Review: Arizona Sunshine 2 - The Return of the Living Fred VR

Ik heb het al vaker gezegd, maar het zombie-genre is er eentje dat mij al een geruime tijd niet echt meer weet te bekoren. Sinds men heeft uitgevogeld dat gamers best wel te porren zijn voor een potje ondode kopknagers herdoden, lijkt iedere ontwikkelaar met een gebrek aan inspiratie zich tot dit genre te wenden. Het vergt dan ook wat om mij ervan te overtuigen dat je een leuke zombie-game voor me hebt, laat staan dat ik er een goed cijfer aan hang. Het is daarom dat ik op voorhand Vertigo Games vast feliciteer, want Arizona Sunshine 2 op de Meta Quest 3 bokst dat toch maar even voor elkaar en doet dat met een vuist die ik luttele seconden geleden nog van iemands torso heb geblaft.

Left 4 Fred

Want ja, Arizona Sunshine 2 doet iets met me wat ik al in jaren niet meer heb ervaren: vermaken. Waar heel veel zombie shooters zichzelf of heel serieus nemen, of gewoon hersendood saai zijn, trapt Arizona Sunshine 2 in geen enkele van deze valkuilen. Neem bijvoorbeeld al de manier waarop het oerhollandse Vertigo Games het feitelijk simpele verhaal aan je brengt. Vanaf het moment dat jij - een naamloze protagonist - je oogluiken opent en jezelf door je typische trailerboy sleurhut een weg naar buiten baant, weet je al dat Arizona Sunshine 2 entertainment boven diepgang verkiest. En dat is helemaal niet erg. Sterker nog, het is misschien maar goed ook.

Het enige wat je moet weten is dat iedere bewegende ziel prima kanonnenvoer vormt, omdat elke 'Freddie' - zoals onze grofgebekte southwestern protagonist ze noemt - toch al ondood is. Het is pas wanneer het duidelijk wordt dat er andere overlevenden zijn dat de noodzaak rijst om ze te vinden, te achterhalen wie nou eigenlijk Patient Zero is, en of er een manier is om de hele pleurisbende een beetje minder hachelijk te maken. Of je dat nou solo of in co-op doet, dat mag je lekker zelf weten. Alleen hoef je het sowieso niet te doen dankzij Buddy, een speelse herdershond die net zo'n tyfushekel aan Freddies heeft als jij.

Fred by Daylight

In de basis verschilt Arizona Sunshine 2 niet zo verschrikkelijk veel van diens voorganger, Arizona Sunshine. Ook deze sequel is een lineaire shooter die niet zo heel veel van je vergt. Als je een controller in je knuisten kunt houden en overweg kan met een laserpointer, kom je in Arizona Sunshine 2 al een heel eind. Wat voor vuurwapen je ook verkiest, het elimineren van hersendode Freddies is in principe een koud kunstje. Wie niet kan kiezen tussen het diverse aanbod handvuurwapens, krijgt zelfs de optie om er twee aan iedere kant van de heupgordel te stashen. Mocht dat de keuzestress nog steeds niet sussen, dan kan Buddy er ook nog eens twee voor je mee torsen. Achter op je rug valt ook nog een two-handed wapen te verschansen, dus aan wapengekletter is geen gebrek. Aan ammo meestal ook niet. Het is per slot van rekening Arizona, een staat waarin je naast een doos ontbijtgraan ook naar de buurtsuper kunt voor een haffeltje hollow-points.

Per definitie zou je hieruit dus kunnen concluderen dat Arizona Sunshine 2 niet zo heel bijzonder is. Gelukkig is niets minder waar. Vertigo Games mag qua opzet dan stevig vasthouden aan het concept waarmee het in 2016 het VR-landschap betrad, maar deze sequel doet genoeg dingen anders om Arizona Sunshine 2 interessanter te maken dan diens voorganger. Niet alleen ziet het er allemaal veel beter uit - wat logisch is - maar het hele samenspel met je aan te sturen viervoeter Buddy werkt heerlijk verfrissend, ook al is diens reactievermogen soms discutabel te noemen. Maar de grootste vooruitgang wordt toch wel geboekt in weapon handling, of eerder het herladen ervan. In plaats van versimpelde reloads vergt elk wapen fysieke handelingen. Het oude magazijn eruit, het nieuwe magazijn erin, doorladen. Allemaal erg immersief en zo, maar ook iets waar je als speler rekening mee moet houden. Want één Freddie die op je af strompelt vormt niet zo'n gevaar en twee ook niet, maar wanneer er een hele horde van die Freddies op je af dendert, dan kan dat oh zo immersieve herladen ontaarden in een joekel van een paniekaanval.

Fred or Alive

Herladen is namelijk een op zichzelf staande uitdaging en dat valt te wijten aan een gebrek aan accuratesse. Waar Arizona Sunshine 2 loepzuiver is wanneer het op de schietactie zelf aankomt - wat veelal wordt beloond met uiterst gedetailleerde headshots, inclusief extra squishy geluidseffecten - schiet de mechaniek achter herladen zichzelf wel eens in de voet. Het aantal keer dat ik per abuis mijn secundaire sidearm - en in sommige gevallen een random voorwerp, zoals een zich binnen handbereik begevende braadworst - ter hand nam terwijl ik een volle clip moest hebben, viel al snel niet meer op twee handen te tellen. En ja, dat is best vervelend wanneer je een hele horde aan Freddies van je af moet zien te houden. Als speler mag je dan ook van geluk spreken dat je sidearm zich automatisch holstert wanneer je deze loslaat en dat Buddy soms het initiatief neemt om een naderende zombie naar de strot te vliegen - iets waar je ook het commando voor kan geven om ammo te sparen - maar fijn is wel wat anders. En dan heb ik ook nog de mazzel dat ik door mijn talloze jaren ervaring met shooters weet hoe wapens herladen moeten worden, want ook dat wordt in sommige gevallen niet al te goed uitgelegd. Geloof me, je wapen niet kunnen herladen omdat je geen magazijn in je poten hebt is één ding, maar deze in je wapen frommelen en dan een 'klik' horen omdat je niet weet waar je moet doorladen is nog lulliger.

Maar goed, wat ik al zei, wie een beetje ervaring heeft met shooters laat zich daar niet door verrassen. Een beetje shooter-fan kan zich de reloads van een revolver, Uzi, pump-action shotgun, AR15, Thompson en Repeater wel voor de geest halen. Crafting is daarentegen andere koek. Het kan aan mij liggen, maar het craften van explosieven - wat in sommige gevallen zelfs een moetje is - heeft me de eerste keer letterlijk een volle batterijlading van mijn Quest 3 gekost om het uit te vogelen. Dat ik een crafting card moest selecteren en grondstoffen in de crafting-koffer moest mikken, dat snapte ik nog wel. Maar dan? Daar had ik graag in-game wat uitleg over gekregen en niet per toeval achter willen komen.

Fred to Rights

Hoe vervelend die laatstgenoemde zaken ook allemaal zijn - en geloof me, ze kunnen soms echt gaan irriteren - aan het einde van de rit heb ik mezelf prima weten te vermaken met Arizona Sunshine 2, ondanks het onvermijdelijke repetitieve karakter van de game. Als je er echt over gaat nadenken vallen er nog wel meer dingen op te merken. Het feit dat de Freddies stiekem wel heel veel op elkaar lijken, om maar een bijvoorbeeld te noemen. Of dat Arizona Sunshine 2 er op de Quest 3 over het algemeen prima uitziet, op vuur na, wat extra opvalt wanneer je een vlammenwerper op de menigte leegt. Of dat de protagonist wel heel vaak de bevestiging van Buddy wil hebben door constant te vragen of hij je zieke headshot heeft gezien. En dan heb ik het nog niet gehad over de tergend lange death-animaties en soms ellenlange laadschermen.

Maar al deze potentiële ergernissen weten de lol gelukkig amper te overschaduwen. Uiteindelijk is Arizona Sunshine 2 een lollige shooter waarin je ook de tijd krijgt om een Freddie met zijn eigen arm op z'n grafmuil te hengsten, een moment nadat je deze met een kapmes eraf hebt gechopt. Het is wat. Vroeger had je schrik voor zombies - mede door games als Resident Evil - en nu heb je door Vertigo Games de grootste lol met ze omdat je lekker kunt rotzooien met een afgekliefd hoofd met een zwevende onderkaak. En als dat op een gegeven moment toch voor wat mentale trauma's zorgt, dan kun je altijd nog terecht bij Buddy om hem een aai te geven of een kwartiertje te apporteren met een rondslingerende tennisbal. En dat allemaal in de zonneschijn van het dooie Arizona.