Phantom Fury review - Niet de gehoopte Bomb(shell)

Verstand op min dertig en gaan met die Javaan. Boomer shooters zijn nooit echt het textbook example van een waanzinnig verhaal met kilometers diepgang geweest en met Phantom Fury moet je ook niet direct hopen op Game Award-winnend materiaal. Maar wie boomer shooters waardeert, geeft daar vrijwel geen zak om. Boomer shooters gaan om 'shooten', niet ouwehoeren over van alles en nog niks. En dat is jammer, want ik ben juist heel erg van het lullen over van alles en nog niks. Zoals bijvoorbeeld over het ergelijke Phantom Fury, een boomer shooter die ondanks diens vele tekortkomingen best te pruimen is. Zolang je de lat maar niet al te hoog legt.

Of je effe wakker wordt

Dat Phantom Fury - het logische vervolg op Ion Fury - er weinig doekjes om windt, dat is al verdomd snel duidelijk. Jij, Shelly 'Bombshell' Harrison, bent nog niet lang genoeg uit je coma ontwaakt om je Insta te checken of men verlangt al van je dat je vlug-vlug uit een in elkaar sodemieterende faciliteit ontsnapt. No pressure. Hoe of wat is niet al te belangrijk, gewoon even de beknopte tutorial door, een baton vinden en soepeltjes pleite maken. Het is zo'n beetje de standaard setup van elke FPS van een jaar of dertig geleden. Niet lullen maar poetsen. Verhaal? Who cares. Het enige belangrijke is dat je mag schieten op bijna alles (geen civilians, a.u.b.) en dat mag je, omdat een of andere mol binnen de GDF (Global Defense Force) aan een supergevaarlijk wapen genaamd Demon Core probeert te komen en jij de enige bent die daar met haar stalen arm een stokje voor kan steken.

Nou ja, ik zeg wel stalen arm, maar Shelly heeft meer tot haar beschikking dan een RVS ledemaat. Wie de moeite neemt om zich door de soms lastig te navigeren levels te banen, komt al snel in aanraking met meer geschut. Van Shelly's all-time favoriete revolver Loverboy tot mounted miniguns en zelfs heuse airstrike terminals, aan fire power is geen gebrek in Phantom Fury. Zoals het een echte boomer shooter betaamt, zou je zeggen. Maar zoals eerder gezegd is het niet louter knallen wat de klok slaat. In tegenstelling tot Ion Fury uit 2019 - welke overduidelijk bedoeld was als hommage aan de shooters van de jaren '90 - zoekt Phantom Fury een ander boomer shooter pad om te bewandelen.

Half-Wijf

Phantom Fury doet namelijk eerder denken aan die andere invloedrijke shooter van een decennium later: Half-Life. Waar men jaren voor Valve's invloed nog vooral bezig was met schieten, schieten, schieten en soms een schakelaar overhalen om een deur open te krijgen, ontstond door Half-Life een subgenre waarin exploratie een stuk prominenter werd. In het geval van Phantom Fury betekent dit dus dat levels onnoemelijk veel interactieve rotzooi bevatten, waar soms wat nuttigs bij zit. De omgeving vormt een personage op zich en in het geval van Phantom Fury is dat met regelmaat een personage waar je jezelf aan kapot kan ergeren.

Ontwikkelaar Slipgate Ironworks is namelijk niet bijster consistent wanneer het om diens level design gaat, om over matige intuïtiviteit nog maar te zwijgen. Het is vaak verschrikkelijk lastig te bepalen wanneer iets wel of niet te beklimmen valt en vastlopen omdat je jezelf blind staart op iets wat interactief of van betekenis lijkt maar het uiteindelijk niet is, dat hoort er in Phantom Fury helaas bij. Dat de game nul hints geeft is vooral op zulke momenten echt een grandioze bron van frustratie, al zal het gedrag van alles en iedereen op het slagveld ook niet direct leiden tot kreten van blijdschap.

GDF = GeenDenkFermogen

Mocht je nu bij jezelf denken "weet deze jongen nu echt niet hoe je vermogen schrijft?", dat wist ik zeer zeker wel, tot ik in aanraking kwam met de AI van Phantom Fury. Of ja, in aanraking, tot ik opmerkte hoe deze echt 'all over the place' is. Aan de ene kant heeft men de militaire tegenstand genaamd GDF superieur richtvermogen gegeven, maar aan de andere kant zijn dezelfde grunts met vlagen te dom om hun eigen reet af te vegen. Dat hersenloze mutants zonder erbij na te denken op je af gedenderd komen, dat is iets waar ik overigens nog wel begrip voor kan tonen. Maar dat ik voor het betreden van een sniper-infested militair terrein wordt gewaarschuwd om vooral uit het zicht te blijven, terwijl de desbetreffende snipers amper verder kijken dan hun scope lang is, dat maakt het soms gewoon lachwekkend.

Maar goed, het zijn van die dingen waar je jezelf op een gegeven moment gewoon bij neer moet leggen om Phantom Fury te kunnen waarderen. Zolang je in het achterhoofd houdt dat Slipgate Ironworks hier niet gaat voor een diepgaande, award-winnende shooter die tot de max gepolijst is, dan valt er best wat plezier uit te halen. Want lekker knallen doet het op zich wel en voor iets meer dan twee tientjes kun je jezelf hier grofweg tien tot twaalf uur mee vermaken. Je moet alleen een hele hoop ongein/ongemak door de vingers zien en de lat niet al te hoog leggen. Dat lijkt Slipgate Ironworks ook niet te hebben gedaan.