Review: Kid Icarus: Of Myths and Monsters Nintendo 3DS

Een tijdje terug konden jullie al lezen wat ik van de 3D Classics-versie van Kid Icarus vond. Het was een leuke game als je het moeilijke begin voor lief nam. Een tijdje later verscheen ook de Game Boy-game Kid Icarus: Of Myths and Monsters op de Virtual Console in de eShop. Na het gedownload te hebben ging ik ermee aan de slag en kwam er als snel achter waarom Nintendo nooit het cijfer twee in de titel van dit spel had gezet. Dit is namelijk Kid Icarus 1.5!

Kid Icarus 1.5

Begrijp me niet verkeerd, dit is niet negatief bedoeld. De game is namelijk een verbetering over het origineel en adresseert een aantal (pijn)puntjes uit het origineel die beter konden en brengt ook een geheel nieuwe lading levels met zich mee. Zo ga je niet meer dood als je naar beneden valt, omdat het scherm meescrolt. Hier maakt men ook leuk gebruik van in de vorm van de nieuw te vinden 'information rooms'. In deze kamers krijg je een hint over bijvoorbeeld de locatie van een verborgen warmtebron waar je al je heath weer kan herstellen. En dat is nog maar een van de kleine dingetjes die verbeterd zijn.

Drie heilige schatten

De levels zijn een stukje korter geworden en ook een stuk leuker om te spelen. Mede door de verfijningen in de gameplay speelt het ook net iets vlotter dan het origineel. Er is ook een stuk meer afwisseling in de levels waaraan je nogmaals kan merken dat Nintendo bereid was om de meeste grofheidjes uit de originele Kid Icarus te halen en het op te poetsen tot een glimmend spel. Het verhaal lijkt zich overigens ook voor de originele game af te spelen. Godin Palutena wordt wakker van een boze droom. Hierin werd Angel Land aangevallen door wezens uit de onderwereld. Om de verdediging al wat aan te scherpen, laat Palutena haar beste lijfwacht, de engel Pit, een 'zware beproeving' ondergaan. Hij moet de drie heilige schatten terug zien te halen die de godin heeft verstopt in de forten en laat bewaken door een set van idioot sterke bazen. Weinig verhaal dus op het lijf, dat boeit niet, maar die idioot sterke bazen is toch iets waar ik zo op zal terugkomen"

Rozengeur en maneschijn?

Dat vraagteken staat er helaas niet voor niets, want er is eigenlijk een punt waar de game finaal op zijn plaat gaat, namelijk de boss battles. Deze zijn verre van leuk. Ze duren lang en zijn weinig uitdagend. De enige reden waarom ik dood ging daar, is omdat de bazen erg veel HP hebben en daardoor (onnodig) lang duren. Vooral de eerste baas heeft waarschijnlijk een nulletje teveel gekregen bij zijn HP. Ga je dood? Doe heel dat fort maar lekker opnieuw (en op zulke momenten komt pas echt goed naar voren hoe handig die Restore Points zijn van de Virtual Console)! Bah, wat was ik blij toen die eindelijk achter de rug was en weer verder kon met de leukere normale levels.