Soms heb je van die games waarbij je, voordat je er aan begint, niet echt een voorstelling kunt maken van wat je te wachten staat. Je ziet hem toevallig voorbijkomen op een Xbox Game Pass of tijdens een korting van een store. Je besluit hem in je mandje te stoppen en gewoon te gaan spelen. Naarmate je vordert in het verhaal laat de game je niet meer los en wil je hem verder spelen, totdat hij honderd procent voltooid is. Voor mij is A Space for the Unbound typisch een voorbeeld van zo’n game. Waarom? Dat lees je in deze review.
A Space for the Unbound neemt je mee terug naar het Indonesië van de jaren ’90 van de vorige eeuw. Niet een hele standaard setting voor een game en gelijk één van de eerste pluspunten, want de game zit vol met kleine feitjes én geschiedenis over de voormalige kolonie van Nederland. Misschien ook niet verrassend dat Mojiken, de studio van deze game, uit Indonesië komt. De game werd aangekondigd in 2012 en heeft aardig wat moeten doorstaan om tot een release te komen, maar nu is het toch echt zo ver.
We spelen als de dromerige en wat verlegen Atma, een student die in het laatste jaar van de middelbare school zit. Hij is bezig met het schrijven van een sprookje met een jong meisje, dat hem een magisch rood boek geeft. Nadat er het een het ander fout is gegaan, verdrinkt Atma tijdens een ongeluk, om vervolgens wakker te worden in een klaslokaal. Hij vraagt zich af of wat hij zojuist meemaakte een droom was of de realiteit. Hij spijbelt om samen met zijn vriendin Raya naar de film te gaan. Als ze daar zijn, vertelt ze hem in het geheim dat ze een speciale kracht heeft waardoor ze de werkelijkheid kan aanpassen. Raya is niet de enige die speciale krachten heeft, want ook Atma bezit er een. Atma kan namelijk, met behulp van een mysterieus rood boek, in de hoofden van mensen duiken en hun herinneringen én gedachten zien. Daar blijft het niet altijd bij, want soms kan hij ook nog hun mening over of visie op een bepaald onderwerp veranderen door in hun hoofd te rommelen. Daarnaast is hij ook nog in staat om te helpen de persoonlijke problemen op te lossen van bepaalde personages. Vanaf dat moment voelt de game aan als een soort ui, die je laag voor laag af gaat pellen en waardoor je steeds dichter bij de waarheid en kern van de game komt.
Oké, klinkt tof allemaal tot nu toe. Twee verliefde tieners met speciale krachten. Maar een goede game is geen goede game als er niet ergens een plottwist blijkt te zijn. Wat blijkt in A Space for the Unbound? Elke keer als Raya haar krachten inzet beïnvloedt het, soms onbewust, maar meestal juist bewust, inwoners uit het dorp. Stadsgenoten beginnen zich vreemd te gedragen en dan is er af en toe ook nog een barst in de lucht te zien waardoor het lijkt alsof de hele wereld in gaat storten. Atma moet een manier zien te vinden om te voorkomen dat de hele wereld vergaat en Raya helpen, die zich ook steeds vreemder gaat gedragen.
Wat zorgde er voor dat ik A Space for the Unbound nou zo moeilijk weg kon leggen? Eerst kon ik het niet plaatsen, maar op een bepaald moment viel het kwartje. Ja, het lijkt misschien soms wat op een doorsnee bovennatuurlijk liefdesverhaal van twee tieners dat zo op Netflix kan verschijnen, maar A Space For The Unbound is als je er goed voor gaat zitten en er rustig de tijd voor neemt zoveel meer dan dat. Het coming of age-verhaal van Atma en Raya balanceert af en toe op het randje van saai en langzaam, maar gaat gelukkig nooit echt over die grens heen en ergens roept het een vreemd gevoel van nostalgie op. Hopelijk kent iedereen het gevoel wel van vroeger buitenspelen met vrienden en je eigen verhalen bedenken. Dat gevoel had ik tijdens het spelen van deze game ook. Daarnaast behandelt het ook zeker moeilijke onderwerpen zoals rouw, depressie, pesten en huiselijk geweld, maar op een hele natuurlijke manier zonder dat het ergens te zwaar aanvoelt.
Natuurlijk kan niet alles perfect zijn en in A Space For The Unbound vielen mij ook een paar kleine dingetjes op die wat mij betreft wat beter hadden kunnen zijn. Zo zijn er bepaalde onderdelen die redelijk vaak terug lijken te komen in de game zoals stiekem langs andere personages sluipen, terwijl je niet gezien mag worden. Als je wel wordt gesnapt, moet je weer terug naar het begin van de minigame. Daarnaast was er ook een minigame die niet helemaal leek te werken, of ik begreep hem niet goed. Dat kan natuurlijk ook. Atma moet af en toe ook vallende voorwerpen ontwijken door met je pijltjestoetsen snel naar links of rechts te drukken, maar dat is lastig als de besturing het niet helemaal goed lijkt te doen. Ook had, zoals ik hierboven aangaf het tempo soms wat sneller kunnen zijn. Dan sta je op punt X en moet je helemaal terug naar punt A om daar een item op te halen, terwijl je daar juist net vandaan bent gekomen.
Maar wat het verhaal echt helpt en onderscheidend maakt, is het briljante gevoel van beleving. De game heeft, zoals je in de trailer waarschijnlijk ook al zag een ouderwets ogende uitstraling, wat ook compleet bij de jaren '90 setting past en ook de soundtrack heeft typische Indonesische invloeden. Het is een point-and-click avontuur zoals het bedoelt is. Je rent de hele stad op en neer om met mensen te praten, puzzels voor ze op te lossen en voorwerpen te vinden om weer een laag van die ui af te pellen. Over het algemeen is het niveau niet heel hoog en lastig, wat het zelfs goed speelbaar maakt voor de meest casual gamer. Oké, om de highscore te halen op een arcade machine moest ik aardig mijn best doen om eerlijk te zijn. Je merkt uit alles dat Mojiken er een hoop aandacht en details heeft ingestoken die leuk en mooi zijn om te ontdekken. Zoals ik zojuist ook al aangaf, geeft het me op de een of andere manier een raar nostalgisch gevoel naar plekken waar ik nooit ben geweest en periodes waarin ik, bijna, niet heb geleefd. Tijdens dit avontuur bezoek je toko’s, internetcafés (wie kent ze niet?) en arcadehallen uit de jaren '90. Ohja, er liggen, lopen en staan ook overal katten. Het allerleukste is misschien nog wel dat je ze allemaal een speciale naam kunt geven en mag aaien.
A Space for the Unbound speelt en voelt als een game die je, zodra je begint, niet meer loslaat totdat je de credits over het scherm ziet rollen. Het roept een gevoel van nostalgie op en doet je terugdenken aan vervlogen tijden. Ook is de game zeker niet bang om gevoelige punten zoals huiselijk geweld en pesten aan te snijden. Het verhaal van Atma en Raya is een point-and-click avontuur zoals het bedoelt is en er is genoeg te beleven. Alleen al alle katten die de game rijk is, maakt het de moeite waard om deze game aan te schaffen.
In dit artikel
Je moet eerst inloggen om deze game aan je favorieten toe te voegen.
Ontwikkelaar:
Mojiken
Uitgever:
Toge Productions
Release:
19 januari 2023
Reviewscore:
Platforms:
