Review: Resident Evil Remastered Xbox 360

Nee hè, dat heb ik weer. Eerst ben ik al urenlang het moment dat ik toch echt aan een horrorgame moet beginnen aan het uitstellen, en als ik dan eindelijk begin, krijg ik gelijk zoén verschrikkelijke scène voor mén bakkes. Je weet wel, zoén ijzingwekkende horrorscène waarin de hoofdpersoon angstig door een duister woud loopt, aanzwellende muziek die er dan op het moment supràªme opeens mee stopt en dan die ellenlange seconde waarin je denkt dat er iets gaat gebeuren. En dan gebeurt er uiteindelijk toch niets. Of toch wel? Of toch niet? En net als je denkt dat het moment voorbij is, krijg je alsnog het schrikmoment in je gezicht gemept. Aargh! Maar goed dat er midden op de dag voldoende licht in de kamer schijnt, want anders was ik überhaupt niet aan de HD-remaster van Resident Evil begonnen.

S.T.A.R.S. to the rescue!

Deze HD-remaster van Resident Evil is de heruitgave van de eerste Resident Evil-game uit 1996, die in zowel 2002 als 2008 overigens ook al een keer opnieuw werd uitgebracht, voor respectievelijk de GameCube en de Wii. Het verhaal in deze nieuwste uitgave is onveranderd: twee teams van de Special Tactics And Rescue Service (kortweg S.T.A.R.S.) zijn eropuit gestuurd om een reeks moorden in de buitenwijken van Raccoon City te onderzoeken. Volgens de geruchten gaat het om dubieuze en mysterieuze moordpartijen, waar zelfs kannibalisme in het spel zou kunnen zijn geweest. Het Bravo-team wordt er als eerste op uitgestuurd, maar al snel verliest men elk contact met dit team. Vervolgens is het aan team Alpha om uit te zoeken waarom en hoe het contact is verloren, en natuurlijk is het hun doel om een kijkje te nemen in de regio waar de moorden gepleegd zouden zijn. In de donkere bossen leidt een groep wolven ze uiteindelijk naar een flinke mansion, waar het verhaal voor jou als speler daadwerkelijk begint. Eenmaal door de voordeur van het spookhuis gestapt, begint het pas echt.

Oude glorie

De originele Resident Evil stond (en staat nog steeds) bekend om zén lastige (of toch in ieder geval vrij aparte) besturing. De manier waarop je je door het huis beweegt lijkt een beetje op een point-and-click-avontuur, waarbij de camera op een vast punt blijft staan en jij je vervolgens een weg door de scènes kunt banen. In de originele game kon dat alleen door met de pijltjestoetsen eerst een richting te kiezen, om vervolgens met de actieknop net zover in die richting te lopen tot je niet verder kan, of door eerder al het commando te geven om de loopactie te onderbreken. Deze manier van besturen zit (voor de echte fans) nog steeds in de game verwerkt, maar de ontwikkelaars hebben ook een wat meer eigentijdse en handigere manier om je voort te bewegen aan de game toegevoegd: gewoon met de analoge stick op je controller. Zo zijn er meerdere elementen aan deze Resident Evil die terug doen denken aan de eerste game uit de serie. Denk bijvoorbeeld aan de mogelijkheid om de game te spelen in het ouderwetse, vierkante vier-bij-drieformaat. Wat ik miste was een druk op de knop waarmee je terug kan schakelen naar de graphics van de oude versie, zoals dat bij de heruitgave van de eerste Halo-game bijvoorbeeld het geval was. Zo op het eerste gezicht lijkt het een kleine moeite om toch in ieder geval de oude versie ook op de disc te proppen, maar de ontwikkelaars hebben daar niet voor gekozen. Een gevalletje 'jammer', maar zeker ook geen grote spelbreker.

Puzzelen en kiezen

Deze remaster van Resident Evil heeft meer overeenkomsten met het klassieke point-and-click-avontuur dan alleen het camerastandpunt. Tijdens je tocht door het huis waar je jezelf verschuilt, zal je continu nieuwe objecten vinden, die je later in de game nodig blijkt te hebben. Ook is het van belang een afweging te maken welke objecten je met je meedraagt, en welke niet. Je hebt namelijk maar beperkte ruimte om je spulletjes op te bergen. Een wapen in combinatie met een lading kogels is natuurlijk altijd handig in een spookhuis (zeker als je erachter komt dat er af en toe zombies over de gangen dwalen), maar is het dan nodig om ook nog een messenset met mee te sjouwen? Of zal je dat ene object dat daar in de vensterbank ligt later echt nog nodig hebben? Het zou zomaar eens kunnen. In ieder geval blijf je continu nieuwe stukjes van de puzzel vinden - steeds meer - en kan je niet stoppen voordat de puzzel compleet is. Handig is de map-feature die aangeeft of je alle objecten in een ruimte al hebt gevonden, of dat je nog wat over het hoofd hebt gezien. In ieder geval zal je dus veel heen en weer lopen, en daar moet je wel tegen kunnen. Gamers die de snelheid van een Call of Duty gewend zijn en daar bij zweren, zullen zich waarschijnlijk maar moeilijk aan het tempo van deze Resident Evil aan kunnen passen. Spelers die wel houden van een grimmig sfeertje, rustige gameplay en het nodige onderzoekswerk zouden daarentegen best wel van dit spelletje kunnen gaan houden. Mits je bestand bent tegen horror en zombies, uiteraard.

Onnodige 'laadtijden'

Van sommige oude dingen is het leuk om ze terug te zien in een heruitgave, maar van andere zou je je kunnen afvragen waarom de ontwikkelaars ze er niet tussenuit hebben gesloopt. In de originele game uit 1996 kreeg je bij het openen van een deur een laadscherm van zoén vijf seconden voorgeschoteld. Een scène met een animatie van een opengaande deur, waarna je weer verder kon in de volgende ruimte. Anno 2015 is dat met betere en snellere hardware natuurlijk niet meer nodig, maar nog altijd duren die 'laadschermen' de volle vijf seconden. Niet erg voor een keertje, om toch nog even die oude sfeer te proeven, maar iedere keer zo lang wachten is wat te veel van het goede. Een optie om die 'laadtijden' uit te zetten ontbreekt helaas. Enigszins storend, maar ach, aan de andere kant - wat zijn nu vijf seconden op een mensenleven? De nostalgie maakt veel goed.