Review: Medal of Honor: Warfighter Xbox 360

Twee jaar geleden werd er plots nieuw leven in de Medal of Honor reeks geblazen met een nieuw deel dat geen subtitel meekreeg. De game was niet baanbrekend goed, maar wist menigeen toch enige tijd te boeien. Nu Call of Duty en Battlefield het gros van de first person shooter fanaten nog steeds nachtenlang wakker weten te houden is het aan Medal of Honor: Warfighter om hier een plekje tussen af te dwingen. Op papier niet onmogelijk.

Gespleten persoonlijkheid

Onlangs kon je al lezen over mijn eerste ervaringen in Medal of Honor: Warfighter en daaruit bleek al snel dat we niets baanbrekends moesten verwachten van de singleplayer. Nog geen zes uur na het uitpakken van de game kunnen we stellen dat ook de belofte betreffende een aanzienlijk verlengde campagne een leugen was, maar met het oog op succesvolle achtbaanritten in eerdere shooters hoeft dit natuurlijk geen slecht teken te zijn. Dat is het echter wel. De singleplayer van Warfighter lijkt namelijk last te hebben van een gespleten persoonlijkheid, voelt onvoltooid aan en is op teveel momenten gewoon een last om te doorlopen.

Misplaatst

Toch begint de game veelbelovend. Je hebt geen flauw benul van wat er gaande is, maar binnen enkele ogenblikken vliegen de explosies je al om de oren en zet je het op een rennen. Een moment later bereik je je extractie punt en dan begint de game pas echt. Het verhaal wordt verteld aan de hand van schitterende cut scenes, die de tegenstrijdigheid en voorspelbaarheid van de vertelling proberen te verhullen. Er wordt gefocust op het familie-aspect van een bepaalde soldaat, maar ondanks dat draait het nog altijd om over de top actie. Het feit dat honderden exotische huurlingen door jou aan hun einde worden geholpen helpt in mijn ogen niet mee om je als speler volledig in te leven in de genadeloze hoofdpersoon en diens angst om zijn familie te verliezen. De zoetsappige boodschap van het verhaal voelt hierdoor enigszins misplaatst aan.

Droevig strijdtoneel

De actie zelf dan. Warfighter verrast met een klein aantal indrukwekkende set pieces, met drie adembenemende achtervolgingsscènes als hoogtepunten, maar kan hier de teleurstellende rest niet mee goedmaken. Bovendien wordt de gehele ervaring geteisterd door de abominabele AI. Tegenstanders zijn op momenten niet te zien, maar weten je toch te raken. Andere keren sta je juist in het open veld en kijken ze pal langs je. Ook je teammaten zijn slechts nuttig ter aanvulling van je munitie, waarvan jij slechts kleine hoeveelheden kunt dragen, maar waar zij een oneindige lading van lijken mee te zuilen. Daarnaast staan ze geregeld in je vuurlijn, duwen ze je op momenten spontaan aan de kant of vertikken ze het om een deur voor je te openen. De actie is flink gescript en ook daar lijkt men zich niet voor te schamen. Je kunt urenlang een meter voor je objective stilstaan zonder dat er iets gebeurt, maar zet je een stap vooruit, dan komt er ineens een massa aan vijandig kanonnenvoer opdraven. Verrassend. Ook aan bugs geen gebrek in deze nieuwe Medal of Honor. In muren blijven haken en vervolgens verplicht worden een oude save game te herladen, het kan weer! Hierdoor wordt de singleplayer van Warfighter een ware oorlog tussen enerzijds een klein aantal zeer interessante set pieces en aan de andere kant een zeer groot aantal ergernissen die de totale ervaring omtoveren tot een droevig strijdtoneel.

Me nu niet

Een korte, in dit geval niet zo intense, singleplayer nemen we tegenwoordig voor lief. De multiplayermodus is waar het natuurlijk allemaal om draait. In Warfighter maakt deze echter een valse start en dit is volledig te danken aan de user interface. Het is lang geleden dat zo'n onoverzichtelijke, niet gebruiksvriendelijke, lelijke menustructuur zich heeft laten zien in een videogame. Na enige tijd probeer je jezelf te dwingen hieraan te wennen, maar zelfs dan wordt je op momenten nog verrast door een onlogisch geplaatste button. Wat in Medal of Honor: Warfigher aanzienlijk anders is dan in andere shooters is dat je kunt kiezen uit een aantal bestaande eenheden, onderverdeeld in een aantal klassen, met allen hun voor- en nadelen. Hierbij moet je bijvoorbeeld denken aan de Amerikaanse Navy SEALs of de Britse SAS, om maar even twee van de bekendste te noemen. Naarmate je vordert in de multiplayermodus speel je meer klassen van meer eenheden vrij, ook al merk je tijdens het spelen vrijwel geen verschil. Ook speel je verschillende aanpassingen voor je wapens vrij, al gaat dit opmerkelijk langzaam. Bovendien heb je maar de beschikking over een enkel wapen per klasse als je begint en ook al overdondert de game je na ieder potje met vrijgespeelde content, door het gebrek aan overzicht heb je nooit het oprechte gevoel te worden beloond.

Combat Mission

Waar de singleplayer op momenten nog weet te verrassen met enkele leuke lichteffecten, vooral in de donkere levels, maakt de grafische kwaliteit in de multiplayer een vrije val. Zelfs na het downloaden van de hoge resolutie textures, blijven de graphics ondermaats. Echte soldaten geven echter niet op en eenmaal in een match valt op dat de maps aanzienlijk minder groot zijn dan in het vorige deel. Hierdoor is er sprake van veel close combat en door het opmerkelijke leveldesign zijn er vooral veel punten waarop iedereen elkaar lijkt te ontmoeten. Team Deathmatch is sowieso niet een mode die ik zou aanraden in Warfighter, ook met het oog op het vorige deel, waar vooral de objective based modes de show stalen. Ook nu zijn dit de modes die je wilt spelen. Combat Mission blijft mijn favoriet, maar verliest door de gekrompen maps wel iets van haar charme. Hierbij is het de bedoeling dat het ene team een bom plaatst en het andere team dit probeert te stoppen. Het aanvallende team krijgt een bepaald aantal levens mee, zijn deze op, dan wint het verdedigende team. In Warfighter wil je echter in het aanvallende team zitten, want verdedigend lijk je licht in het nadeel. Naast Combat Mission kun je kiezen uit wat andere modi die allen verkapte vormen van bekende concepten zoals Capture the Flag of Domination zijn.

Just like the old days

Wat ook nieuw is aan de multiplayer van Medal of Honor: Warfighter is dat je nu in teams van twee wordt opgedeeld. Ook op het scoreboard speelt dit een rol, aangezien niet langer je persoonlijke score telt, maar jullie een gezamenlijke score delen. Dit komt goed uit als je met een vriend speelt die zich met jouw niveau kan meten, maar zorgt voor het vervloeken van je teammaat als je wordt ingedeeld bij een lapzwans. Ook de Frosbite 2 Engine is in Warfighter niet je beste vriend. Na de ravage in Battlefield 3 zul je vaak uit gewenning hele magazijnen lossen op een muurtje, zonder dat het een kick geeft. In Warfighter schiet je gemakkelijk door hout heen, maar daar houdt het dan ook al gauw op. Andere materialen zijn haast niet kapot te krijgen, waardoor cover zoeken ineens weer relevant is. Just like the old days.