Revenge of the Savage Planet review - Een chaotische co-op speeltuin

Als we even de doomsday pet opzetten en kijken naar de huidige stand van zaken, dan is er genoeg om manisch van te worden. Mijn generatie kan net genoeg centen verdienen om de huur van een achterstandswoning te betalen, terwijl we doodgegooid worden met oneerlijke advertenties, onnodige abonnementen en de hoop dat we ooit iets in onze leven daadwerkelijk gaan bezitten. Die Cyberpunk dystopie komt aardig dichtbij; daarom is het maar goed ook dat we kunnen giechelen om de moderne situatie. Ja, want als je niet lacht, dan jank je. De uitdagingen van de tegenwoordige tijd waren zeker voelbaar voor Raccoon Logic. Deze ontwikkelaar - die eerst onder de naam Typhoon Studios opereerde - werd opgekocht door Google om te werken aan Stadia-projecten en werd vervolgens op vrij ondankbare wijze bij het grof vuil gezet. Tijd voor wraak door middel van artistieke expressie. Ik keerde terug naar de gamewereld waar het allemaal begon. Welkom bij de review van Revenge of the Savage Planet!

Wraak is honing in de mond

Ons verhaal begint met het nobele, baanbrekende onderzoek van het heelal. We zijn van origine een Kindred-medewerker, maar de 4th best interstellar company is een aantal lichtjaren geleden overgekocht door ALTA Interglobal. Dit megabedrijf had de ambitie om nummer één te worden in ruimteverkenning, maar dat viel vies tegen. Het is allemaal veel te duur en de medewerkers klagen eindeloos over gezondheidsrisico's en andere randzaken, zoals doodgaan. Dus helaas, pindakaas: je bent ontslagen, kut. Dat zorgt wel voor een klein probleempje. Je bent op een willekeurige planeet gesodemieterd en hoe je thuis komt, dat moet je zelf maar uitvogelen. ALTA is natuurlijk ook niet meer verantwoordelijk om je spullen heelhuids over te brengen - want dat stond namelijk in je NDA - dus je begint vanaf ground zero. Je bent op zoek naar een weg om van deze planeet af te komen, maar wraak komt al snel om de hoek kijken - en ik ben de flauwste niet als het gaat om zakelijke reuzen omver duwen.

Het verhaal van Revenge of the Savage Planet is rommelig, maar anno 2025 wel relevant. Er schuilt ook een intiemer narratief hier, wanneer je bereid bent tussen de lijntjes te lezen. Raccoon Logic gaat tegenwoordig door het leven als een onafhankelijke ontwikkelaar en heeft nu de ruimte om de corpo's op de hak te nemen; al doet het dat nooit op een bittere wijze. Revenge of the Savage Planet is doorgespekt met humor en zachtaardigheid. Wanneer er grappen worden gemaakt, haalt het nooit volledig door. Het moet echter wel je ding zijn. Het absurdisme spat ervan af en het zet hier dan ook dubbel en dwars op in. Mocht je de knotsgekke humor niet kunnen waarderen, dan wordt het een lange rit. Zeker omdat er simpelweg geen uitknop op zit, behalve als we het hebben over de advertenties waarmee je constant te maken krijgt.

Je gaat in Revenge of the Savage Planet diverse exotische planeten bezoeken; snuffelend naar de upgrades die je nodig hebt om uiteindelijk thuis te komen. Het is vergelijkbaar met de eerste game in dit opzicht en qua designwerk is het ook een vergelijkbare opzet. De werelden zijn bijzonder kleurrijk, bizar creatief en over het algemeen welbehagen - iets wat je alleen maar meer kan waarderen, aangezien je de boel aanschouwt via een third-person perspectief. Ja, dat is een grote verandering, aangezien het origineel een first-person view hanteerde. Werkt dit een beetje? Ja, zelfs beter! Door de third-person camera heeft Raccoon Logic volledig ingezet op de slapstick humor die uitgebreide animaties met zich mee kunnen brengen. Wanneer je door de moerassen waggelt, probeer je op komische wijze je sokken droog te houden, terwijl fall damage visueel wordt gecommuniceerd door je ruggengraat die 180 graden de verkeerde kant op buigt. Het is allemaal erg detailrijk geanimeerd en vrolijk levendig; het is animatiewerk van de bovenste plank.

Onwards and upwards!

Afijn, je wordt dus naar diverse planeten gebonjourd en eenmaal daar ga je op verkenning uit. Het eerst obstakel dat je moet zien te overwinnen is de user interface. De overdosis aan informatie die constant op je afgevuurd wordt, is een recept voor migraine. Je krijgt op relatief gemakkelijke wijze de main quest te zien, maar alle andere randzaken worden er ook in gepropt. Plan maar alvast een paar uurtjes in om hieraan te wennen, want je gaat het nodig hebben. Maar goed, wanneer je eindelijk de zoomer-mindset te pakken hebt, dan kan je beginnen met verkennen en dit is een onderdeel waarin Revenge of the Savage Planet zeker punten scoort. De exotische planeten steken interessant in elkaar met prikkelende locaties, diverse geheimen en een heleboel flora en fauna waarvan de kinderen moeten huilen.

De kruistochten worden gecomplimenteerd door de vele upgrades die je kan ontgrendelen. Je begint vrij simpel met een jetpack voor een dubbele sprong, maar uiteindelijk vlieg je als een cafeïne-verslaafde Spider-Man door de map heen. Je combineert verschillende trucjes en het resultaat is genieten. Van een sprint naar een kniesliding, die zich vervolgens weer uitpakt in een hogere sprong gepaard gaande met een grappleshot - zo kom je tenminste nog ergens. En door de milde Metroidvania-elementen heb je ook constant het idee dat er iets nieuws om de hoek komt kijken. Ja, je kan er niet altijd meteen bij, maar daardoor voelen de upgrades wel een stukje belangrijker en noodzakelijker aan om achterna te jagen. Het is wel zo dat je in de zoektocht naar beter constant op en neer naar de 3D-printer moet waggelen. Het is een beetje de kern van Revenge of the Savage Planet: verzamel zooi en print daarna gepolijste zooi. Wat meer variatie in opbouw had hier niet misstaan. Je wordt namelijk om de haverklap teruggefloten; alsof je elke keer weer moet aansluiten bij je dagelijkse kantoorvergadering, terwijl je net lekker op weg was.

Elementary, my dear Martin Tweed

Tussen je speurtochten door kom je af en toe in aanraking met de lokale bevolking. Dit zijn wezens die niet per se op jouw aanwezigheid staan te wachten en dat maken ze vaak op gewelddadige wijze duidelijk. Gelukkig heb je een sci-fi blaffer bij de hand en kun je ook een aardige tik uitdelen met die bedrijfslaarzen van je. Het kan al snel uitgroeien tot een chaotische teringbende, maar dat is ergens ook de charme. De aanvaringen zorgen voor de nodige scherpte en ze initiëren vaak hilarische momenten. Wanneer je van de map afgeblazen wordt, bijvoorbeeld omdat een teddybeer ontplofte van woede of omdat je opgeslokt werd door een wormachtige krokodil, dan weet je weer dat het universum een kille plek is die geen empathie toont voor de vele loontrekkers die het universum rijk is. Hier en daar krijg je ook te maken met een eindbaas, zodat je de nieuwe gear weer op een vindingrijke (en dodelijke) manier kan uittesten.

Het is niet zozeer de combat die dusdanig interessant is, maar het is wel de interactiviteit die Revenge of the Savage Planet in huis heeft die zorgt voor geprikkelde interesse. Wanneer je door de wereld trekt, ruzie maakt met het lokale leven en puzzels treft, komt het vaak voor dat simpelweg kogels in het rond vuren niet voldoende is. Je krijgt de tools om met de elementen aan de slag te gaan; en alles heeft zo zijn functie. Het groene slijm is glibberig en zorgt ervoor dat alles en iedereen op z'n plaat gaat. Maar wist je dat het ook een enorm ontvlambaar goedje is? Daarnaast is de paarse troep best vervelend, want je komt er amper doorheen. Toch is deze troep nuttig, want je kan elektrische netwerken ermee geleiden. De speler is niet alleen bezoeker in de werelden van Revenge of the Savage Planet; ze zijn actief deelnemer met alle natuurkrachten die regelmatig opduiken.

Puts the Tycoon in Zoo Tycoon

Aan het einde van de rit valt Revenge of the Savage Planet onder het zogeheten collectathon-subgenre. Alle werelden die je bezoekt zitten vol met materialen, geheime kistjes en bijzondere wezens om op te stapelen. Het verzamelen van alles wat los en vast zit zorgt wel voor een bepaald euforisch gevoel. Dat stukje in mijn jagers- en verzamelaarsbrein wordt op een nauwkeurige wijze bevredigd en wanneer je de zoektocht naar zinloze troep combineert met de fantastische mobiliteitsopties, dan heb je een groot stuk van de gameplay-loop te pakken. Ik wil kort stilstaan bij de beestjes die je kan vangen en geforceerd kan deporteren naar een beter leven. Ja, de ene helft van de wezens slacht je wellicht af in heuse massamoorden die beargumenteerd worden door 'ze stonden in de weg', maar de andere helft komt in jouw reservoirs terecht. Je kan ze daar bezoeken, een dansje met ze delen en jezelf vertellen dat je wél een goed persoon bent.

Verder wil ik aandacht schenken aan de co-op-functies van Revenge of the Savage Planet. Het is ideaal dat deze avonturengame komt te verschijnen op Game Pass Ultimate en PlayStation Plus, want het coöperatieve onderdeel verrijkt de ervaring dusdanig. Ja, alles is leuker met z'n tweeën - zelfs in de modder zitten en met stokken slaan doe je liever niet alleen. Toch valt Revenge of the Savage Planet onder de games die daadwerkelijk ontworpen zijn met co-op hoog in het vaandel. Spelers kunnen bijvoorbeeld de interactiviteit met elkaar aangaan door diverse elementen te mixen. Er is weinig dat zo grappig is als de lont aansteken, terwijl je partner onder de groene, ontvlambare smurrie zit. De co-op is trouwens niet alleen via online cross-play te ervaren. Daadwerkelijk splitscreen co-op is een van de opties die je wordt aangereikt en het werkt behoorlijk goed. De performance neemt geen (verdere) snoekduik en je kampt eigenlijk met weinig beperkingen. Ieder kan zijn eigen pad trekken en je wordt niet geforceerd om binnen elkaars handsbereik te blijven. De ene speler kan op de top van de berg lopen klooien, terwijl de andere spelers in de grotten verdwaald raakt.

Dat gezegd hebbende, is Revenge of the Savage Planet wel een game met een aantal globale kuren. De framerate is niet al te stabiel en heeft de neiging om een duikje te nemen, al is dat nog te overzien. Nee, wat wel regelmatig tijdens de co-op-sessies gebeurde, is dat de game het even niet meer aankon en de boel afsloot. Op de Xbox Series S kwam het zo nu en dan voor dat de game crashte, nadat wij als co-op-partners net even te ver van elkaar af stonden, terwijl de Xbox Series X de spontante afsluitingen ook niet kon voorkomen tijdens de splitscreen sessies. Er is nog wat werk aan de winkel als het gaat om optimalisering. Gelukkig slaat Revenge of the Savage Planet elke scheet op, dus je bent nooit je progressie kwijt - maar je moet de game wel net wat vaker opnieuw opstarten dan dat je zelf zou willen.