Pokémon Legends: Z-A review - Lumiose leeft, maar bruist niet

Pokémon Legends: Z-A moest dé stap vooruit zijn voor de franchise. Een frisse start, een moderne kijk op de bekende formule, en een kans om te laten zien dat Game Freak geleerd heeft van het verleden. En in zekere zin lukt dat ook. De game probeert wat nieuws, durft meer actie te brengen in de gevechten en gooit het tempo omhoog. Pokémon Legends: Z-A probeert het succes van Legends: Arceus verder te trekken met een actievere vorm van vechten en een meer gestructureerde RPG-aanpak. De game speelt zich volledig af in Lumiose City, dat langzaam tot leven komt naarmate je vordert. Op papier klinkt dit als de evolutie die de serie nodig had, maar is dat in de praktijk ook zo?

Vergeet alles wat je weet over Pokémon-gevechten

De grootste vernieuwing in Pokémon Legends: Z-A zit in het gevechtssysteem. Turn-based gevechten maken plaats voor een actiegerichte aanpak, waarin je zelf moet bewegen, ontwijken en aanvallen op het juiste moment moet inzetten. Het zorgt voor een vlotter tempo en voelt in eerste instantie verfrissend aan. Het idee dat je als trainer meer directe controle hebt, past goed bij de meer open structuur van de game en Pokémon-gevechten verlopen nu meer zoals je ze ziet in de anime. Toch merk je al snel dat de diepgang daaronder lijdt. Abilities, PP en andere strategische elementen zijn verdwenen, waardoor gevechten iets minder tactisch zijn dan voorheen. Aanvallen als Fire Spin of Whirlpool laten gebieden achter waarin schade over tijd wordt toegebracht. De kunst is om vijanden daarin te houden, terwijl je aanvallen als Protect of Detect precies moet timen om de klappen te ontwijken. Het komt nu dus meer neer op snelle reflexen in plaats van slimme keuzes. Dat kan leuk zijn, maar het haalt ook een stukje charme weg dat Pokémon altijd zo herkenbaar maakte. De pathing van je Pokémon is namelijk ook niet altijd even slim. Soms loopt je partner recht op een obstakel af of blijft hij achter terwijl jij probeert te repositioneren. Omdat vijandelijke Pokémon ook jou als trainer kunnen aanvallen, moet je constant opletten. Je kunt zelf dodgen, maar jouw Pokémon niet. Daardoor voelt het systeem rommelig, zeker in de drukke gevechten. Ik ben zelf natuurlijk een ouderwetse turn-based boomer, dus wellicht ben ik bevooroordeeld.

Naast de gevechten is de game opgebouwd uit een mix van main quests en sidequests, wat Z-A een traditionelere RPG-structuur geeft. De kern van de game draait om de Z-A Royale, een competitie die de verhaallijn met de gameplay verbindt. Overdag trek je de Wild Zones in om Pokémon te vangen, ’s avonds neem je het op tegen andere trainers in speciale arena’s. Door gevechten te winnen verdien je punten en geld, waarmee je stijgt van rang Z helemaal naar A. Elke rang vraagt een Promotion Match, wat het systeem een leuke ritme geeft. De mogelijkheid om ’s avonds tegenstanders te besluipen en zo het gevecht te openen, zorgt voor een vleugje extra strategie, maar ik heb er het geduld niet voor. De main quest houdt de vaart er goed in, maar de sidequests zijn weinig memorabel. Ze bestaan vooral uit fetch-quests of simpele taken zonder echt boeiende context. Het voelt alsof ze er vooral zijn om de speeltijd op te rekken in plaats van om de wereld van Lumiose City verder tot leven te brengen of je te belonen met speciale items die veel waard zijn, maar nergens anders te vinden zijn. De focus ligt duidelijk op de hoofdlijn, en dat is misschien maar goed ook, want daar zit de meeste zorg in.

Daarnaast kun je deelnemen aan Mega Evolution Raids. Deze grootschalige gevechten brengen meerdere trainers samen om een gigantische Mega Pokémon te verslaan. Hier komt het dodgen en positioneren echt tot zijn recht, al voelt het systeem ook hier onevenwichtig. Je kunt aanvallen namelijk makkelijk omzeilen door je Pokémon tijdelijk terug te roepen, waardoor het gevaar verdwijnt. De raids bieden spektakel, maar missen de spanning die ik tijdens de Raids van Sword en Shield bijvoorbeeld wel voelde.

Lumiose City tot leven gewekt

Het verhaal van Pokémon Legends: Z-A lijkt ambitieuzer dan ooit. Er lopen meerdere verhaallijnen naast elkaar, die langzaam met elkaar verweven raken. Je merkt dat Game Freak probeert om thema’s als vooruitgang, traditie en identiteit in de stad Lumiose verder uit te diepen. Het is interessant genoeg om je aandacht vast te houden, maar verwacht geen enorme plottwists of verrassende momenten. Het blijft voorspelbaar, zelfs als het allemaal grootser probeert te klinken dan het is. Jij komt als nieuwkomer naar Lumiose City om reclame te maken voor Hotel Z, maar raakt al snel verstrikt in de Z-A Royale en de plannen van Team MZ waar je je bij aansluit. Oude bekenden zoals AZ en zijn Floette keren terug, en de ontdekking dat wilde Pokémon kunnen Mega Evolven geeft het geheel een interessant randje, daar dat gegeven op het eerste gezicht haaks staat op de gevestigde lore rondom Mega Evolutions. Toch blijft de vertelling oppervlakkig. Waar het verhaal moeite doet, laat de schrijfstijl het echter volledig afweten. De dialogen blijven simpel, kinderlijk en vaak ronduit saai. Personages missen nuance en spreken alsof ze rechtstreeks uit een kinderserie komen. De dialogen zitten vol flauwe grappen, en zogenaamde keuzes leveren nooit iets op, want alle opties leiden naar hetzelfde antwoord. Het is duidelijk dat Game Freak mikt op een jong publiek, maar dat gaat ten koste van de narratieve diepgang. En dat is jammer, want de setting van Lumiose City had zich prima geleend voor een wat volwassener toon. De afwezigheid van voice acting maakt het nog erger. Je ziet de monden van personages wel bewegen in de volledig geanimeerde cutscenes, maar hoort niets. In 2025 is er voor een AAA-titel eigenlijk geen reden om geen voice-acting te hebben.

Lumiose City is de ster van de game, al is dat met kanttekeningen. De stad is levendig genoeg, met drukke pleinen, markten en cafés, maar voelt tegelijk kleiner dan je verwacht. Zeker omdat de hele game zich alleen daar afspeelt, had je iets grootser mogen verwachten. Naarmate je vordert, worden er nieuwe Wild Areas toegevoegd op plekken die eerst leeg waren. Dat helpt, maar het blijft een beetje gek dat je in het begin letterlijk langs kale stukken loopt waar pas later iets interessants verschijnt. Dat heeft natuurlijk met de herstructurering van de stad te maken, maar het was leuker geweest als er ook op die plekken iets van decoraties of dingen waarmee je interactie kunt hebben, hadden gestaan. Het maakt de wereld minder geloofwaardig. Z-A probeert ook wat variatie te brengen met een platforming-minigame waarmee je collectibles kunt vinden. Op papier een leuk idee, maar in de praktijk een frustratie. De besturing is simpelweg te janky om platforming goed te laten werken. Je springt vaak nét te kort of te ver, en dat haalt alle plezier eruit. Gelukkig is dit onderdeel volledig optioneel, want anders had het de ervaring onnodig kunnen verpesten. Toch weet de game een zekere charme te behouden. De dagelijkse cyclus tussen trainen, verkennen en deelnemen aan de Z-A Royale zorgt voor een aangenaam ritme. Er is geen breeding en er zijn ook geen eieren, maar elke Pokémon is te vangen, inclusief baby- en trade-evoluties zoals Gengar. De vrijheid is prettig, al blijft het gevoel dat Lumiose maar half benut wordt. De game is deels lineair, deels open, maar weet in geen van beide richtingen echt te excelleren.

Grafisch exact wat je verwacht

Het is inmiddels een bekend verhaal, maar Pokémon Legends: Z-A bewijst opnieuw dat Game Freak visueel niet mee kan met de rest van de industrie. Sommige textures zien er tijdens close-ups uit alsof ze uit 2012 komen. Grasvlakken, gebouwen en met name textures uit de omgeving missen detail en scherpte. Het is zonde, want de artistieke richting is prima, maar de technische uitvoering blijft achter. Zeker op de Nintendo Switch 2, die duidelijk meer in huis heeft, voelt dit als gemiste kans.

Toch doet Z-A hier en daar ook iets goed. De belichting in Lumiose tijdens de avonduren is sfeervol, en sommige gevechtsanimaties zijn opvallend tof. Het laat zien dat er wél potentie zit in deze engine, maar dat het team nog steeds kampt met een gebrek aan tijd of optimalisatie. De performance is over het algemeen stabiel, maar de presentatie voelt gewoon ouderwets. Het ontbreken van voice acting is de druppel die de emmer doet overlopen. Het haalt emotie uit belangrijke scènes en doet de game goedkoop aanvoelen in een tijd waarin zelfs indie-games vol stemmen zitten. Het is jammer, want onder de oppervlakte schuilt een game die durft te vernieuwen, maar te vaak struikelt over zijn eigen ambitie.