Review: Contra: Rogue Corps Xbox One

Contra: Rogue Corps is de reanimatie van de op sterven na liggende franchise van Konami, die overigens zelf ook eerder op sterven na dood is. Dat terzijde. Contra: Rogue Corps is het nieuwste deel in de serie, vijftien jaar na de laatste Contra-release. Neo Contra. Nee, Hard Corps tel ik niet mee. Het grappige is dat Contra: Rogue Corps zich afspeelt na Contra III: The Alien Wars, wat destijds in 1992 uitgebracht is voor de Super Nintendo. Over dit deel gesproken trouwens: dit is naar mijn mening het magnum opus van de reeks. Sowieso waren dit dé gouden tijden van Konami en het stemde mij dan hoopvol dat de producer van dit deel, Nobuya Nakazato, aan het roer kwam te staan van Rogue Corps om het naar 2019 te brengen. De intro is lekker met de stripachtig vormgegevens filmpjes en je lijkt daarmee een prima oude school shooter te mogen verwelkomen. Het is opmerkelijk trouwens dat Konami deze game nog heeft gemaakt, aangezien zij zich alleen maar wilde richten op succesvolle franchises en met name mobiel. Maar goed. Contra: Rogue Corps is inmiddels uit en aan de tand gevoeld. Is het nog de vette hardcore shooter van weleer of is het een truttige release anno 2019?

Twinstick shooter met een matige basis

Voor de meeste mensen is het wel bekend, maar Contra is altijd een shooter geweest. Rogue Corps speelt zich af in The Damned City. Deze stad is twee jaar later na de gebeurtenissen uit The Alien Wars uit de grond gerezen en brengt niets anders dan shit met zich mee. Rogue Corps, is de eenheid waar jij deel van uitmaakt. Kaiser is de scheelkijkende Schwarzenegger, Ms Harakiri is een politiek correcte Krang (Turtles fans bij Konami?). Hungry Beast en Gentleman vond ik dan wel weer grappig. Met hen ga jij flink kont schoppen. Afijn. De serie staat bekend om de hoge moeilijkheidsgraad, snaarstrakke gameplay, gebalanceerde plaatsing van vijanden en het echt nadenken over hoe je levels aan moest vliegen. Dit maakt de game een geliefde shooter voor velen, al sinds de SNES. In het verleden bestuurde je de game alleen met de vierpuntsdruktoets en later ook met een tweede analoge stick voor meer precisie. Je schiet je door verschillende levels en verslaat hordes vijanden zoals aliens, monsters en boefjes. Met de hedendaagse rekenkracht kun je grotere levels, soepelere besturing en meerdere vijanden op een scherm toveren om de schietgrage Contra-fans onder ons een gigantisch plezier te doen. Helaas komt dit niet allemaal goed uit de verf en is Contra: Rogue Corps vaker een lege huls dan dat er met scherp geschoten wordt. En dat komt hoofdzakelijk, omdat de besturing niet altijd even lekker werkt.

De controls zijn in principe goed verdeeld over de controller; de knoppenindeling is toereikend en in zekere zin gewoon logisch. Voor een game als dit moet dit ook wel, maar nog belangrijker is nauwkeurigheid. En hier vind ik de game tegenvallen. Je loopt met de linkerstick door een 3D-level. De camera is dan gericht van bovenaf, soms a-symmetrisch perspectief, van achter de speler of gewoon ouderwets zijdelings. Maar in geen van de cameraperspectieven werkt het richten echt goed. Het richten doe je (zoals je kunt verwachten) met de rechter analoge stick, maar het mist het vloeiende en nauwkeurigheid zoals bijvoorbeeld een Geometry Wars, Gatling Gears of Iron Brigade van de afgelopen jaren. Het voelt soms alsof er een aim-assist in zit, gecombineerd met een (standaard) lage snelheid om te mikken. Voor een game als dit wil je toch wel meer snelheid hebben, vooral als het hectisch wordt te midden van alle kogels, explosies en weet ik het. Over het algemeen is het afdoende, maar omdat er ook nog een verscheidenheid van wapens is, bracht het mij meer een gevoel van alsof de game te weinig getest is om dit te finetunen. En tot overmaat van ramp: je kunt niet pauzeren. Jammer, want dit maakt de game echt minder plezierig.

Grafisch kleurrijk maar middelmatig

De game in 2019 uitbrengen zou voor een game als Contra: Rogue Corps veel kunnen betekenen op het grafische vlak. En hoewel de kleuren over het algemeen van je scherm afspatten, is het wel wat simplistisch. Het lijkt alsof er eenvoudige objecten en textures zijn gebruikt om de game in ieder geval snel te houden. Functie boven vorm waar ik zeker fan van ben, maar de game is nou niet bepaald groots of zwaar. Dus wat mij betreft een vreemde keuze van Konami. Aan de andere kant, de framerate is prima op orde en kon ik ze nergens betrappen op een framedrop. Geluidstechnisch vind ik vooral de dialogen best geslaagd. Nee, verwacht geen diepgaande gesprekken of muziek van Hans Zimmer, maar lekker grofgebekte simpele humor. Ik houd er wel van, zeker als de game het niet moet hebben van een serieus thema. De geluidseffecten zijn prima, maar ik heb toch echt beter gehoord, dus ook hier ontstijgt de game zeker niet de middelmaat. En dit is jammer, want Contra heeft (bijna) altijd in het teken staan van kwaliteit. Het is typerend, want juist dit is de bevestiging dat Konami er eigenlijk maar goed aan had gedaan om te stoppen met games te maken (behalve hun top franchises Metal Gear en PES).

Naar mijn mening is het bovendien jammer dat de filmpjes (die tof ogen), de hub en personages eerst de indruk geven dat Konami de game wel degelijk naar 2019 heeft weten te tillen. Om uiteindelijk er niet zoveel toe te doen. Als eerst de personages. Op zich vind ik ze best tof. Tuurlijk, je speelt Contra voor het betere schietwerk, maar de personages mogen er best zijn als het om de vormgeving gaat. Hungry Beast is gewoon tof. Ik hoopte alleen dat er echt merkbaar verschil zou zitten in de manier waarop je met ze moet spelen, maar dit valt toch tegen. Wat andere wapens en specials wellicht, maar het laat je de game niet anders spelen. Onlangs heb ik The Ninja Saviors gereviewed, een game uit hetzelfde tijdperk als het oorspronkelijke Contra. Daar merkte je al echt verschil in type personages en word je gedwongen om de game anders te spelen. Helaas doet Rogue Corps anno 2019 hier niet aan mee. De hub is goed gevonden en is je basis van waar je je gamemodi kiest. Je kiest voor het verhaal of zijmissies om je personages beter te maken, zodat je in de shop je upgrades kan kopen. Dan kun je je upgrades oefenen in de shooting-range (raak je snel op uitgekeken trouwens) en dan de multiplayer. Maar dit blijkt al snel een kale omgeving te zijn waar je nauwelijks tijd in doorbrengt. Om nu zoiets als Destiny of Anthem te doen, gaat te ver. Maar er had meer in kunnen zitten.

Het voelt gewoon niet als Contra

In mijn geheugen staat Contra als een echt vette shooter gegrift. Helaas komt Contra: Rogue Corps er niet aan - op geen enkel vlak - en is het eigenlijk een middelmatige game. Toevoegingen zoals de co-op en online multiplayer zijn wel tof, maar moet je unlocken. Waarom? Geef gewoon die optie en laat de wereld direct genieten van de game. Je krijgt gelukkig weliswaar een complete game, maar nergens voelt ie dus echt af. En dat is temeer frustrerend, omdat je toch wel wat uurtjes zoet kan zijn met de game. De vijanden zijn redelijk afwisselend, de zijmissies zijn best tof en de eindbazen echte ‘Eindbazen’. Het kan dus op sommige momenten echt wel Contra zijn, inclusief de moeilijkheidsgraad. Want, houd je rekening met het mikken, dan kan je beste een lekker potje knallen. Bovendien, Konami belooft meer content, die vooral voor die-hard fans tof gaat zijn. Dus er zit meer in het vat dat de game naar verwachting completer maakt.