Review: Lightning Returns: Final Fantasy XIII Xbox 360

Dat de nummering van Final Fantasy-games al jaren niet meer klopt, dat is bekend, maar met Lightning Returns: Final Fantasy XIII lijkt de logica in de benaming van deze JRPG's dan toch echt helemaal verdwenen. Deze game kan gezien worden als Final Fantasy XIII-3, maar aangezien Lightning in de spotlight staat, moest en zou haar naam schijnbaar in de titel genoemd worden. Hoe dan ook, een nieuwe Final Fantasy-game is helaas al een tijdje geen garantie meer voor een topper, zo ook in dit geval.

Schone slaapster

In Lightning Returns: Final Fantasy XIII draait dus alles om Claire Farron, beter bekend als Lightning. Ze ontwaakt plots uit een winterslaap van maar liefst vijf eeuwen, om vervolgens te ontdekken dat binnen een week de gehele wereld zal vergaan. Vervolgens komt ze al snel in contact met een paar bekende personages uit de andere twee Final Fantasy XIII-games, zij het niet altijd op een even vriendelijke manier. Nog altijd kan Lightning haar zus niet uit haar hoofd zetten en sluit ze een opmerkelijke deal. Een aardig lang, maar vreemd en vrij oninteressant verhaal ontvouwt zich vervolgens.

Hoewel er een open wereld aan de voeten ligt van ons vrouwelijk hoofdpersonage, is er toch enige haast in het spel. De wereld vergaat immers binnen geringe tijd en voordat dat gebeurt moeten er nog een aantal main quests worden voltooid. Deze zijn verspreid over een viertal locaties, waarin je als speler vrij kunt bewegen. Daarnaast is het de bedoeling dat er ook zoveel mogelijk side quests worden voltooid, om op die manier het noodlot van de wereld zo lang mogelijk uit te stellen. De klok tikt echter door en door, waardoor je nooit het gevoel hebt volledig in controle te zijn. Bovendien zijn bepaalde delen van een locatie slechts tussen specifieke tijdstippen bereikbaar, waardoor zelfs enige planning vereist is.

Real-turn-based-time

Het gevechtssysteem van Lightning Returns moest uiteraard worden aangepast, aangezien Lightning dit keer het enige speelbare personage is. Deze keuze pakt aardig uit, want het nieuwe systeem brengt nieuwe tactieken met zich mee, maar is vooral vrij duidelijk en snel te leren voor nieuwkomers. Als speler heb je tijdens een gevecht een drietal presets paraat, waartussen je naar hartenlust kunt schakelen. Dat moet ook wel, want je ATB-meter loopt natuurlijk gewoon weer leeg. De verschillende presets worden in de game "garbs" genoemd en zijn verbonden aan jurken. Iedere garb heeft zijn voor- en nadelen, kunnen gekocht en verkocht worden en kunnen, op een paar aspecten na, volledig naar smaak worden aangepast. Dit zorgt ervoor dat iedereen een, soort van, unieke set met vaardigheden bezit. Een leuke en nodige toevoeging, aangezien overige speelbare party members ontbreken.

Wanneer je start met deze nieuwe manier van spelen, dan pronkt de game met het feit dat de gevechten nu eindelijk real-time zijn. Dat klopt echter slechts deels. Het is inderdaad mogelijk om Lightning naar wens te bewegen, maar na verloop van tijd zul je merken dat je vooral bezig bent met het kiezen van aanvallen. Deze voert Lightning vervolgens zelf uit, waardoor er geen noodzaak meer is om haar zelf te manoeuvreren. Uiteindelijk beweeg je haar dus amper zelf over het slagveld, maar heb je weldegelijk controle over welke aanval je wanneer inzet. Meer controle dus, maar het blijft nog altijd een Japanse RPG.

Tijdsdruk

De eerder genoemde tijdsdruk is overigens niet alleen maar vervelend, het dwingt de speler vooral om goed na te denken en prioriteiten te stellen. Gelukkig zul je niet lang nodig hebben om de wereld te bestuderen, want het grootste gedeelte van de locaties voelt ongeïnspireerd aan. De twee steden voelen voornamelijk beperkt aan, door hun geringe grootte en gebrek aan sfeer. De open gebieden zijn wel iets groter en weten het na flink wat uur dwalen door identieke steegjes weer even interessant te maken, maar blijken uiteindelijk ook maar kale bedoelingen. Wat voornamelijk irriteert, is de overgang van cut scenes naar gameplay. De tussenfilmpjes ogen namelijk, zoals we inmiddels gewend zijn, prima, maar wanneer de controle wordt overgedragen aan de speler, dan is het toch even schrikken. Hoewel Lightning zelf aardig oogt, lijkt de rest van de wereld ook qua grafische pracht een paar jaar achter te lopen. Dat is zonde, want op deze manier wordt het de speler moeilijk gemaakt om zich werkelijk onder te dompelen in de wereld. De Final Fantasy-deuntjes helpen daar echter wel bij, want die klinken weer uiterst vertrouwd en deden me er op bepaalde momenten aan herinneren dat ik inderdaad een Final Fantasy-game speelde.

Veel te vertellen, weinig te zeggen

Uiteindelijk heb ik eigenlijk nog veel meer te vertellen over deze vreemde game, want de tientallen uren vlogen toch voorbij. Het verhaal komt nooit echt uit de verf, het ontbreekt de game aan interessante en vooral nieuwe personages en de gameplay voelt op den duur net wat te beperkt aan. Toch verveelde ik me geen moment en bleef ik uur na uur doorspelen. Waarom? Geen idee. Bovendien heb ik de slecht gedesignde side quests en de zorgwekkende technische gesteldheid van Lightning Returns: Final Fantasy XIII nog niet eens aangekaart. Het grootste gedeelte van de game ben je namelijk simpelweg op zoek naar bepaalde elementen in de wereld of bepaalde voorwerpen die vijanden laten vallen nadat je ze hebt verslagen: fetch quests dus. Daarnaast kakt de framerate veel te vaak in, soms tot onspeelbare dieptes en zelfs terwijl er amper iets gebeurt in gevechten met slechts 'n vijand, en bezit de game ook nog eens ontzettend veel pop-up.