Review: Call of Duty: Infinite Warfare PlayStation 4

Bij het zien van de eerste beelden van Call of Duty: Infinite Warfare, was ik best wat verbaasd. Velen hadden verwacht dat de serie terug zou keren naar de Tweede Wereldoorlog of een andere historische periode. Maar nee, Call of Duty gaat de ruimte in! Een gewaagde keus, maar wie weet pakt dit wel goed uit...

Call of Duty: Space Warfare

In Call of Duty: Infinite Warfare kruip je in de huid van kapitein Nick Reyes, een piloot van Tier 1 Special Operations. Reyes vecht voor de United Nations Space Alliance (UNSA), een collectief van landen die ooit de ruimte in is gegaan op zoek naar nieuwe grondstoffen en leefruimte. Een groep soldaten besloot echter om zich van de UNSA af te scheiden en verder te gaan als de Settlement Defense Force (SDF). Deze groepering heeft besloten om de Aarde, en diens koloniën, de oorlog te verklaren en zo de alleenheerser van de ruimte te worden. Het is nu aan Reyes en zijn team om de SDF, en diens leider admiraal Salen Kotch, uit te schakelen.

Long ago, in a galaxy far far away...

In het begin had ik mijn bedenkingen of een ruimte-avontuur wel bij Call of Duty zou passen, maar het pakt in de campagne prima uit. De game ziet er grafisch geweldig uit en het verhaal komt geloofwaardig over. Dit komt mede door de uitstekende acteerprestaties van onder andere Brian Bloom als Nick Reyes en Kit Harington als de SDF-admiraal, Salen Kotch. Het belangrijkste is dat de campagne lekker speelt. Voor het begin van iedere missie is Reyes te vinden aan boord van het grote ruimteschip, de Retribution. Vanuit hier start je de hoofdmissies of én van de vele zijmissies. De gameplay kan worden verdeeld over drie fases. Je vecht op de grond tegen de SDF, zwevend in de ruimte in een ruimtepak of vanuit de cockpit in het gevechtsvliegtuig, de Jackal. Tijdens de ruimtegevechten kun je de Jackal zelf besturen en een aantal spectaculaire gevechten deden me sterk denken aan de Star Wars-films. De gevechten waarbij Nick Reyes in zijn ruimtepak zweeft, zorgen ook voor wat afwisseling waarbij het heel tof is om dode vijanden door de ruimte te zien zweven.

Call of Duty: Black Ops 3,5

De verhaallijn van Infinite Warfare is én van de leukere CoD-campagnes van de afgelopen jaren. Het belangrijkste van Call of Duty blijft natuurlijk de multiplayer en die valt eerlijk gezegd een beetje tegen. De multiplayer is absoluut niet slecht, maar lijkt een exacte kopie van Call of Duty: Black Ops 3. Waar je in die game Specialists hebt, heeft Infinite Warfare zes Combat Rigs met elk hun eigen specialiteit en bonus wapen. Verder kun je met een speciaal pak weer jump-boosten en wall-runnen. Dit zagen we ook al in Black Ops 3, maar daar was het beter uitgewerkt. Sommige muren zijn nu niet wall-runbaar en bepaalde hooggelegen posities die makkelijk te bereiken moeten zijn, zijn dat niet dankzij onzichtbare muren.

De multiplayer heeft eigenlijk wel wat weg van een groot DLC-pakket voor Black Ops 3. Er zijn zeker een aantal leuke maps en modi, waaronder het nieuwe Frontline waarin elk team op dezelfde plaats spawnt. Toch is het begrijpelijk dat veel fans liever aan de slag gaan met de multiplayer van Call of Duty: Modern Warfare Remastered dan met die van Infinite Warfare. Natuurlijk kun je zeggen dat alle Call of Duty's op elkaar lijken, maar de games bevatten, normaal gesproken, genoeg vernieuwingen. Zo speelt in de campagne het zweven in de ruimte een belangrijke rol, maar hier zie je niets van terug in de multiplayer, wat echt een gemiste kans is. De multiplayer van Infinite Warfare lijkt gewoon teveel op die van vorig jaar. Sterker nog, eigenlijk kunnen we spreken van Call of Duty: Black Ops 3,5.

Zombies in Spaceland

De zombie-modus van Call of Duty is meestal afkomstig van ontwikkelaar Treyarch, maar Infinity Ward brengt de populaire modus nu ook naar Infinite Warfare. In Zombies in Spaceland teleporteert een gestoorde horror-regisseur vier jongeren naar én van zijn B-films. De locatie van dit zombieavontuur is een pretpark met een ruimte-thema tijdens de jaren '80 van de vorige eeuw. Hier neem je het alleen, of met drie andere spelers, op tegen zombies, ontploffende horrorclowns en andere griezels. De aankleding van Zombies in Spaceland is uitstekend. Het pretpark heeft een typische jaren '80 stijl, de zombies zijn voorzien van lekker foute kleding en er is muziek uit de desbetreffende periode te horen, zoals: The Final Countdown en de titelsong van Knight Rider. De modus is, zoals gebruikelijk, gevuld met veel easter eggs, waaronder David Hasselhoff als DJ en, nog leuker, een arcade met speelbare Atari 2600-games.