Review: Halo 3: ODST Xbox 360

Met Halo 3: ODST heeft Bungie er wederom voor gekozen Master Chief te dumpen. Al eerder lieten ze zien dat het in een andere genre (RTS) best uit te houden was zonder onze grote vriend. Ditmaal duiken we echter weer in het genre waarmee Master Chief Halo op de kaart zette: het first person shooter-genre. En al konden we eerder best zonder Master Chief, is zo'n FPS zonder Master Chief niet hetzelfde als een Bond-film zonder James Bond, als een zebra zonder strepen, als een vakantie in Nederland zonder regen, als een Xbox 360 zonder foutmelding of als een pleebezoek zonder krant?

Bommetje!

In Halo 3: ODST is Master Chief dus nergens te bekennen. ODST staat voor zijn vervangers: de Orbital Drop Shock Troopers. Deze eenheden zijn na de Spartans de sterkste eenheden die de UNSC in huis heeft en bovendien de crème de la crème onder de adrenalinejunkies. ODST-soldaten worden vanuit luchtschepen bij belangrijke missies in speciale pods zo de vijandelijke linies in geschoten.

Dit keer begin jij als de Rookie, een ODST-soldaat, en je wordt gedropt in New Mombasa. Bij je dropping gaat er echter meteen al 'n en ander mis, waardoor jij en al je ODST-makkers, zoals bedoeld, naar beneden donderen, maar, niet bedoeld, niet allemaal even lekker landen. Zes uur na de dropping in Mombasa kom je dan ook pas bij en ga je op zoek naar andere soldaten.

Anders"

Wat meteen opvalt, is de sfeer die Mombasa uitstraalt. Het is er donker, stil, verlaten, hier en daar brandt wat licht en that's it. Dat betekent dat je ten eerste gebruik zult moeten maken van je night vision. En aangezien we in het Halo-universum zijn, biedt je night vision je ook nog wat handige extra's, zoals een optie om friend en foe te kunnen onderscheiden.

Het is vooral prettig dat vijanden aangegeven worden, want zo ontdek je ze op tijd en kun je een tactiek plannen. Dat is nodig ook, want door het ontbreken van het hippe pak van Master Chief mis je 'n en ander aan bescherming. Na een aantal schoten ben je al door je energy schild heen en moet je dekking zoeken voor regeneratie. Doe je dat niet, dan zal je health eraan gaan en kan het snel afgelopen zijn. Gelukkig liggen her en der wel health packs verspreid om je healthbalk weer te vullen.

" maar wel lekker

Je night vision kun je dus gebruiken om hier en daar wat Covenant-eenheden te spotten, maar waar je hem ook voor kunt gebruiken is het spotten van beacons. Dit zijn voorwerpen die terugverwijzen naar gevechten van je medesoldaten. Door deze beacons te vinden, start je een flashback waarin je de avonturen van de betreffende soldaat beleeft. Hierdoor maak je de oorlog op verschillende locaties mee, en ook vanuit de ogen van verschillende soldaten. Dit heeft als voordeel dat omgevingen gevarieerd zijn, evenals de wapens en gevechten. Elke soldaat heeft immers een andere functie in de oorlog. Hierdoor hang je het ene moment nog met een sniper uit het raam en schiet je het volgende moment een Wraith aan flarden met een laser.

Na iedere flashback keer je weer terug naar Mombasa, waar de Rookie op zoek gaat naar een nieuw beacon voor een nieuwe flashback, en zo herhaalt de game het geheel een aantal keer. Als afleiding kun je in Mombasa op zoek gaan naar extra wapens of geluidsfragmenten om wat meer te weten te komen. In de praktijk zul je echter recht op je doel aflopen om zo snel weer in de actie te springen.

Al met al pakt de singleplayer lekker uit, vooral wanneer je alleen speelt. Speel je de verhaallijn in co-op, dan zul je er sneller doorheen vliegen dan de zeven à  acht uur die ik er alleen over deed. Soms zou je echter graag in co-op gamen, omdat de A.I. hier en daar nog wel wat steekjes wil laten vallen. Denk aan momenten waarop jij achter de turret van een Warthog staat, helemaal klaar om de berg op te stormen en ladingen Covenant-troepen af te slachten. Jouw computergestuurde chauffeur denkt daar echter anders over en parkeert de neus beneden tegen een boom en maakt geen enkele aanstalten meer om ook maar richting die berg te rijden.

Lekker sausje

Hoewel de co-op in de campaign wat achtergesteld is, hebben ze dat helemaal goed gemaakt in de offline multiplayer. De makers hebben even afgekeken bij 'n van de andere grote shooters op de Xbox 360, Gears of War 2, en daar de Horde-modus van overgenomen; in Halo bekend als Firefight.

In Firefight vallen Covenant-troepen aan in waves. Iedere golf zijn de eenheden sterker geworden en aan jou en maximaal drie vrienden de taak ze iedere ronde toch weer allemaal af te schieten. Natuurlijk zit er over het geheel nog een Halo-sausje, en wel in de vorm van Skulls. Iedere ronde wordt een andere Skull geactiveerd, die ervoor zorgt dat er andere omstandigheden heersen. Denk hierbij bijvoorbeeld aan het feit dat de Covenant automatisch wegduikt als je op ze af rijdt met een voertuig. In de totaal twaalf open levels zoals we ze van Halo gewend zijn zorgt deze modus in ieder geval voor heel wat uurtjes coöperatief vertier.

Herkenbaar

Hoewel we tot nu toe een hoop nieuwe dingen hebben gezien, zijn er toch ook een hoop herkenbare dingen in Halo 3: ODST te vinden, zowel positief als negatief. Positief is bijvoorbeeld de audio. Zowel de muziek als de geluidseffecten en voice acting zijn netjes verzorgd. Negatief herkenbaar is het grafische plaatje van Halo 3: ODST, dat sinds Halo 3 niet gewijzigd lijkt te zijn. De lichtinval is mooi gedaan, maar de rest blaast je nog altijd niet omver.

Een ander herkenbaar punt is de online multiplayer die met Halo 3: ODST komt. Dit is de complete online multiplayer van Halo 3 inclusief nog een aantal extra maps. Leuk als je Halo 3 niet hebt, omdat de online multiplayer van Halo nu eenmaal ijzersterk is. Heb je Halo 3 al wel, dan is deze online multiplayer, die overigens op een aparte disc meekomt, volstrekt overbodig.