Review: Professor Layton en het Masker der Wonderen Nintendo 3DS

De herfst is weer begonnen, dus dat kan maar én ding betekenen: een nieuw deel in de Professor Layton serie! Daarom werd het weer hoognodig tijd om een bezoekje aan Nintendo te brengen om het nieuwste avontuur van Neerlands meest favoriete professor te mogen beleven. Na mezelf als een echte heer in het openbaar verkeer te hebben gedragen en twintig keer de NS te hebben vervloekt kwam ik dan eindelijk aan om weer wat te leren van de slimme man met de hoge hoed. En niet te vergeten, om mijn hersenen te laten kraken natuurlijk.

Monte d'Or, de stad vol wonderen

Het spel start met Layton en Luke die op een vrolijke avond door de woestijnstad Monte d'Or lopen, nadat de professor een brief van een vriendin uit zijn verleden had gekregen. Deze vriendin, Angela geheten, had hij al achttien jaar niet meer gezien. Zij had in de brief gevraagd of de Britse professor kon helpen met het oplossen van de wonderen die zich in de stad voltrokken. Schilderijen zouden tot leven zijn gekomen en zelfs op de bewuste avond dat Layton en Luke door de stad liepen waren ze getuigen van mensen die plotsklaps in steen veranderden. Al snel kwamen ze erachter dat dit alles te maken had met het Masker der Chaos, waar de professor achttien jaar geleden al eerder mee te maken had gehad.

Back through time

Tijdens het verhaal zal je daarom zo nu en dan switchen tussen het heden en het verleden van de professor. Vooral de stukken uit zijn verleden met zijn beste vriend Randell zijn echt interessant, waardoor het bijna een staf wordt om terug te keren naar het verhaal in het heden. In het heden wordt namelijk zo nu en dan nog redelijk mysterieus gedaan over wat er precies met Randell is gebeurd. Het verhaal wordt zoals vanouds verteld door middel van conversaties met mensen, maar ditmaal ook door middel van bijzonder veel stukjes anim', die zoals vertrouwd weer een genot blijven om naar te kijken (al moet er wel bij vermeld worden dat sommige stukken van de voice acting werkelijk gortdroog zijn ingesproken). Er zijn zo nu en dan zelfs complete scènes met de 3D-modellen van de personages, maar deze komen niet zo heel vaak voor.

3D-modellenbureau

De 3D-modellen van de personages zelf kom je daarentegen wel constant tegen, iets wat in het begin even wennen zal zijn. Na het wennen wil je eigenlijk niet meer terug naar de oude manier, want het komt de sfeer in het spel echt ongelofelijk ten goede. De omgevingen voelen hierdoor namelijk stukken gezelliger aan en betrekken je net dat beetje meer bij het verhaal. In een poging nog wat extra interactie te bieden zijn er ook op sommige momenten korte minigames die je moet halen om verder te komen. Ze zorgen wel voor de leuke afwisseling, maar echt bijzonder zijn ze niet.

Het lopen naar de verschillende plaatsen gaat via de pijlen en cirkels op het touchscreen.

Nieuw is beter?

Qua opties is het spel redelijk gelijk aan het vorige deel en de grootste verschillen zitten hem in de kleine dingen. Oh, en twee grotere dingen. Zo verloopt het onderzoeken nu op het bovenste scherm, waarop je met het touchscreen een vergrootglas bestuurd. Niet heel erg handig en dat laat je toch weer verlangen naar de 'oude' manier, die wat fijner speelde. Een andere grote aanpassing is dat de puzzels nu ook gebruik maken van het bovenste scherm. Meestal om het grafisch een beetje op te leuken, maar soms ook omdat de puzzel daar ook daadwerkelijk op plaatsvindt. Daarom kan je nu het 'vraagscherm' op zowel het bovenste scherm als het touchscreen zetten. Voor de meeste puzzels is dit een uitkomst, maar voor de puzzels die meer leunen op het gebruik van het bovenste scherm kan het wat onhandig zijn, omdat de puzzeltjes worden bestuurd met het touchscreen. Een beetje onhandig dus, maar er valt mee te leven.