Review: Rayman Origins Nintendo Wii

Omdat Rayman geen been heeft om op te staan, leunt hij nu op een klassiek principe. Dit principe geeft echter meer dan houvast en komt in de vorm van een spannend, kleurrijk en vooral uiterst vermakelijk avontuur. Is Rayman: Origins als 2D-platformer op de Xbox 360 en PlayStation 3 alleenheerser, op de Wii verschijnen zo nu en dan nog wel eens wat platformers. Eens kijken of Rayman ook tussen zwetende loodgieters en trommelende apen overeind blijft.

Een lichte verslapping van de kaakspier

Zoals in iedere andere 2D-platformer is het verhaal van Rayman: Origins wel de laatste reden om de game in huis te halen. Een korte, maar aanstekelijke, introductie onthult de woede van een oude dame richting Rayman en zijn vrienden, die weer eens geluidsoverlast veroorzaken. Inderdaad, niet heel interessant en slechts een zwakke reden om de geweldige wereld te betreden. Op het moment dat je het eerste level betreedt ontstaat er een moment van stilte, een lichte verslapping van de kaakspier, om daarna als een gek door het level te rennen. Rayman: Origins oogt werkelijk prachtig. De Wii-versie doet slechts in scherpte (lees resolutie) onder voor zijn grote broertjes op de andere twee consoles. De omgevingen zijn kleurrijk, levendig, afwisselend en bovenal uitnodigend. Ook de deuntjes die op de achtergrond naar je fluiten en de tonen die af en toe klinken bij het oppakken van Lums, Raymans verzameleenheid, of het verslaan van vijanden, strelen het trommelvlies.

Oren als propellers

Het leuke van Rayman: Origins is dat je zelf bepaalt hoe je een level speelt. Probeer je zo snel mogelijk naar het eind van het level te razen of ga je toch voor dat maximale aantal Lums? Probeer je alle Electoons te bevrijden of doe je een poging alle verborgen deuren te ontdekken? Als je het einde van het level maar bereikt, dan is het goed. Niet alleen ontwikkelt de speler zo een eigen speelstijl, ook geeft dit redenen genoeg later terug te keren om dezelfde sequentie een tweede keer te spelen. De werelden, die allen uiteenlopende eigen thema's bevatten, zijn compact en in ieder eerste level van elke wereld ontvangt Rayman een nieuwe vaardigheid. Deze zijn niet alleen nodig in de komende uitdagingen, maar bieden vaak ook toegang tot nieuwe gebieden in levels die al in het verleden liggen. Naast sprinten kan Rayman bijvoorbeeld op muren lopen en langer zweven in de lucht door zijn oren als propellers te gebruiken. Een voordeel van Rayman: Origins is dat er ook in de Wii-versie niet met een controller gezwaaid hoeft te worden, maar dat deze horizontaal vastgehouden dient te worden en zo heerlijk weggezakt vanuit een luie stoel gespeeld kan worden. Een nadeel van de Wii Remote is echter dat de B-knop, die in deze horizontale positie met de achterkant van de linkerhand bediend dient te worden, wel op een erg onhandige plek zit. Zeker gezien het feit dat de B-knop als sprintknop dient. Dit zorgt ervoor dat, zeker in de eerste uren, de Wii-versie aanzienlijk minder snel is dan de andere twee versies, waar de sprintknop op een veel natuurlijkere plek zit. Later, wanneer de sprintknop veelvuldig gebruikt moet worden, zal dit vaak tot frustratie leiden en resulteren in het keer op keer opnieuw moeten spelen van bepaalde, op snelheid gebaseerde, levels.

Samen sterk

In contrast met de frustratie die de Wii Remote de speler af en toe zal bezorgen, staat de co-opmogelijkheid van Rayman: Origins. De gehele game valt te doorlopen met maximaal vier spelers, helaas alleen offline, maar gezien eerdere ervaringen met de onlinemogelijkheden van de Wii en vooral met het oog op de sociale kunsten van de Wii, is dit verre van een dealbreaker. De co-op is op en top fun. Zowel het samen- als het tegenwerken blijft level op level boeiend, en doordat spelers aan het eind van ieder level met elkaar worden vergeleken levert dit zelfs een competitiedrang op. Dat de co-opmogelijkheid geen ondergeschoven kindje is, blijkt uit de ontelbare vrij te spelen karakters, die uiteenlopen van verschillende versies van Rayman, tot vertrouwde personages uit het Rayman-universum.

Niet zo bazig

Zowel de speelbare als de niet-speelbare personages in Rayman: Origins zijn hilarisch, zowel in tekst als in visuele uitingen. Naast de verscheidene speelbare personages en uiteenlopende schitterende decors krijgt Rayman te maken met nog meer afwisseling. Zo dient hij af en toe op de rug van een enorme mug te springen om zo, als een ware shmup, vijanden uit de lucht te schieten om tegelijkertijd Lums te blijven verzamelen. Ook op de grond, in de lucht en in het water kom je keer op keer weer interessante nieuwe dingen tegen. Zowel leveldesign als vijanden zorgen voor een oplopende moeilijkheidsgraad, maar de eindbazen die je af en toe tegenkomt gaan daar helaas recht tegenin. Hoewel sommige van deze kanjers stralen en vaak beeldvullend zijn, zijn ze veel te makkelijk te verslaan. In plaats van minuten te zoeken naar de zwakke plek van een eindbaas, zijn deze vaak al direct te zien en bovendien makkelijk te ondermijnen. Dit is jammer, maar gezien de latere levels al genoeg uitdaging bieden en vooral het verzamelen van alles in een level vaak al enige vaardigheid vergt, valt dit te overkomen.