Review: Pain PlayStation 3

Pijn is fijn. Het is een uitdrukking waar ik mijzelf in eerste instantie niet in herken. Ik doe immers niet aan zelfverminking, baalde er van toen ik afgelopen winter op volle snelheid met de fiets onderuit gleed op een spekglad klinkerweggetje en laat mezelf niet door mijn vriendin aan het bed vastbinden om haar vervolgens mijn edele delen met een zweepje te laten bewerken. En toch, toch als ik er wat dieper over nadenk vind ik pijn ergens wel fijn. De pijn in de sportschool wanneer ik tijdens het bankdrukken de spieren bijna van mijn botten voel losscheuren en de drie dagen spierpijn die daarop volgen. Het is een vorm van pijn die toch wel enige voldoening geeft. En toch is er nog een soort pijn die nog meer voldoening geeft. De pijn van David Hasselhoff, wanneer hij richting een bouwstellage wordt gekatapulteerd om zich bij aankomst keurig om de aluminium buizen te vouwen. Er schuilt een sadomasochist in een ieder van ons en Pain lokt hem naar buiten.

Oochen

De basis van Pain is zeer eenvoudig. Men neme een katapult, een personage en een omgeving als een stad of een pretpark. Vervolgens schiet je het personage de omgeving in, met als doel zoveel mogelijk schade aan te richten. Hoe meer schade, des te hoger je score. Om het niet al te eenvoudig te maken, kun je het personage tijdens de vlucht ook nog enigszins bijsturen en eenmaal op de grond 'oochen'. Dit oochen is het heen en weer trekken van je personage tot je oochmeter leeg is. Het heeft allemaal niet al te veel om het lijf, maar is desondanks redelijk vermakelijk. Precies zoals je van een download titel mag verwachten. Want hoewel Pain voor een zacht prijsje bij Gameliner te koop is, kun je de titel ook downloaden uit de PlayStation Store. Je zult dan nog wel even alle extra content zoals extra personages, levels en uitdagingen moeten downloaden. En daarmee heb ik eigenlijk wel genoeg verteld over deze titel, tenzij je het interessant vindt om nog wat te horen over de graphics, multiplayer, besturing en ragdoll physics. Lees dan even verder.

Lappenpop

Pain maakt dus gebruik van ragdoll physics. Ten tijde van de online release, nu ruim een jaar geleden, waren deze physics een leuk affiche om Pain aan de man te brengen. Tegenwoordig worden we echter doodgegooid met titels die gebruik maken van deze physics. Toegegeven, het ziet er in het begin wel humoristisch uit wanneer jij je personage met verschillende lichaamsdelen tegen verschillende voorwerpen in de speelwereld ziet klappen, maar na een paar keer schieten is de lol er wel af. Wat overblijft is een game die grafisch middelmatig presteert, voor een enkele speler te eentonig is om lang te blijven boeien en het vooral van de multiplayer moet hebben. En met die multipayer zul je dan ook wel enkele uurtjes zoet kunnen zijn.

Multiplayer

De game beschikt over een aantal minigames in de multiplayermodus. Zo kun je onder andere bowlen en darten, waarbij je jouw personage richting een aantal kegels of een dartbord moet schieten. Een tweede speler op de bank of online kan je daarbij proberen te hinderen. Een andere keer schiet je jouw personage het level in om zoveel mogelijk schade aan te richten, waarna een tweede speler jouw score moet zien te overtreffen. Vooral deze laatste modus wist wat langer te boeien. Helaas laat de besturing in deze modus en de rest van de game te wensen over. Zo is de katapult stroef te besturen en heb je niet altijd een goed overzicht van waar jij je personage naartoe schiet. Dit komt met name doordat de camera zich recht achter het personage bevindt, waardoor een groot deel van het zicht wordt belemmerd. Het zijn kleine puntjes die de game net iets minder lekker speelbaar maken dan je zou wensen.