Review: Daemon X Machina Nintendo Switch

Mech-games. Het moet je ding zijn. Daemon X Machina is zo’n game met zo’n vette berg anime saus eroverheen, dat je oma's ouderwetse jus over de piepers op water lijkt. Mijn laatste review over een mech-game was nota bene een cult klassieker uit 2004 van From Software, die ook wel typerend Japans was overigens. Het lijkt een onlosmakelijke combinatie. Daemon X Machina is echter een exclusive uit 2019 voor de Nintendo Switch waarvan je mag verwachten dat een mech-game anno 2019 toch stappen vooruit heeft gemaakt, zowel qua besturing als hoe het verhaal gebracht wordt. De game werd voor het eerst aangekondigd tijdens E3 in 2018 als exclusive voor de Switch, gemaakt door de oorspronkelijke bedenker van de Armored Core serie, Kenichiro Tsukuda. Niet geheel toevallig gemaakt door From Software. Daemon X Machina gooide hoge ogen met zijn kleurrijke graphics en visuals waarvan men maar moest afwachten hoe én of dit stand zou houden. We zijn ruim een jaar verder en de game is inmiddels uit op de Nintendo Switch. Hoe is de game en is een mech-game anno 2019 eigenlijk nog wel tof?

Typische actiegame zonder diepgang

De game kent een simpel verhaal. Er is een maan op een fictieve planeet gecrashed en één of andere vreemde straling heeft ervoor gezorgd dat kunstmatige intelligentie (AI’s) het grootste probleem is geworden, zoals de ratten en de zwarte pest in de middeleeuwen dit waren. Men noemt ze de Immortals. Er zijn inmiddels verschillende facties ontstaan op aarde die ieder hun eigen doelen hebben om deze Immortals uit te roeien. Het zijn overigens allemaal premiejagers met elk nobele doelen, neutrale doelen of enkel gericht op financieel gewin. Elk van deze facties hebben zo hun eigen typerende en karakteristieke personages. Zo tref je een emo-chaotisch meiske aan die iedereen dood lijkt te wensen en tref je een prins - van een gevallen koninklijke familie - die Zwitserland zelve is. Jij bent uiteraard een veelbelovende rookie, lid van de Reclaimers, die hen wel eens doet verbazen met wat jij allemaal in petto hebt. Jouw doel (met of zonder hen) is het verslaan van de Immortals, maar gaandeweg kom jij uiteraard beetje bij beetje erachter wat er werkelijk gaande is, middels langdradige dialogen. Dit wordt overigens als kaas gebracht en is moeilijk te slikken als je anime niet echt gewend bent. Jij bent uiteraard zoals een goed verhaal betaamt, de uitverkoren held. Goh. Origineel much?

Het is vooral dit laatste wat vaak tenenkrommend is en echt niet te volgen. De teksten zijn inhoudelijk simpel, maar tegelijk soms zo uitgebreid verteld, dat het langdradig wordt. Ik betrapte mijzelf erop dat ik de dialogen voor de missies hoofdzakelijk doorklikte (wat mij betreft altijd als optie in een game moet zitten). Het komt hoofdzakelijk maar op één zaak neer: schiet alle vijanden neer, sloop een aantal gebouwen of bescherm iets. Hoe dan ook, het leidt tot een potje knallen in een oversized mech. Het verhaal dat wordt verteld, komt naar mijn mening niet altijd goed tot zijn recht in de levels. Het voelt nogal een stap terug in de tijd. Mensen die Star Fox 64 hebben gespeeld, begrijpen misschien wel wat ik bedoel. Het zijn open levels, omringd met een (zichtbare) barrière. De levels zijn kaal, met weinig uitstraling en brengen het thema of onderliggend verhaal nou niet bepaald overtuigend over. Daarbij helpt het niet dat er vreemde Japanse eigenaardigheden in zitten, zoals de Ice Cream Parlor. Typisch voor een game als dit, dat hevig leunt op manga-invloeden. Met de ijsjes die je hier kunt kopen, krijg je bonussen zoals verhoogde aanvalschade of een verbeterde Femto opname.

Simplistisch effectief voor de Switch

Daemon X Machina is een game waarvan door veel kenners werd geroepen of het niet te hoog gegrepen was, als we kijken naar wat de Switch qua hardware te bieden heeft. Zeker toen ook nog bekend werd dat de game op Unreal-engine 4 draait. Er zijn parels uitgebracht met behulp van deze engine zoals Yoshi’s Crafted world, maar dit is wel heel andere koek: grote open levels, met gigantische eindbazen en veel effecten. De eerste technische analyses lieten dan ook een gemengd beeld zien. Groots, beperkt kleurenpallet, celshaded graphics die het lagere aantal polygonen goed doet verbergen, maar ook nog framedrops en matige textures. Hoewel de framedrops nagenoeg weg zijn, valt het op dat de resolutie laag is. Sterker nog: in handheld-modus op het kleine scherm, valt pas goed op hoe laag dit is. Normaliter is het scherm in handheld modus goed in het verhullen van kartelrandjes en de lagere resoluties, maar Daemon X Machina ontkomt er nu niet aan. Graphics worden ontzettend korrelig, wat erop duidt dat de resolutie voor mijn gevoel bijna twee console generaties terug gaat. Het is dan ook geen gekke keuze dat er gekozen is voor celshaded graphics om zo het lage aantal polygonen te verbergen. Daarentegen heeft dit positief effect op het uiterlijk, omdat het hierdoor minder detail benodigd. Oftewel, je bespaart rekenkracht voor de Switch. Tel daarbij het beperkte kleurenpalet op en je hebt een grafisch efficiënte game, terwijl de game over het algemeen toch nog prettig draait en oogt. Want begrijp me niet verkeerd, ondanks de lage resolutie en matige textures, is de game verder prima te pruimen.

Het kan tijdens het spelen redelijk hectisch worden en over het algemeen houdt de Switch zich kranig. Zoals ik zei, zijn de framedrops nagenoeg weg. Je wilt tijdens het spelen immers vloeiende gameplay. Dit gaat doorgaans prima; het is eerder dat er zoveel op het scherm kan gebeuren, zeker in handheld modus, dat je het overzicht snel kwijt raakt. Een hogere resolutie had hierbij kunnen helpen. Variatie van de personages, levels, vijanden en verdere items is helaas minimaal. Het lijkt daardoor een beetje simplistisch. Maar goed, in dit geval gaat functie boven vorm, zullen we maar zeggen. Positief is wel het feit hoe uitgebreid je je personage alsmede Arsenal (je mech) kunt customizen. Er zijn veel opties waaruit je kunt kiezen en de details blijven relatief goed zichtbaar. Want het valt toch niet altijd op tijdens het spelen. Je eigen gekozen kleurenpalet is beter zichtbaar bijvoorbeeld, dan de decals op je Arsenal. Plus je personage dat je kunt aanpassen, zit hoofdzakelijk in de mech. De wapens die er op zitten, kun je prima onderscheiden, maar zijn ook nooit echt in vol ornaat in beeld zoals bij een first person shooter.

Repetitieve shooter

De game zelf heeft een gigantische valkuil en dat is de repetitieve aard van de game. Zoals ik al zei, komt het eigenlijk alleen maar neer op alles neer te maaien wat in je weg zit. Dit word je dan ook snel zat. De missie-doelen zijn uiteindelijk niet gevarieerd genoeg om je echt geïnteresseerd te houden. Je wordt maar matig beloond om echt aangehaakt te blijven. Daarbij is het in je eentje een kwestie van uitzitten tot je je doelen hebt bereikt, want er zit niet heel veel uitdaging in. Ok, eerlijk is eerlijk, zeker later krijg je het wat meer voor je kiezen. Maar diepgang is er nauwelijks. Als je in co-op speelt, wordt het beduidend leuker. Het vechten doe je niet meer alleen. Je kunt misschien wel een computergestuurde metgezel erbij doen, maar dat is toch niet hetzelfde. Samen met een maat is het knallen altijd leuker. De multiplayer is daarom misschien wel het tofste en beste onderdeel van het spel, want het gevoel bekruipt snel dat het meer gemaakt is met de multiplayer in gedachten. Met maximaal vier spelers kun je tegelijk spelen. Ja, uiteraard zit hier nog veel van hetzelfde in, maar het pure plezier dat je met vrienden kunt hebben, zorgt voor een beduidend andere, misschien wel competitieve, insteek.

Online is dan ook waar ik snel meer tijd instak. Verschillende lobby's (van gelijk niveau of iedereen) gaf me een betere ervaring van het spel. Je verdient snel meer geld, dat je weer kunt gebruiken om je Arsenal van een gigantische upgrade te voorzien. Over upgrades gesproken. Je kunt je mech echt gigantisch upgraden. Voor verschillende componenten zoals je romp, hoofd en benen, kun je ook diverse wapens kiezen. Je upgrades voor je personage zorgen ook voor een bijdrage in hoe je upgrades uitpakken. Oftewel, de balans van de gameplay beïnvloed je hiermee. Kies je voor een grotere lock-on afstand, of wil je liever meer schade? Meer bewegingsvrijheid of juist meer bepantsering? Dit is verrassend goed in balans en je kunt behoorlijk veel aanpassen naar je eigen smaak. Wel moet gezegd worden dat dit door het repetitieve karakter van de game, nogal als een grindfest aanvoelt. Dit is trouwens ook meteen de afdronk van de gehele game.