Review: Little Nightmares PlayStation 4

Als ik ergens niet tegen kan dan is het wel spanning in games. M'n zenuwen worden dan ook goed op de proef gesteld in Little Nightmares. De game, afkomstig van Tarsier Studios, doet erg denken aan Limbo en Inside, maar heeft wel een eigen smoel. Afgelopen dagen ben ik in de huid van een zesjarig meisje gekropen en ben ik de confrontatie aangegaan met de grootste kindernachtmerries. Het resultaat mag er wezen, maar zoals Marco ooit zei: De meeste dromen zijn bedrog.

Horror maar dan anders

In Little Nightmares bestuur je een klein meisje, genaamd: Six. Deze stille protagonist is in een grote gele regenjas gehuld en blinkt overduidelijk uit in een verder grauwe wereld. Veel kan Six niet doen. Het meisje is namelijk behoorlijk klein in een wereld waar alles enorme proporties heeft. Vijanden, dagelijkse voorwerpen en schakelaars zijn allemaal gigantisch vergeleken bij Six. Veel kan ze dus ook niet doen. Het is louter klimmen, springen, trekken en hangen wat het meisje kan. Het enige dat ze tot haar beschikking heeft is een aansteker, en die komt veelal maar al te goed van pas.

De game is erg duister en doet qua design en gameplay erg denken aan games zoals Limbo en Inside. Ik probeer eigenlijk nooit een game te vergelijken met anderen, maar in dit geval zijn de overeenkomsten dermate groot dat dat niet te ontkomen is. Toch heeft de game een eigen identiteit. Het suspense-gehalte is namelijk aanzienlijk groter. Constant heb je het gevoel opgejaagd te worden en dat zorgt voor flink wat overuren in de rikketik. Wanneer Six in gevaar is voel de hartslag in de controller en dat zorgt alleen maar voor grotere spanning. De game zit vol sfeer en dat is dan ook direct het grootste pluspunt. Normaliter werken horrorgames meer op de lachspieren dan dat ik er echt bang voor wordt, maar in Little Nightmares voelt alles anders. Ik voel me echt hulpeloos en constant kwetsbaar.

Dromen zijn bedrog

De game confronteert je continu met je grootste nachtmerries. Zo navigeer je je door een douche vol met bloedzuigers, baan je je een weg door een zee van schoenen terwijl er iets in zwemt, of wordt je opgejaagd door een van de meest enge personages die ik in lange tijd gezien heb. Het is echter jammer dat de spanning voor korte duur is. Begrijp me niet verkeerd, de game is tot het uitspelen spannend, maar dat uitspelen duurt niet heel erg lang. De game is voor gevorderde puzzelaars in zo'n vijf uur uit te spelen en als je er zeven uur over doet heb je echt de tijd genomen. Bijzonder lang is de game dus zeker niet te noemen.

Little Nightmares heeft nog een groot verschil met Limbo en Inside. De game is namelijk semi-3D. Daarmee bedoel ik dat de camera fixed is, maar je wel met Six door een drie dimensionale ruimte kunt bewegen. De camera is wel te tilten in verschillende richtingen, maar ik had menigmaal met het inschatten van de diepte. Dit heeft menigmaal geresulteerd in een val richting mijn dood. Irritant, maar dat valt nog enigszins te overzien. Als je sterft start je namelijk op een checkpoint. Soms zijn de checkpoints prima, maar er zijn ook momenten waarop je een behoorlijk stuk wordt terug gezet. De puzzels zijn niet lastig, maar sommige segmenten nemen aardig wat tijd in beslag waardoor het terugzetten behoorlijk kan irriteren.