Ninja Gaiden: Ragebound review - Met het mes tussen de oude tanden

Mocht je ergens in de 2020's hebben beweerd dat we in 2025 maar liefst drie Ninja Gaiden-games zouden ontvangen, dan was je hoogstwaarschijnlijk voor gek verklaard. Toch is dat de realiteit; een van de weinige lichtpuntjes in de huidige tijdlijn die we meemaken. Begin dit jaar trad de remake Ninja Gaiden 2: Black uit de schaduw en in oktober mogen we ons opmaken voor Ninja Gaiden 4. Waar is Ninja Gaiden-game nummertje drie? Die komt uit de keuken van Dotemu en The Game Kitchen. Ninja Gaiden: Ragebound is een titel die respect toont naar de ware roots van de franchise, want het is namelijk een side-scrolling actieplatformer. Ja, Ninja Gaiden - ook wel NINJA 外伝 genoemd - begon natuurlijk in de arcadehallen. Daar weet Dotemu wel raad mee, en gezien de ervaring van The Game Kitchen met ruige pixelart kruistochten, was ik meteen aan de haak geslagen. Je leest er alles over in de review van Ninja Gaiden: Ragebound.

They appear to have disguised themselves as ninjas

Ninja Gaiden: Ragebound begint met het verhaal van Ryu Hayabusa's pupil: Kenji Mozu. Hij krijgt de verantwoordelijkheid om de boel veilig te houden, gezien de posterboy naar Amerika verkast om zo de laatste wens van zijn vader te eren. Uiteraard is het meteen gezeik, want op het moment dat Ryu ook maar een voet op het vliegveld zet, breekt de pleuris uit. De demonen ontsnappen uit hun eigen wereld en het Hayabusa-dorp staat in vuur en vlam. Letterlijk. Kenji doet wat hij kan, maar is uiteindelijk niet opgewassen tegen deze buitengewone tegenstanders. Hetzelfde scenario ontvouwt zich bij de Black Spider Clan. De sluipmoordenaar Kumori dacht ook het klusje wel te klaren, maar is geen partij voor de demonische dreiging. Bij toeval treffen deze verloren zielen elkaar en er zit maar één ding op: fuseren die handel. Als een soort Vegito-achtige bedoening dringt de geest van Kumori het gewonde lijf van Kenji binnen. Met de gebundelde krachten zijn ze wederom klaar voor de strijd.

Hier is zeg maar de unieke twist van Ninja Gaiden: Ragebound. Je weet wel, elke actieplatformer heeft tegenwoordig wel iets om het fris te houden. The Messenger had het tijdreizen tussen de 8- en 16-bit tijdperken, Katana ZERO bracht slow-motion terug en Cyber Shadow zette zich volledig in op de sci-fi setting. Op een paar introductielevels na geeft Ninja Gaiden: Ragebound je de mogelijkheid om de vaardigheden van de twee protagonisten samen te voegen. Qua narratief is het charmant genoeg. Het draait eigenlijk volledig om het achterna jagen van de MacGuffin en de twee botsende persoonlijkheden van de eervolle Kenji en de listige Kumori zorgen zo nu en dan voor een grappig onderonsje. Het is geen verhaal wat je bijblijft, maar dat hoeft ook niet. Het gaat vooral om de vibes en die wordt hoofdzakelijk overgebracht middels de prachtige pixelart met levendige animaties en natuurlijk de poppin' soundtrack die mede mogelijk gemaakt wordt door de originele componisten van de Ninja Gaiden 8-bit era.

This blade thirsts for vengeance

Afijn, uiteindelijk staat en valt Ninja Gaiden: Ragebound met de combat. Zoals we gewend zijn van deze actievolle platformers is de gameplay zo scherp als het maar zijn kan. De tools die je tot je beschikking krijgt zijn in eerste instantie vrij basic. Je messcherpe katana's snijden door demonenvlees alsof het boter is, terwijl je een luchtgedragen parry tot je beschikking krijgt. Verder gloeien bepaalde vijanden met een blauwe aura. Mocht je deze opponenten om het leven brengen, dan krijg je een opgeladen superaanval die zelfs de taaiste tegenstanders doormidden klieft. Na de onwillige combinatie met Kumori heb je ook toegang tot haar vliegende kunai's en andere speciale vaardigheden. Je hebt een arsenaal dat goed gevuld is en die ook aan te passen valt. Even langs de shop wippen om die zwevende messen in te leveren voor een defensievere optie? Of juist iets waarmee je volop close quarters schade mee kan aanrichten? De keuze is aan jou, maar waar je keuze ook op valt - de messcherpe gameplay blijft staan als een huis.

De vijanden doen dan ook erg denken aan de line-up uit het 8-bit tijdperk. Ze hebben vaak één specifieke move die jou het leven zuur maakt, maar gaan gelukkig ook vrij gemakkelijk tegen de vlakte. De meeste vijanden hoeven maar een keer aan je zwaard te ruiken en brokkelen dan al ineen, dus de combat voelt te allen tijde hectisch en precies tegelijk. De eerdere levels voelen door dit moordende tempo zelfs een beetje makkelijk, maar tegen het einde van de game heb je waarschijnlijk wel een paar haren uit je schedel getrokken en begin je furieus door je ninjamasker te hyperventileren. Zeker de laatste eindbazen kunnen er wat van. Het is niet heel moeilijk om de patronen te herkennen, maar ze op perfecte wijze uitvoeren terwijl je concentratie een snoekduik neemt? Ja, dat is net even een ander verhaal. Het is daardoor wel een euforische ervaring om de uitdagingen te overwinnen en je innerlijke sluipstrijder los te laten.

Ninja of the Dragon Clan... you have made a grave mistake

Waar de combat in Ninja Gaiden: Ragebound de test der tijd heeft overwonnen - met uiteraard de nodige moderne tweaks hier en daar - kan niet hetzelfde gezegd worden over de exploratie in deze titel. Kijk, het ligt niet aan de levels zelf. De omgevingen zijn gevarieerd en de unieke set-pieces zijn volop aanwezig. Ze hanteren zelfs dat rasechte ninja-gevoel, omdat vrijwel elk oppervlak klimbaar is en je dankzij de eerdergenoemde airborne parry door het luchtruim zoeft. Maar de game is wel zo lineair als ze komen. Dat is natuurlijk te verwachten van een side-scroller, maar de manier waarop hele open gedeeltes van de levels soms door onzichtbare muren worden afgesloten, is een tikje storend. Zeker omdat je soms even een stukje terug wil gaan - even checken of je niks bent vergeten - en dan word je tegengehouden. Pardon? Ik stond nog geen halve seconde geleden daar en nu mag ik m'n kont niet keren? Het voelt op die wijze enorm ingekaderd en hier had wat meer moderniteit niet misstaan.

Dat gezegd te hebben is Ninja Gaiden: Ragebound een enorm degelijke ervaring. Het klopt allemaal, de systemen werken naar behoren en het weet het nostalgische gevoel van de oudere games goed overbrengen, al dan niet in een hedendaags jasje. En terwijl ik dit schrijf, voel ik me niet laaiend enthousiast over de game. Dit is een genre dat mij dichtbij het hart ligt en The Game Kitchen weet te leveren in alle belangrijke onderdelen. Dus waarom is mijn gevoel positief, maar toch gematigd? Nou, om te beginnen is het een relatief korte ervaring, dus je echt binden met de game gebeurt niet rap. Maar ik denk dat de grootste zonde die Ninja Gaiden: Ragebound begaat, is dat het geen risico's neemt. De écht innovatieve experimenten en unieke ideeën die spelers gaan verrassen blijven naar mijn idee uit. Het is een fantastische keuze als je een game met dat typische retrogevoel wilt ervaren, maar om het ook echt aangrijpend te noemen? Zo ver kan ik helaas niet gaan.