Review: Kingdoms of Amalur: Reckoning Xbox 360

Fantasy RPG's... Het woordje "fantasy" dat ervoor staat is vrijwel overbodig, aangezien je wel door een erg grote berg RPG's moet zoeken om er eentje te vinden die geen bepaalde vorm van fantasie gebruikt. Maar nee, in dit geval bedoelt men de term "fantasy" niet zo. Hier betekent het een specifiek soort setting met ridders, draken, tovenaars, orken en elven. Om een of andere reden heeft dit murwgebeukte soort settinkje zich het hele woord "fantasy" toegeëigend. Omdat Kingdoms Of Amalur: Reckoning ook min of meer zo werd omschreven en van alle kanten "fantasy" schreeuwde, had ik er eigenlijk niet veel zin in. Maar goed, dit soort vooroordelen had ik ook al met Silent Hill: Downpour, en lees maar eens na hoe dat is uitgepakt.

Reckognizing

Omdat KoA: Reckoning een nieuwe IP is en er nogal wat grote namen (zoalsTodd MacFarlane en R.A. Salvatore) zijn die eraan meegewerkt hebben, besloot ik toch om het spel een kans te geven. Deze kans bleek uiteindelijk een verdiende te zijn, want al bij de eerste keer dat ik ging zitten om "even een uurtje" te gamen, werd de sessie even lang als twee van de Lord Of The Rings films bij elkaar. En dan heb ik het wel over de extended edition versies (overigens zonder de derde film, want dan had ik dit stukje wegens ondervoeding in het ziekenhuis moeten typen.

Maar dan zonder Pardoes

KoA: Reckoning zou ik zelf inderdaad ook een fantasy RPG noemen, ook al heeft deze game niet de conventionele fantasy setting. Ok', de wereld voelt wel zo aan, maar je merkt heel duidelijk dat de schrijvers een echt originele wereld hebben neergezet, met meer unieke wezens, rassen en wetten der natuur en magie. De gehele setting van KoA: Reckoning is dus uiteindelijk veel origineler dan het in de eerste instantie lijkt. De sfeer vind ik trouwens lijken op die van de Efteling en de Droomvlucht, vanwege het bosrijke gebied waarin je je het grootste gedeelte van de game bevindt en de schitterende dromerige muziek die je oortjes voortdurend strelen.

Wreck Koning

Maar genoeg over gevoelens, ambiance en sfeer. Valt er ook flink wat actie te beleven? Het antwoord is ja; lekker butsen op zijn tijd zit er bij deze game zeker in. Met trailers en filmpjes van een spel kun je vaak niet echt goed zien of het allemaal wel goed zal spelen. Nou, ik moet zeggen, het vechtsysteem is heerlijk snel, uitgewerkt en divers, en staat naar mijn mening vrijwel gelijk aan dat van God Of War. Je kunt allerlei verschillende wapens gebruiken, waarvan je er ten alle tijden twee tegelijk kunt dragen. Het is mogelijk om direct tussen deze twee wapens te switchen, wat de lol echt verdubbeld. Tussen het hypersnel hakken met je blades pak je even een warhammer, of schiet je eerst een hoop pijlen af om vervolgens met je grote zwaard het leven van het speldenkussen te beëindigen. En alsof dat nog niet genoeg is heb je ook nog allerlei soorten magie, die je wederom overal tussendoor kunt smijten.

Side-roddel en achterquest

Dus de hack en slash demograaf zijn bloeddorst is gestild. Maar "what about" de zich inmiddels al jaren steeds meer achtergesteld voelende RPG gamer? Nou, KoA: Reckoning bezorgt deze groep weer eens wat plezier. Ten eerste kun je met je character alle kanten op, zowel qua uiterlijk als in hoe je de game wilt spelen. Zo besloot ik een stoere vrouw van een vaag ras te spelen, in plaats van een gespierde Conan X. Knokken kun je niet vermijden, maar hoe je dit doet kan compleet verschillen. Daarnaast kun je zelf al je stats instellen, en zelfs vrij gemakkelijk compleet van de grond af aan herbouwen. Aan side-quests komt vrijwel geen einde, en variëren van kleine tot vrij grote op zichzelf staande verhalen. Als je overigens houdt van praten, zoek dan ook niet verder, want je kunt zoveel vragen dat alle stemacteurs volgens mij nu nog steeds aan het bijkomen zijn.