Review: Expeditions: Rome - Oorlog brengt glorie Pc

Na Expeditions: Conquistador en Expeditions: Vikings heeft Logic Artists besloten om inspiratie te halen uit de Romeinse geschiedenis. Ik was tot op heden nog niet bekend met deze franchise, maar een combinatie van RPG en strategie is voor mij altijd wel weggelegd. Een bijkomend effect van deze game waren de flashbacks naar de verschrikkelijke tentamens over de geschiedenis van Rome die ik voor mijn opleiding heb moeten maken. De game strooit namelijk met allerlei passende Romeinse termen, waardoor je direct in een geschiedenisles beland. Terwijl oorlog juist glorie brengt, is dit niet helemaal waar voor de game zelf.

Oorlog en politieke spelletjes

Expeditions: Rome speelt zich af in de eerste eeuw voor Christus. Een tijd waarin onder andere Lucius Licinius Lucullus consul was van Rome. De hoofdpersoon wordt door zijn moeder uit Rome gesmokkeld, omdat zijn vader al is overleden. Ze is ervan overtuigd dat haar zoon of dochter veiliger is in een oorlog dan in Rome, waar flink wat politieke spelletjes worden gespeeld. Van iemand die totaal geen verstand heeft van oorlog, maar wel goed is in vechten, klim je omhoog tot Legatus Legionis. Oftewel de leider van een legioen, wat vaak een opstap was naar een politieke carrière. Rome voert namelijk oorlog tegen koning Mithridates VI en de game speelt zich dan ook af ten tijde van de Mithridatische Oorlog, waardoor Klein-Azië veroverd moet worden. Aan het begin van de game is dit je hoofddoel, maar later komen ook Afrika en Gallië aan de beurt. De setting van Expeditions: Rome is dus interessant en ook het verhaal heeft aardig wat diepgang. Hetzelfde geldt voor de compagnons die met je meereizen. Een nadeel van de Romeinse setting zijn de lange en op elkaar lijkende namen. Hierdoor is het lastig om je in personen in te leven, omdat je alweer bent vergeten wie nu precies wie is. Als je niet bekend bent met de Romeinse geschiedenis dan strooit de game ook met veel onbekende begrippen. 

Aan het begin van de game moet je het personage zelf nog creëren, maar dit hadden ze net zo goed weg kunnen laten. De opties zijn erg beperkt en tijdens de game zie je vooral het gekozen portret dat vaak totaal niet lijkt op je personage. De waardes die je personage bezit voegen wel diepgang toe aan de game. Je moet namelijk kiezen tussen Ethos, Logos en Pathos, wat invloed heeft op de dialogen. Bij Logos probeer je mensen over te halen door gebruik te maken van logica en argumenten, wat mijn keuze uiteindelijk werd. Het meest frappante is nog wel dat je voor een vrouwelijk personage geen voornaam kunt invullen. Hoewel dit historisch correct is, vochten vrouwen niet in het leger en werden ze al helemaal geen Legatus Legionis. Als vrouw heb je wel de beste portretten, want alle mannen lijken op elkaar. Het meest belangrijke is dat je de keuze moet maken uit vier verschillende klassen. De Veles bestaan uit sluipmoordenaars en zwaardvechters. De Principes uit veteranen en verdedigers. De boogschutters behoren tot de Sagittarius en de Triarius hebben juist ondersteunende vaardigheden. Wat ik erg jammer vind van dit systeem is dat de keuze direct vaststaat. Ik koos voor de Triarius, maar kreeg daar later toch wel spijt van. Het is dan niet meer mogelijk om iets anders te kiezen en moet je het doen met de drie subcategorieën.

De rol van strategie

Na een aantal uren gespeeld te hebben, heb ik nog steeds het idee dat ik bezig ben met de tutorial. De game legt veel uit en tegelijkertijd ook zeer weinig, waardoor ik steeds nieuwe dingen bleef ontdekken. Het lopen in de verschillende steden spreekt voor zich en het is duidelijk met welke personages je kunt praten. Niet elk personage heeft trouwens een portret waardoor het lijkt alsof je tegen een spook aan het praten bent. Het reizen is direct al een stuk ingewikkelder, omdat je op een map terechtkomt. Vanaf hier reist het leger of je groep naar de locaties die je hebt aangeklikt. Wanneer de reis lang is, verliest de groep zowel voedsel als water, waardoor je dit telkens moet bijvullen. Het mooiste van het reizen is dat je willekeurige gebeurtenissen tegenkomt. Deze zijn goed beschreven en jij bepaalt hoe je met de gebeurtenis omgaat. Zo kreeg ik op een gegeven moment de keuze om een man te helpen die met belangrijke scrollen op de vlucht was. Je kunt er dan voor kiezen om hem te vermoorden, te negeren of te helpen. Wanneer je gebieden hebt veroverd, kun je het leger naar boerderijen en mijnen sturen. Dit zorgt ervoor dat je in het kamp uitbreidingen kunt kopen. Het is in het begin namelijk niet mogelijk om je eigen wapens te maken of om handige items te kopen. Dit tot mijn verbazing, want juist verband is toch wel noodzakelijk om te hebben. Maar nee, je moet eerst het kamp uitbreiden en vervolgens nog Pretorianen inhuren. Het nadeel van de map en het reizen is dat je een groot gedeelte van de tijd gewoon aan het wachten bent.

Waarom is verband zo noodzakelijk? In Expeditions: Rome vecht je altijd tegen een overmacht. Als je pech hebt dan wordt er zelfs nog versterking aangevraagd, terwijl jij met vijf man het dorp binnen komt wandelen. Hierdoor gebeurde het regelmatig dat ik een gevecht met een andere strategie opnieuw moest proberen. Het gevechtssysteem is uitgebreid, maar soms ook een beetje onduidelijk. Personages kunnen een bepaalde hoeveelheid stappen zetten en vervolgens een aanval verrichten. Na de beurt van de speler is het de beurt aan je bondgenoten en vervolgens de vijand. Het is aan te raden om direct naar de settings te gaan en de snelheid van de beurten op twee te zetten, want anders zit je minutenlang te wachten. Elk personage heeft zijn eigen vaardigheden. Het is belangrijk om dit goed te lezen, want je gaat snel de mist in. Boogschutters zijn natuurlijk ontzettend handig, maar doen totaal geen schade als je ze gebruikt tegen een vijand met een schild. Hierdoor voelt het ook alsof sommige vaardigheden totaal geen effect hebben, maar komt het er vaak op neer dat je met ontzettend veel rekening moet houden. Het strategische gedeelte van de game is dus ook daadwerkelijk strategisch. Door de manier waarop de AI werkt, is er wel sprake van frustratie tijdens het vechten en is het soms beter om een eerdere save op te starten.

Een beetje teveel van het goede

Dat is echter niet het enige wat de game te bieden heeft. Omdat je een leger moet aanvoeren, moet je dit ook in goede banen leiden. Dit begint al met het aanstellen van een Centurio die een belangrijk onderdeel van het leger is. Tijdens een aanval moet je beslissen welke tactieken je gaat gebruiken. Dit wordt gedaan door middel van een kaartsysteem, waarbij je drie kaarten te zien krijgt. Elke kaart heeft bepaalde consequenties en je moet er natuurlijk voor zorgen dat je zo min mogelijk soldaten verliest. Heel boeiend is de rest niet, want je ziet gewoon wat icoontjes heen en weer schuiven op het slagveld. Ik vraag mij dan ook af of je überhaupt de veldslagen kunt verliezen, want daar lijkt het niet op.

Dat gevoel had ik tijdens de game wel vaker. Zo krijg je na bepaalde beslissingen te zien dat Pretorianen, die bijvoorbeeld oorlogszuchtig of nederig zijn, je beslissing goedkeuren of afkeuren. Een goed systeem, maar je ziet er weinig van terug. Het voelt een beetje alsof de ontwikkelaars allemaal hun favoriete onderdeel van een RPG of RTS mochten toevoegen en dat die combinatie de naam Expeditions: Rome draagt. Het is een prima game, maar ik mis iets. Wat dat precies is, weet ik eigenlijk niet. Sommige onderdelen van de game zijn erg diepgaand, maar je hebt dan ook weer elementen die weinig toevoegen. Het verhaal is goed geschreven en de voice-acting verdient ook een eervolle benoeming, maar de game mist een aantrekkingskracht. Het helpt dan ook niet dat je ontzettend veel laadschermen tegenkomt en daardoor telkens uit de setting gehaald wordt.