Review: Fade to Silence Xbox One

Hoe zou de wereld eruit zien als er een apocalyptische gebeurtenis zich heeft afgespeeld? Velen hebben hier al fantastische verhalen over geschreven en games over gemaakt. Is de hele wereld naar zijn grootje door zombies? Is er een nucleaire fallout geweest? Heeft een virus de gehele moderne wereld lamgelegd? Of heeft de techniek in een toekomstige distopie de mensheid op zijn knieën gekregen. Zomaar wat scenario's. Fade to Silence is een game die perfect in dit rijtje past en gooit er een kleine twist doorheen. Toen ik de game kreeg om te reviewen was ik redelijk in mijn nopjes. Je kunt mij altijd porren voor een tof avontuur, zeker met een thema als deze. De game die ik echter ging spelen, heeft naar mijn mening een beetje last van een identiteitscrisis. Dit voornaamste knelpunt, om lichtjes vooruit te lopen op de zaken, maakt dat de game voor het grote publiek zeker een stille aftocht krijgt. Dus, wat is de game nu precies en is het je zuur verdiende centen waard?

Koele kikker met stemmen in zijn hoofd

Fade to Silence gaat over Ash die wakker wordt gemaakt door een sinistere stem die hem ter plekke lekker te kakken zet. De stem klinkt onheilspellend en al snel duikt er een zwarte schim boven je op. Is het slechts je geweten of is er meer aan de hand? Het blijkt al snel dat de gehele wereld is vergaan en is ondergedompeld in een eeuwige winter. De White Walkers kunnen van deze gast nog wat leren zullen we maar zeggen. Maar, als je goed luistert, is het niet je eerste keer. Je wordt wederom tot leven gewekt. Dus wat voor spelletje is hij - benoemd als Inner Voice - met je aan het spelen? Jij lijkt slachtoffer te zijn in een wereld die overspoeld is door demonische zwarte wezens, de Eldritch. En het gegeven dat het ‘ding’ dat dit veroorzaakt lijkt te hebben, The Eclipse, continu boven in de lucht zichtbaar is, geeft wel aan dat de poep de spreekwoordelijke ventilator heeft geraakt. Of kan ik beter zeggen sneeuw? Want misschien wel de grootste vijand in het spel is het ijskoude weer. De Hel van ‘63 is er niets bij.

Terwijl jij je eerste stappen uit een kerker zet, is duidelijk dat alles kapot is. Een grote witte wereld strekt zich voor je uit, waarin alles verloren is. Jij krijgt de bespottelijke taak om jouw nederzetting op te bouwen. Maar hoe dan in hemelsnaam en vooral waarom als je de enige lijkt? Vanaf hier krijgt de game snel vorm en wordt duidelijk wat de game van je verwacht. Het is niet zozeer een adventure-game alleen. Het is een mengelmoes van hoofdzakelijk (strategisch) grondstoffen als brandhout, eten en wapens te vinden en beheren, vervolgens vijanden te verslaan en strongholds over te nemen, dan nog eens winterse stormen overleven, om verdere de verdwaalde overlevenden te vinden terwijl jij ook nog eens probeert te ontrafelen wat er in hemelsnaam is gebeurd. Kortom, het is een echte die hard survival-adventure-resource-management-game. Gelukkig sta je er vanaf het begin niet geheel alleen voor, want al snel tref je je dochter (vreemd genoeg). In een snel, maar eerlijk gezegd erg prettig tempo krijg je de bediening uitgelegd. Er wordt duidelijk gemaakt hoe je vijanden moet verslaan, dat je je basis dient op te bouwen en daarvoor grondstoffen, voedsel en volgers moet vinden. Dit is allemaal prima, maar vanaf hier begint de game last te krijgen van een identiteitscrisis. Want de ontwikkelaar lijkt niet echt een solide keuze te hebben gemaakt van wat nu de hoofdmoot van het genre moest zijn. Oh, en ontwikkelaar Black Forest vond het leuk om er Permadeath in te flikkeren. Thanks, but no thanks.

Gameplay zo stroef als bevroren ledematen

Toen ik de game een klein aantal uren had gespeeld, kon ik Fade to Silence het beste omschrijven als State of Decay gekruist met Skyrim en Dark Souls. Deze games hebben allemaal in ieder geval voornamelijk de gameplay redelijk tot uitstekend op orde. Fade to Silence helaas niet. En hoewel de uitleg van de besturing prima is, is de besturing dat an sich niet. Veel knoppen zijn standaard ingedeeld. Maar wat het meest in het oog springt (ha!) is de spring-knop. Wie verzint in hemelsnaam dat dit met de R-knop gedaan moet worden in een game als deze? Het voelt niet natuurlijk. Het springen en lopen gaat ook niet geheel vloeiend en vlot, vooral omdat het springen niet hoog genoeg lijkt. Uiteraard hoef je niet drie meter hoog te springen, maar sommige obstakels verwacht je gewoon op te kunnen springen. Helaas lukt dit niet. Het lopen en rennen gaat op zich prima, maar zo vlot als een Skyrim of State of Decay is het niet. Voor een open-wereld als deze, vind ik dit vandaag de dag een vereiste. Gelukkig heb je snel een aantal wolven tot je beschikking wat het aanzienlijk sneller maakt, maar de besturing blijft matig en houterig. Het vechten is ook matig. Het komt plat neer op alleen wat beuken en zodra je je boog hebt, is het helemaal gedaan met de uitdaging. Vijanden zijn er slechts in een handjevol variaties (weliswaar in sterkte verschillend) en daarom inspiratieloos. De grootste vijanden zijn nog wel de honger en het weer. Op ieder willekeurig moment kan er zich een sneeuwstorm voordoen wat je health erg snel kan doen dalen. Daarbij komt als je jezelf niet goed genoeg voorziet van voedsel, je knorrende maag (die je trouwens iets te vaak hoort tijdens het spelen) vrij snel je energiemeter doet slinken. Oja, en dood is dood dankzij permadeath.

Oké, je hebt drie levens. En gelukkig kan je perks verdienen die het je makkelijker kunnen maken naarmate je verder komt in het spel of toch gedwongen wordt opnieuw te beginnen. Dit tot grote plezier van de Inner Voice. Maar de game is dus niet alleen een adventure-game. Je moet ook nog eens grondstoffen en overlevenden (die elk behoorlijk van pas komen) beheren. En hier begint het irritant te worden. De game dwingt je om in een bepaalde volgorde te handelen. Je dient soms snel te handelen, maar dat kan ongewenste (permanente) gevolgen hebben. De game is daardoor kneiterhard op zijn tijd en de leercurve is ook nog eens steil. En hoewel de bediening je wordt uitgelegd, wordt je daarna toch redelijk aan je lot overgelaten. De in-game gids is dan een redelijke noodzaak voor beginnelingen van dit genre. Je moet bijvoorbeeld brandhout verzamelen om op te warmen en je weer te voorzien van energie. Eten verzamelen is een must, zeker als je volgers krijgt. Gelukkig kan je je volgers geautomatiseerd grondstoffen laten verzamelen, wat grotendeels prettig werkt. Maar hierdoor lijkt de focus meer te liggen op het strategisch resources te beheren, terwijl de kern-mechanieken zijn gemaakt voor adventure-survival. Het zorgt ervoor dat de game maar stroef van opzet is en niet geheel tot zijn recht komt. En dit is erg jammer, want het thema is gewoon tof en fraai vormgegeven. Althans…

Pas op voor de witte was

Vroeger, toen ik met regelmaat naar dancefeesten ging, werd er gewaarschuwd voor de witte waas; oftewel de negatieve effecten van drugsgebruik, met name XTC. Nu draait deze game niet om misbruik van verdovende middelen, maar het gaat mij even om die waas. Want holycrap wat is dit een stap terug in de tijd. Los van het thema en de setting, merk je dat de basisconsoles echt verouderd raken en hun rekenkracht minder en minder afdoende zijn. De Unreal-engine is ook in deze game gebruikt. Ondanks dat deze engine fantastisch schaalbaar is en mooie dingen kan laten zien, is deze game meestal spuuglelijk. Met name op lagere resoluties merk je dat en Fade to Silence op de basisconsoles is geen uitzondering. De game oogt ontzettend wazig. Textures zijn van matige kwaliteit en filtering is dankzij de lagere resolutie gewoon overduidelijk zichtbaar. Check maar eens het bont dat je aanhebt. Op hogere resoluties wordt dit veel beter gefilterd en oogt het vele malen strakker. De animaties (check alleen al die openingscene of de eerste scene met je dochter) zijn om te janken. Het is werkelijk een stap terug in te tijd en lijkt bij vlagen een eerste generatie Xbox 360-game. Framerate hapert met regelmaat en de game lijkt door zijn eigen grootsheid af en toe te crashen. Dit is met behulp van patches wel te verhelpen, maar het is toch zonde, want nogmaals het thema is echt ontzettend dik, met als mooiste gimmick de sneeuw en de weereffecten.

De waas zit hem er ook in dat de game gewoon geen échte keuze lijkt te maken op wat het wil zijn. Als de game meer focus had op de mechaniek van je nederzetting opbouwen in een apocalyptische wereld, was het uniek in zijn strategisch resourcemanagement-genre en had je een mooi spannend mysterieus verhaal kunnen ontrafelen binnen een tof thema. Of, had je een State of Decay-kloon die prima had uitgepakt, (inclusief combat en landjepik) binnen ditzelfde thema. Dit maakt dat je als gamer niet echt een concreet doel voor ogen lijkt te hebben dat passend beloond wordt. Je kunt er overigens voor kiezen om de game in een wat eenvoudigere spelstand te spelen. De modus, genaamd: Exploration heeft echter als gevolg dat je geen achievements/trophies vrijspeelt. Dit is een welkome modus als je de game als beginneling speelt of permadeath iets te lastig vindt. De wereld is groots en er is genoeg te verkennen met best wat variatie in de omgevingen. Dit is tof, want als avonturier wil je tenslotte ontdek je plekje spelen. Maar dit is het dan wel helaas. Fade to Silence valt om deze redenen meestal tussen wal en schip. Gameplay is verder relatief dun en valt snel in herhaling wat kan leiden tot irritatie. Het lijkt daarom alleen de echte die-hard fans van dit soort games te bekoren. Ik ben geen die-hard fan, maar dat is het gros van de gamers ook niet. Daarom zal deze game het beter doen als de prijs daalt of een keer in een sale te koop is. Zonde, want de game had in mijn ogen meer kunnen (misschien wel moeten) verdienen.