Review: Castle of Illusion Starring Mickey Mouse Xbox 360

Castle of Illusion Starring Mickey Mouse kwam in 1990 uit voor de Sega Mega Drive. De game werd toentertijd beoordeeld met hoge scores en vandaar dat ze bij Sega kozen voor een remake van deze parel. Castle of Illusion verschijnt als downloadbare game en bevat zowel de vertrouwde 2D-platform stukken, als nieuwe 3D-sequenties, met nog steeds Mickey als hoofdpersoon. Eens kijken of dit net zo'n succes is als 23 jaar geleden.

Mickey en Minnie

Net zoals bij de meeste platformers het geval is, wordt het schatje van de hoofdpersoon weer eens ontvoerd. Deze keer betreft dit Minnie, Mickeys vriendinnetje, en is de boosdoener een kwade heks. Aan Mickey de taak om op zoek te gaan naar zeven regenboogjuwelen om een regenboogbrug te bouwen en Minnie uiteindelijk over de schouder mee naar huis te dragen. De geringe cut scenes zijn opgebouwd uit stilstaande elementen die aan elkaar worden gepraat door een overtuigende verteller. Deze verteller wil echter nog wel eens langer doorpraten dan nodig is, waardoor ook tijdens het spelen zelf zijn stem zo nu en dan te horen zal zijn.

Een generiek kasteel vormt als het ware het menu om de verschillende stages te selecteren. Door meer kristallen te verzamelen open je meer deuren en daardoor dus meer levels. Deze liggen zowel in het kasteel, als in de levels, voor het oprapen. Per kamer zijn er een tweetal levels om te doorkruisen, om het daarna op te nemen tegen een eindbaas. Iedere kamer in het kasteel herbergt dus drie levels, die per kamer hetzelfde thema kennen. Deze thema's zijn uiteenlopend en fris, maar toch afgeleid uit het origineel en daardoor wellicht nostalgisch te noemen.

Freakin' Mickey

De platformactie zelf voelt in eerste instantie vrij belabberd aan. Mickey springt niet zoals je verwacht, want laat je de stick los, dan valt hij plots recht naar beneden, in plaats van de boog van de sprong natuurlijk af te maken. Hier valt echter aan te wennen, al is de game al bijna voorbij eer dat je hier werkelijk aan gewend bent. Mickey kan op vijanden springen om ze uit te schakelen, maar de muis kan ook voorwerpen gooien om de vijanden te laten verdwijnen. Naast springen, gooien en bukken kan Mickey echter niets.

De levels liggen vol met de eerder genoemde kristallen, sterren om je levensmeter mee te vullen, extra levens en een paar verzamelobjecten. De 2D-actie is, mits je vergefelijk bent richting de controls, best te doen en op bepaalde momenten zelfs erg prettig. Op sommige punten verandert het perspectief echter naar 3D. Deze sequenties zijn vaak tergend. Je ziet niet waar je naartoe springt, waardoor je vaak onnodig naast een platform mikt. Andere keren spring je ruim op tijd over een ravijn heen, maar weigert Mickey ook maar een spier te verroeren. Deze delen van de game zijn leuk in opzet, maar de uitwerking laat wat te wensen over.

Naast de 2-D actie en 3D-delen zijn er ook een flink aantal eindbaasgevechten die afgewerkt dienen te worden. De meeste gebruiken een combinatie van 2D- en 3D-elementen, waar wederom de 3D-delen af en toe voor frustratie zorgen. De eindbazen zijn echter wel verfrissend, al maakt het hoge tempo waarin ze verschijnen ze wel minder imposant. Iedere eindbaas dient op een specifieke manier te worden verslagen, wat vaak zorgt voor flink wat trial-and-error.

Twee gedachten

De verschillende thema's die ik eerder noemde verschillen aanzienlijk van elkaar, waardoor de game toch fris blijft. Je bent bovendien maar een drietal levels aanwezig in een bepaald thema, waardoor een nieuw decor altijd dichtbij is. Ook ogen deze omgevingen erg leuk en herbergen sommige hiervan wat interactieve elementen. Ook de vijanden verschillen per thema, al vergen ze praktisch allemaal dezelfde aanpak om ze te verslaan: erop springen. Ook de prachtige muziek draagt bij aan de sfeer in de game.

Castle of Illusion is een leuke game om te zien, maar als je het speelt, ebt het plezier waarschijnlijk snel weg. Bovendien hinkelt de game in mijn ogen op twee gedachten. Een game met Mickey Mouse in de hoofdrol doet vermoeden dat het een jonger publiek zou aan moeten spreken, maar op het gebied van gameplay lijkt het juist te mikken op veteranen. De game is op sommige punten pittig, maar vaak komt dat door de besturing of het camerastandpunt. Je zult dan ook heel wat doorzettingsvermogen moeten hebben om level na level te blijven spelen, iets wat de ogenschijnlijke doelgroep niet zal bezitten. Ook ben je, als je daadwerkelijk doorzet, binnen drie à¡ vier uur door de game heen. Dan kun je nog dingen gaan verzamelen of levels in Time Attack spelen, maar veel zal dat de game niet rekken.