuan, dat Yi aan zijn jongere zusje Heng doet denken. Wanneer Shuanshuan als uitverkorene richting het altaar wordt gezonden om zich “met de goden” te herenigen, breekt Yi protocol door de ceremonie te verstoren en zijn identiteit als Solarian te onthullen. Nu de spreekwoordelijke ‘cat’ uit de ‘bag’ is, maakt Yi er zijn missie van om de negen Sols uit hun ambt te zetten en New Kunlun los te weken van hun tirannie of men dat nou leuk vindt of niet. En dat is geen katje om zonder handschoenen aan te pakken.

Woensdag, kattengehaktdag

Want spoiler alert, de Sols vinden dat dus niet zo leuk en er moet dan ook flink gemat worden om oog in oog te komen staan met dat elitaire clubje onderdrukkers. Nine Sols hangt dan ook aan elkaar van actie en 2D platforming, zoals het een echte Metroidvania betaamt. Veel heen en weer gezeul, een beetje progressie boeken om verder te komen, je kent het allemaal wel. Maar Nine Sols is meer dan een Metroidvania. Nine Sols valt ook enigszins te categoriseren als een Soulslike, of een Solslike, in dit geval. Combat vergt in Nine Sols namelijk meer dan een beetje slashen met je zwaard. Wie niet in no-time de rest van zijn negen levens voorbij wil zien flitsen, zal behoorlijk wat ervaring moeten opdoen op het gebied van dodging, pareren en het kanaliseren van mystieke krachten middels Chi-energy aanvallen en Taoïstische talismannen.

Hoewel dat alles op zichzelf niet bijzonder moeilijk te beheersen is, vergt het wel verschrikkelijk goede timing van de speler. Wie ooit in aanraking is gekomen met Sekiro - één van Red Candle Games’ inspiratiebronnen voor de combat in Nine Sols - weet dat de handelingen niet het lastigste zijn, maar het perfect timen van de handelingen allesbepalend is. In Nine Sols gaat deze Taiwanese vlieger ook op. De combat controls zijn ontzettend intuïtief en feilloos, maar alles valt of staat met immaculate timing. Een halve seconde te vroeg of te laat en men maakt vroeg of laat kattengehakt van je. Ondanks deze harde curve voelt Nine Sols nooit onmogelijk aan. Moeilijk zeker, maar onmogelijk nooit. Het is puur een kwestie van aanvalspatronen leren begrijpen en deze exploiteren door elke skill die je oppikt efficiënt in te zetten.

Overmoed = rampspoed

Of je dat een beetje beheerst, daar kom je snel genoeg achter. Nine Sols geeft je genoeg doelwitten om op te oefenen en zolang deze zich niet en masse op je storten, zou je makkelijk uit de problemen moeten blijven. Pas wanneer je in aanraking komt met mini bosses - welke meestal behoorlijk opgefokte en overpowerede versies van reguliere ‘grunts’ zijn - begint het een stuk spannender te worden. Wie deze trotseert met het idee dat men dat varkentje wel eens even wast, is vlug klaar met wassen. Dan zal er toch echt wel even wat aandacht moeten worden besteed aan het betere dodge- en parreerwerk.

Uiteraard culmineert dit alles pas echt zodra je oog in oog komt te staan met een Sol, die zijn seal - en dus zijn macht - niet zomaar overdraagt aan Yi. Hoewel de eerste Sols met wat dodging nog met relatief gemak te onderwerpen zijn, gooit Nine Sols er na verloop van tijd de turbo flink in. Naarmate Yi de beschikking krijgt over meer vaardigheden, trekt Nine Sols dan ook alles uit de kast om gedurende je schermutselingen met één van de negen Sols te testen of je die vaardigheden wel echt waard bent. En dat kan wel eens leiden tot een hoop frustratie vooral wanneer je in een noodvaart door alle levels bent gevlogen en daardoor weinig tijd hebt gehad om je skill tree wat te upgraden, je health bar wat langer te krijgen en je Qi charges - waarmee je destructieve talismannen kan inzetten - uit te breiden.

Nine Sols verwacht dan ook dat je wat moeite doet om deze experience op te doen, wat kan door constant op jacht te gaan naar slachtvee, die worden reset zodra je aanlegt om te rusten bij een Root Node. Deze meditatiepunten dienen en passant als fast travel punten en hubs om je skill points te spenderen, je setup te wijzigen en perks genaamd jades uit te rusten. En dat je hierdoor veelvuldig van hot naar her rent, klimt en double jumpt, is op zich niet erg. Het platforming-gedeelte van Nine Sols is namelijk buttery smooth en werkt je over het algemeen nooit vies tegen. Daarnaast is Nine Sols esthetisch ook echt geen straf, vooral als je (net als ik) een zwak hebt voor Aziatische invloeden en hand-drawn visuals. Dat dit alles ook constant gepaard gaat met een meesterlijke, bijpassende soundtrack is dan ook een dikke bonus.

Geen Tao aan vast te knopen

Maar de noodzaak voor backtracking levert ook Nine Sols’ minpunten op. Niet alleen is de map navigatie onhandig opgesteld, het fast traveling systeem is dat ook. Wie de map tracht te navigeren, wordt namelijk geconfronteerd met nodes, waar je dan weer op moet inzoomen om de layout van zo’n node te bekijken, mits je daarvoor de info hebt bemachtigd. Om een gedetailleerd overzicht te krijgen van een gebied (voor zover je van detail kunt spreken) moet je dus eerst op de world map een node selecteren en daar dan weer op inzoomen. En als je dan weer overzicht op de world map wilt hebben, moet je eerst uitzoomen en die node afsluiten. Het is allemaal geen ramp, maar het zijn wel allemaal onnodige handelingen als je het mij vraagt.

Hetzelfde geldt voor fast traveling. Nine Sols biedt de optie tot fast traveling zodra Yi zich meldt bij een Root Node, maar deze laten het niet toe om van het ene naar het andere Root Node te teleporteren. In plaats daarvan moet Yi eerst naar een centraal punt - het magisch mooie Four Seasons Pavilion - transporteren om vanuit daar weer naar een andere Root Node te fast travelen. Allemaal zeer omslachtig en de reden daarvan is mij eerlijk gezegd niet geheel duidelijk. En wederom, het is geen dealbreaker, maar het wel één van die dingen die Nine Sols weerhoudt van een perfecte score.

De score wordt jammer genoeg ook enigszins bezoedeld door gebrek aan sturing. Dat Nine Sols uitdagend moet zijn en dat het daarom niet constant je hand vasthoudt, dat is ergens te begrijpen. Maar Nine Sols is helaas wel kieskeurig met diens assistentie en met het geven van hints of waypoints in het bijzonder. In veel gevallen toont de world map in welke hoek je progressie moet gaan zoeken, maar lang niet altijd. Dan blijkt dat de hint verscholen zat in één van de talrijke dialogen die de game rijk is, welke je naar verloop van tijd skipt omdat ze soms tot in den treure lijken door te gaan. En ja, als je dan voorbij je hint bent geskipt en de map vindt dat je maar had moeten luisteren, dan kun je dus weleens voor de kat z’n viool rondjes blijven rennen voordat je eindelijk hebt uitgevogeld waar je zijn moet. En dat is nooit leuk, zelfs niet in een wonderlijk mooie game als Nine Sols.