Review: Ravenlok - Alice's Alledaagse Avontuur Xbox Series

Er zijn talloze fantasierijke werelden opgebouwd die tegenwoordig worden gezien als iconisch. Het zijn namen, waarbij iedereen weet waar het over gaat. Denk maar aan de werelden van The Lord of the Rings, De Kronieken van Narnia, The Wizard of Oz, Alice in Wonderland en nog veel meer. De laatstgenoemde is ook hevig inspiratiemateriaal geweest voor de game van vandaag: Ravenlok. Als afsluiter van ontwikkelaar Cococucumber's volume-element trilogie heeft het wat waar te maken. Na Echo Generation en Riverbond is het aan Ravenlok de taak om het allemaal tot een goed einde te brengen. Levert deze indiegame echter een 'happy ending'? Of zijn de sprookjes - net zoals dromen - toch bedrog? Bereid je voor om wat spiegels in te duiken en de wonderschone wereld van Ravenlok te verkennen.

Imitatie is de oprechtste vorm van vleierij

Laten we meteen de grote roze olifant in de kamer benoemen: Ravenlok is niet geïnspireerd door Alice in Wonderland - het is vrijwel Alice in Wonderland. Onze heldin komt via een magisch portaal - wat ditmaal een spiegel is in plaats van een konijnenhol - in een prachtige fantasiewereld terecht. Ze wordt meteen gezien als de uitverkorene en gaat op pad om de kwaadaardige koningin te verslaan. Lewis Carroll en Walt Disney kijken met opgeheven wenkbrauwen mee. Rollen ze in hun graf? Nee, dat niet per se. Ravenlok laat door sterk designwerk zien dat ze echt respect tonen aan het originele bronmateriaal. Het is kleurrijk, fraai en levendig. Ja, het ziet er goed uit, daar zullen we het later nog uitgebreider over hebben. Maar waar de game niet in straalt, is het narratief. Het is niet ronduit slecht, maar het is verschrikkelijk onopmerkelijk.

"We're all mad here". Een iconische quote van de legendarische novel. Het narratief van Ravenlok is alles behalve dat. De indiegame heeft een simpel verhaal: versla de kwaadaardige koningin, red je vrienden en vind je weg terug naar huis. Simpel doch effectief? Nee, simpel en slaapverwekkend. Dit heeft meerdere oorzaken. Om te beginnen is de heldin van het verhaal pijnlijk gewoontjes. Ze is je alledaagse lulletje rozenwater wier gehele persoonlijkheid kan worden samengevat in één woord: goedaardigheid. Ze accepteert ieder verzoek in een oogopslag, ze praat iedereen goede moed in en ze zegt 'graag gedaan' tegen ongeveer elk personage. Desondanks dat er een bepaalde aandoenlijkheid voortkomt uit de manier hoe ze gepresenteerd wordt, is er ook nul ruimte voor persoonlijke groei of dusdanig interessante ontwikkelingen in het verhaal.

Ravenlok weet soms niet wat het wil. Het heeft een flinke collectie aan NPC's die visueel er netjes uitzien. Wanneer je echter met ze in gesprek gaat, dan merk je op dat het een gevalletje stijl boven substantie is. Ze vertellen heel kort en bondig waar ze mee zitten en dan wordt er zonder pardon een nieuwe quest toegevoegd aan jouw takenlijstje. Fijn dat ik hier geen inspraak op heb, Cococucumber. Ze worden op een gegeven moment je vrienden genoemd. Ja, top. Met die logica ben ik vrienden met iedereen die ik ooit een broodje hamburger heb geserveerd op het lokale parkfeest. Een ander voorbeeld van een dubieuze designkeuze is de optie om je personage een naam te geven. Ik noemde haar Dagoe, want ik was in een melige bui. Echter was dit zinloos. Je wordt alleen helemaal in het begin bij je echte naam genoemd en een aantal seconden voordat de credits gaan rollen. De rest van de game is jouw naam gewoon Ravenlok. Is dit symbolisch dat jouw personage meer is dan de rol die zij moet vervullen? Zou heel erg diep geweest zijn, als het narratief ook maar één indicatie had gegeven dat het daar mee bezig was.

Vechten als een laffe leeuw

Als je hoopt dat de combat in Ravenlok koppen doet rollen, dan heb ik slecht nieuws. Het is niet al te best. De basis van de combat is (en blijft) simpel: je hebt een zwaard om mee aan te vallen en een schild om aanvallen te blokkeren. Daarnaast heb je een ontwijkingssprint die je personage I-frames geeft. Nou, je weet wat dat betekent. Ja, je schild is vrijwel nutteloos en ik heb dat ding dus ook nooit gebruikt. Tijdens je reis ontvang je een aantal vaardigheden en dit is wanneer de scheuren in het combat-design helemaal zichtbaar worden. Bijna elke skill die je ontvangt is nutteloos op hele specifieke situaties na. Hoe komt dit? Omdat je je basisaanval eigenlijk de vaardigheden overklast op meerdere fronten: het deelt meer schade uit, het is sneller, het is accurater en het zorgt ervoor dat vijanden gestunlocked worden. De meest effectieve manier om de vijanden in Ravenlok te bestrijden, is simpelweg de aanvalsknop compleet kapot spammen.

Dat de combat niet heel uitdagend en aangrijpend is, is jammer. Zeker, omdat ook wederom in het design van de eindbazen er wat te bewonderen valt. De vijanden zijn echter niet uitdagend. Je maait ontzettend makkelijk door legers aan onderlingen. Wellicht snap ik nu waarom de koningin altijd zo chagrijnig was. De vijanden in Ravenlok kun je omver blazen. Zeker wanneer je in no-time het maximale level bent, dan wals je er compleet overheen. Door het gebrek aan uitdaging of variatie in de combat voelde het vaak wat hersenloos aan. Het was alsof ik op de automatische piloot de game aan het doorspitten was. Het was constant snoep jatten van een baby. Allemaal leuk en aardig dat die baby er visueel interessant uitziet. Toch biets ik die lolly even makkelijk.

Ravenlok is wonderschoon

Tot nu toe ben ik vrij kritisch geweest op Ravenlok. Ik heb echter de beste punten van de game tot het laatst bewaard, want ik wil op een positieve noot eindigen. Je weet nu wat je niet hoeft te verwachten van Ravenlok. Geen interessant plot en geen aangrijpende combat. Wat Ravenlok echter wel is, is beeldschoon. De kunststijl is ongeëvenaard. De vorige titels van Cococucumber waren al grafisch indrukwekkend, maar in Ravenlok krijg je constant pracht en praal in een 4K-resolutie met 60fps voorgeschoteld. Elke frame is een klein kunstwerkje. Dit bedoel ik niet alleen, omdat de game er goed uitziet, maar ook omdat de camera erg gelimiteerd is. Oeps, toch nog een puntje wat mij irriteerde. Verwacht ontzettend weinig beweegruimte met de camera. Het voordeel? Je krijgt constant te zien wat de artiest wil dat je ziet. Het nadeel? Ja, het voelt af en toe alsof je gevangen bent in een krappe wereld. Afijn, gelukkig is de krappe wereld wel eentje om in te lijsten.

Mede door de visuele kunsten die op je scherm getoverd worden, is Ravenlok ontzettend tof om te exploreren. Elke keer als je een nieuw gebied ontdekt, is het een lust voor het oog. Het kwam een aantal keer voor dat ik de controller even weglegde en echt even moest stilstaan bij het creatieve en fraaie design. Ja, de boel verkennen heeft dus meerwaarde. Het questsysteem draagt hier ook bij aan. De quests zijn - net zoals veel elementen in Ravenlok - niet dusdanig bijzonder. Ze zitten echter wel goed verspreid door de game en ze komen eigenlijk vanzelf op je pad terecht. Of het nou gaat om het voltooien van een verzoek of het vinden van een verzamelitem, je hebt altijd het idee dat je iets bereikt. De achievements vliegen dan ook om je oren. Laagdrempelig is het allemaal zeker, maar dankzij de visuele pracht en het vermakelijke busy work weet Ravenlok in mijn ogen toch nog net een voldoende uit het vuur te slepen.