Review: Dishonored Pc

Het starten van een nieuwe franchise in deze drukke met opvolgers bezaaide maanden is zonder twijfel dapper te noemen. Bethesda Softworks en ontwikkelaar Arkane Studios nemen met Dishonored dan ook een duik in het diepe. Een mengelmoes van elementen uit series als BioShock, Deus Ex en Half-Life klinkt in ieder geval zeer ambitieus. Ondanks dat bepaalde facetten van de game bekend ogen, brengt Dishonored vooral originaliteit, iets waar het vandaag de dag nog wel eens aan wil ontbreken in de game branche.

Gemaskerde held

In Dishonored kruip je in de huid van Corvo, de beschermengel van de keizerin. Dit werkt echter al snel in je nadeel, als een groepje eigenaardige bandieten uit het niets verschijnt en de keizerin het met haar leven moet vergelden. Hierna wordt de schuld, hoe kan het ook anders, in jouw schoenen geschoven. Corvo belandt dan ook in de gevangenis, waaruit je slechts momenten hierna alweer dient te ontsnappen, om zo zijn onschuld te bewijzen en de rechtvaardige erfgenaam op de troon te krijgen. Qua verhaal is Dishonored boeiend, maar niet hoogstaand. Toch word je door de uitstekende voice-acting en het schitterende toneel al snel helemaal ondergedompeld in de thematiek die Dunwall, de lijdende stad, met zich mee brengt. Geholpen door de loyalisten en verscholen onder je beangstigende masker ga je vooral op zoek naar wraak.

Mogelijkheden

Als Corvo zijnde beschik je al snel over een arsenaal aan wapens en gadgets. Zo heb je constant een zwaard in je rechterkant, maar zul je in je linkerhand zowel vuurwapens als magische powers mee kunnen zuilen. Ook zul je in praktisch ieder level je eigen pad kunnen uitstippelen en zelf kunnen beslissen of je optionele zijmissies zult uitvoeren of dat je deze laat voor wat ze zijn. Ontelbare mogelijkheden is dan ook h't kenmerk van Dishonored en hierdoor valt de game in enig opzicht te vergelijken met bijvoorbeeld Deus Ex: Human Revolution van vorig jaar. Net als in Deus Ex is ook in Dishonored de stealth methode vaak de verstandigste. Deze vergt echter wel veel geduld, maar is daardoor wel het meest bevredigend. Je kunt de gehele game in theorie doorlopen door slechts sleutelpersonages om te leggen, maar al het andere gespuis in leven te laten. Mocht je echter à  la Rambo door het level heen willen banjeren, dan zul je al snel merken dat je enige tegenstand kunt verwachten. Persoonlijk ben ik een gevreesde sluipmoordenaar, maar doordat het zwaardvechten in Dishonored gewoon te leuk is, betrapte ik mezelf meer dan eens op het aangaan van een duel.

Runes

Naast je standaard wapentuig, krijg je naarmate de game vordert meer en meer magische krachten tot je beschikking. Deze krachten krijg je echter niet cadeau, maar kunnen aangeschaft worden in ruil voor runes, een soort magische stenen, die verspreid liggen over de levels. Je komt echter maar weinig runes tegen op je pad naar wraak, waardoor je vaak zijpaden zult moeten verkennen om deze te verzamelen. Heb je er eenmaal genoeg, dan heb je de keuze uit een zestal magische krachten en een viertal passieve verbeteringen, zoals meer health of een grotere springafstand. Qua krachten zul je Blink het meest gebruiken, hiermee kun je jezelf over een bepaalde afstand teleporteren, zonder gezien te worden door een vijand. Daarnaast kun je kiezen voor bijvoorbeeld Dark Vision, wat het mogelijk maakt om door muren heen te kijken of Possession, waarmee je een dier, of later een mens, als een marionet kunt laten doen wat jij wilt. Deze krachten blijken van een vrij groot belang, waardoor je vaak meer bezig bent met het zoeken naar runes, dan dat je een idee hebt van de reden dat je eigenlijk op je tocht bent gestuurd.

Long time no see

Corvo is echter niet de enige die beschikt over tal van mogelijkheden, ook de vijand heeft aardig wat manieren om Corvo ervan te weerhouden zijn doel te bereiken. Zo zijn er mechanismen die ervoor zorgen dat je niet door een bepaalde doorgang heen kunt of die zodra ze jou zien het vuur zullen openen. Deze kun je eerst uitschakelen, maar vaak is een pad over de daken of door een riool de betere keuze. Zolang de vijand jou niet ziet, ben je veilig. Mocht een bewaker een vermoeden van je aanwezigheid hebben, dan zie je dit aan een drietal tekens boven zijn hoofd. Drie betekent dat ze er zeker van zijn dat je er bent, bij twee twijfelen ze nog en bij slechts een enkel teken zul je veilig zijn zolang je je even verschuilt. Als een bewaker je heeft gespot, zal hij al snel het alarm luiden, waardoor een zwerm van vijandig tuig je met hun zwaarden en vuurwapens zal omhelzen. Wederom een reden om voor de stealth aanpak te gaan.

Verval

Dunwall biedt dus veel mogelijkheden, maar is aan de andere kant geen prettige stad om in rond te lopen. Na de dood van de keizerin en mede door de plaag ratten glijdt de stad steeds dieper in verval. Toch zul je zo nu en dan je ogen uitkijken, want qua design is het zeker niet mis. Door de getergde Unreal 3 Engine, weet Dishonored op grafisch vlak te boeien, maar zeker niet te overtuigen. Ook ben je er, afhankelijk van je speelstijl, na zo'n acht à  tien uur al wel doorheen. Je kunt natuurlijk missies opnieuw spelen om zo alle collectables te vergaren, of om je doel je bereiken op een totaal andere manier, maar voor de minder verzamelgerichte of snel verveelde speler is er na het voltooien niets meer te doen. Ook is de AI op sommige momenten vrij eigenaardig te noemen. Zo kwam ik op een gegeven moment uit een gebied waar ik niet mocht zijn en als ik langs de linkerkant van de bewaker liep zag hij me als een trespasser, maar liep ik langs zijn rechterkant, dan was het geen probleem. Tot slot is de schitterende user interface meer dan het vermelden waard en krijgt deze hierbij dan ook de verdiende aandacht.