Review: ARMS Nintendo Switch

Het zit er bovenarms op in Nintendo's nieuwste IP voor de Switch. Een compleet nieuwe Nintendo-titel ontvang ik doorgaans altijd met open armen, maar dat Arms in zijn promotiemateriaal nadrukkelijk de fijnere bewegingsgevoelige functies van het apparaat omarmde, vond ik "“ als iemand die dat hele zwiepgedoe eigenlijk maar niks vindt "“ behoorlijk armzalig. Tegen al mijn initiële verwachtingen in blijkt dat kleurrijke knokspelletje toch verrassend goed uit de 'hook' te komen. Het enige armoedige dat achteraf dus overblijft is mijn geforceerde poging om zoveel mogelijk keer het woord 'arm' te gebruiken in deze inleiding. Om over die boksreferentie nog maar te zwijgen. Sorry hoor!

Nintendo geeft er een lap op

Arms verkent à  la Splatoon een bekend genre, maar dan met zo'n extra twist die schijnbaar enkel en alleen uit de hoge hoed van Nintendo kan komen en die duidelijk verzonnen is om een zo breed mogelijk publiek aan te spreken. In een rechtstreeks duel proberen twee (of meer) personages elkaar nog steeds klappen te verkopen tot er eentje het onderspit delft. Tot daar past Arms perfect in de gietvorm van zowat al zijn genregenoten. Het verschil zit 'm hier in de manier waarop je elkaar bekampt: je haalt enkel uit met de zéér elastische armen (apart of tezamen) van de jolige personages. Gezien er nogal veel rek zit op hun ledematen, kun je vanop grote afstand toeslaan en je slag zelfs bijsturen door er een curve aan te geven. Kennis van ingewikkelde knoppencombinaties is niet nodig: je kan springen, ontwijken, afblokken, je tegenstander vastgrijpen, en na een tijdje een quasi onhoudbare superaanval uitvoeren. That's it. Arms is een game die focust op deze doodeenvoudige basiselementen en lijkt bovendien te weten wat het wil zijn: een toegankelijke vechtgame die meteen leuk aanvoelt en waar werkelijk iedereen voldoening uit kan halen, maar tegelijkertijd schuilt er toch voldoende diepgang in die je toelaat steeds beter te worden.

Opgefokte handschoen

Die extra laag diepgang 'n meer competitieve speelstijl groeit ditmaal dus niet voort uit gedisciplineerde vingers die de ene lijpe combo na de andere eruit pompen, maar zit hem eerder in de verscheidenheid van de kleurrijke personages in het tienkoppige rooster en hun aanvankelijk drie types van 'Arms' (een opgefokte handschoen, als het ware) om in te zetten in de strijd. Aan elke arm kan je een eigen 'handschoen' toekennen. Elk van deze 'handschoen' heeft zijn eigen element (vuur, elektriciteit, enfin, je kent het wel) en diverse eigenschappen. Neem nu Twintelle. Wanneer haar 'Arms' opgeladen zijn, kan ze de slagen van haar tegenstander vertragen en haar 'Vriesvuist' ziet er bijvoorbeeld uit als een doodnormale bokshandschoen, maar heeft een ijzig kantje om haar tegenstrever koud te maken. Of je rust haar uit met haar 'Parasol', een paraplu-achtige 'Arms' waarmee je jezelf beschermt en tegelijkertijd je opponent aanvalt. De geoefende gamer heeft er ongetwijfeld een vette kluif aan om al deze specifieke eigenschappen van zowel de personages als hun uitrusting te meesteren. Sommige personages vereisen meer beheersing, terwijl vechters als Spring Man heel makkelijk in de hand liggen.

Meppen maar

Nintendo profileert Arms als een game die je eigenlijk met de motion controls van de Joy-Cons moet bedienen. Je neemt een Joy-Con in de linker- en rechterhand en je mag letterlijk uithalen door te boksen. De overige functies (dodgen en springen) worden toegekend aan de knoppen. En hoewel ik nog dagelijks nachtmerries heb van de Way of the Hado-modus in Ultra Street Fighter II: The Final Challengers, bewijst Nintendo hier zomaar even dat het perfect mogelijk is om motion controls op een goede manier te implementeren. Hoewel het allemaal naar behoren werkt, wordt deze beweeglijke speelwijze ons gelukkig niet opgedrongen, maar is het eveneens mogelijk om ARMS met de knoppen te spelen. Dat is nog altijd een tikkeltje preciezer als met je armen zwaaien.

Karig voor de solo gamer

De competitieve aard van Arms zal vooral voor gamers die op zoek zijn naar een ontspannende solo-ervaring een domper zijn. 'Toernooi' is voor hen de voornaamste modus en biedt enkel een aaneenschakeling van gevechten, zo nu en dan afgewisseld met een mini-game zoals een Arms-variant op volleybal en basketbal. Er zijn zeven verschillende moeilijkheidsniveaus, maar al vanaf niveau 4 moest ik mijn beste 'armpje' voorzetten om te zegevieren. Het verhaal is, met uitzondering van wat regels dialoog, nagenoeg onbestaande en hoewel het spel toffe personages heeft, wordt daar opvallend weinig mee gedaan. De standaardgevechten tegen de AI mochten iets meer context krijgen. De Survival-modus waarin je het onophoudelijk opneemt tegen 99 makkelijke tegenstanders en 'n moeilijkere eindbaas is een geinig extraatje, maar niet iets waarnaar je snel terugkeert.

Voor de competitieve vechtersbazen heeft Arms een langere houdbaarheidsdatum. Je vecht zij aan zij met een kameraad tegen een ander vechtersduo in het coöperatieve 'Teamgevecht' en onder de noemer 'Partywedstrijd' vind je allerlei online wedstrijdtypes voor twee, drie en vier spelers. Iedere lobby ondersteunt tien Nintendo Switch-systemen en twee spelers per systeem, waarna tegenstanders automatisch worden geselecteerd. Gevechten met meerdere spelers zijn dikwijls erg chaotisch en om die reden vond ik de basic 'n-versus-'n gevechten het leukst. Van zodra je niveau 4 van de Toernooi-modus hebt uitgespeeld, krijg je toegang tot de officiële online gevechten om te stijgen (of weer dalen na wat mindere prestaties) op de niveauladder. Ik heb geen noemenswaardige problemen ondervonden in online potjes, maar het blijft wel een aanhoudend probleem dat Nintendo zelf behoorlijk achterop hinkt met allerlei standaard functionaliteiten, zoals voice chat en dergelijke. Met de 'munten' die je verdient door het spel te spelen en wedstrijden te winnen, kan je tijd kopen om in een arena doelwitten (en beloningen) kapot te slaan. Alleen zo speel je andere 'Arms' vrij voor al je personages.

Veelkleurig

Zowel op een televisiescherm als in handheldmodus oogt en speelt ARMS bovendien fantastisch. De beeldverversing is vlot en durft alleen tijdens de meest chaotische momenten in vierspelerpotjes eens te haperen. De veelkleurigheid spat van het scherm en het design van de tien jolige personages en hun bijbehorende arena's volbrengen hun belangrijkste doel, namelijk vrolijk en vermakelijk zijn. Kortom: je gaat hier v'l lol aan hebben en de Nintendo Switch heeft er weer een leuke game bij.