Review: Final Fantasy Explorers Nintendo 3DS

Ik heb me laten vertellen dat er een Final Fantasy-game is met de aspecten van Monster Hunter. Als je mijn review van Monster Hunter 4 Ultimate hebt gelezen, dan weet je dat die game mij behoorlijk heeft vermaakt. En om zoiets te combineren met Final Fantasy? Beter gaat het niet worden Toch?

Langzaam van start

Helaas is het enthousiasme direct de kop ingedrukt door de game te beginnen met een legio aan tutorials. Om nou te zeggen dat de tutorials echt nodig zijn, nee. Voornamelijk de uitleg over de gevechten zijn behoorlijk overbodig, aangezien dit erg simpel te beheersen is. Een zwaai met het zwaard of schot met een staf wordt uitgevoerd met én druk op de knop, daarbij is het ook nog eens dezelfde knop. Helaas wil dit ervoor zorgen dat de gevechten erg monotoon worden.

Over monotoon gesproken

Je kan je misschien wel voorstellen dat wanneer je continu dezelfde knop gebruikt om het gevecht te winnen, dit niet echt uitdagend blijft. Er is dan wel een mogelijkheid om wat extra moves aan te leren en die te gebruiken tijdens een gevecht, maar een beperking van vijf moves zorgt ervoor dat ook dit saai wordt. De gevechten zijn niet het enige wat monotoon is in de game, de hele game is dat namelijk ook. Stel je Monster Hunter eens voor: je krijgt een quest, gaat de plains op om deze uit te voeren en komt terug met de winst. Als je dat hebt, plak je daar een Final Fantasy-sticker op en voilà , Final Fantasy Explorers is geboren. Want dit is ook echt het enige wat de game qua inhoud biedt. Telkens weer vijf goblins of toads afmaken voor iemand die je niet kent. Niemand vertelt je waarom, zolang je het maar doet. Gaap

Kristallen en groepen

Om deze review niet met een genadeklap af te sluiten, wil ik even wat positiefs benadrukken. Hoewel de game waarschijnlijk voornamelijk in singleplayer gespeeld wordt, is er ook een multiplayer-modus. Welke eerlijk gezegd iets beter zijn best doet dan de singleplayer. Weliswaar even saai, maar met meerdere personen kan je er best wat van maken. Zo laat de game het toe dat je in een bepaalde groepering valt (Mages bijvoorbeeld). Zo krijgt iedereen zijn eigen taak en kan je een extra dimensie toevoegen aan een anders ietwat saaie game.
Je hoeft alleen niet per se met iemand anders te spelen. Als je wel een assistent kan gebruiken, maar niet graag afhankelijk bent van een andere persoon, kan je zelf een monster maken. Met deze persoonlijke assistent ga je samen op pad en kan je de pret delen, alleen dan in je eentje.
En eindelijk kwam er een licht aan het einde van de tunnel, Crystal Surge genaamd. Met Crystal Surge kan je statistieken verhogen, kansen vergroten en zelfs een reus worden. Door een special ability vaak genoeg te gebruiken stijgt het zogenaamde resonance. Wanneer deze ruim boven de honderd punten blijft, krijg je de mogelijkheid de Crystal Surge te gebruiken en de makkelijke gevechten nog makkelijker te maken.

Tegendraads

Final Fantasy Explorers is wel wat tegendraads in de serie. Praktisch alle Final Fantasy-games hangen aan een bepaald soort gevechten, meestal turn-based. Deze game heeft dat dan weer niet. Naar mijn weten zijn Chocobo's allermans vriend sinds Final Fantasy II. Waarom moeten we dan in Final Fantasy Explorers in hemelsnaam deze enorm lieve beesten afmaken!? Het rijmt niet. In feite is het net alsof de game de naam mag dragen, maar waarin de rest overboord wordt gegooid. Niet cool.