Review: Dark Souls PlayStation 3

Tegenwoordig zijn de meeste games niet echt meer te omschrijven als moeilijk of uitdagend. Zelfs wanneer je de "normal" setting toch nog lastig vindt, kun je vaak alsnog de difficulty aanpassen naar (very) easy, noob, rookie, fairypants, sissy, casual en natuurlijk "I'm too young to die". Maak dan ook nog het level design lineair en het is eigenlijk enkel nog rechtdoor lopen en de hersens uitschakelen. Zelfs dan hebben de makers vaak nog grote pijlen en een (sfeerverpestende) begeleidende stem erbij gedaan, die je elke seconde zeggen waar je heen moet, en ondertussen hak je alle vijanden met gemak omver alsof je een ninja bent op een schoolplein van een school voor blinde kinderen. Dark Souls is zeer duidelijk niet zo. Nee, bij Dark Souls is het omgedraaid, want deze game doet je voelen alsof jij juist een klein, blind kind bent midden in een dojo vol (kinderhatende) ninja's.

Overdodelijk

Toen Demon's Souls uitkwam en de eerste reviews online doorsijpelden begon de gamewereld in te zien dat deze titel een nogal unieke gameplay had: meedogenloos lastig. Dat is eerder ouderwets dan uniek, maar het voelde juist zeer verfrissend. Nu werd uiteindelijk Demon's Souls een groot succes, en gingen de mensen bij From Software aan de slag met Dark Souls, een losstaande opvolger in dezelfde stijl. Maar deze keer besloot men nog een stapje verder te gaan, en de game ook al van begin af aan te promoten als een masochistische pijntrein van vernederende sterfgevallen. Zet dan ook nog eens een promo-site online met de naam www.preparetodie.com en de boodschap is inmiddels wel overduidelijk.

In je eigen soul gaarkoken

Bij Dark Souls is heel de wereld (on)dood. Jij bent een ondode krijger die besluit het bijltje er niet bij neer te leggen, ook al gebeurt dit letterlijk voortdurend. Je komt in de zeer sfeervolle, maar kapotte wereld Lordran terecht en je zoekt het maar uit, al krijg je wel een vage opdracht zo nu en dan. De wereld is ook echt 'n open geheel deze keer, dus je kunt al vanaf het begin af aan veel kanten op (proberen te) gaan. Ik maakte mijn keuze aan de hand van de plekken die het minst dodelijk waren, om dan te kijken hoever ik wist te komen. Ondertussen verzamel je souls, waarmee je level-uppen kunt en alles kunt kopen, en je spaart Humanity waarvan het mij zonder handleiding helaas absoluut niet duidelijk was wat dit doet. Als je een bonfire weet te bereiken (vuurding met een zwaard erin gestoken) geldt dat als een checkpoint en krijg je je health terug. Het respawned alleen wel weer alle vijanden.

Pushing the dark daisies

Als 'n van de weinige mensen die Demon's Souls daadwerkelijk in zijn geheel wist uit te spelen dacht ik dat ik wel redelijk opgewassen zou zijn tegen Dark Souls. Maar toen ik na drie uur spelen al zo'n twintig keer was doodgegaan, leverde ik dat zelfvertrouwen als gebroken gamer in. Je moet Dark Souls gewoon op een heel andere manier spelen, anders kom je er nooit uit. Zolang je beseft dat iedere meter die je zet dodelijk kan zijn, begin je het door te hebben. Wanneer je dus de game speelt alsof je het zelf echt zou zijn in die wereld en dood is dood, dan ga je er pas voorzichtig genoeg doorheen en dan nog zul je vaak sterven. Een pauzeknop is er niet, de game saved iedere seconde en ga je dood, ben je al je souls kwijt, al kun je ze weer ophalen als je het punt weet te bereiken waar je dood ging.