Review: Rayman Origins Xbox 360

Pakjesavond 1999. Vol verwachting klopte mijn hart en wachtte ik op de Sint die de wasmand met pakjes zou komen afleveren. Ik zat nog in groep 2. Ik geloofde nog. Een van de laatste cadeautjes was Rayman 2, het vervolg op mijn favoriete game. 99 gulden kostte hij toen nog. Om ons naar oude tijden te brengen heeft Ubisoft Rayman: Origins uitgebracht. Wat verlang ik toch weer terug naar die tijd.

Waar is Clark?

Allereerst moet ik zeggen dat Rayman: Origins lef heeft. De game heef totaal geen online-mogelijkheden. Dat is iets wat je maar zelden tegenkomt in een Xbox-game sinds Microsoft-developers verplicht zijn om Xbox LIVE-functionaliteit erin te zetten. Zelfs de leaderboards missen, maar weet je wat, het draait bij Rayman: Origins niet om de leaderboards. Het draait om plezier hebben. Met jezelf of met vrienden. Dan doet zo'n cijfertje op de leaderboards er niet toe.
De game is dus vooral gericht op offline co-op spelen en dat is erg leuk. Je kunt als veel verschillende personages spelen en iedereen uit de originele cast keert terug. Zoals Globox en de Teensies in allerlei vreemde kostuums, maar ook aparte skins van Rayman. Ik vind het alleen heel jammer dat Clark, Raymans gespierde vriend in Rayman 2, afwezig is. De personages verschillen niet van elkaar in hun kunnen. Een gemiste kans. Je kon de levels zo maken dat er geheimen te vinden waren voor verschillende personages.

Het gras is groener aan de overkant

Deze maanden zien we nauwelijks wat kleurrijks wat games betreft. We hebben veel verschillende grijs- en bruintinten gezien, maar waar zijn die echte kleuren? Onder al dat grijs en bruin bedolven zit Rayman: Origins. De levels zijn zo vet gemaakt en de grafische stijl heeft echt zijn eigen smoel. De werelden voelen ook ontzettend interactief aan. Alle plantjes bewegen en soms verplaats je jezelf naar de achtergrond. Mooi 2D is niet lelijk. Dat bewijst Rayman: Origins maar weer.

Een nieuw paar benen

Rayman heeft een paar nieuwe schoenen aangetrokken, want de game bestuurt heerlijk. Al snel spring je van muur naar muur, maak je perfect getimede sprongen die je net door een krappe gang met stekels laten gaan. Uiteindelijk zul je zelfs over muren kunnen rennen. Vreemd is wel dat de zweef-functie niet direct beschikbaar is. Dat is toch wel het unieke van Rayman.
Het gekke aan Rayman: Origins is dat er een soort heerlijke flow omheen hangt. De levels zijn zo gebouwd dat je overal in een ruk langs kunt. Het geeft zo'n heerlijk gevoel als dat je lukt zonder dood te gaan. Daarom zijn vooral de levels leuk waarbij je een schatkist achtervolgd. Overal gaan dingen kapot en je moet snel zijn om niet dood te gaan. Na veel doodgaan zal het je lukken en de voldoening die je eruit krijgt is groots.

Als muziek in de oren

Wie de originele Rayman heeft gespeeld, kan zich misschien nog wel de heerlijke deuntjes herinneren. Muziek waar je van een depressieve dag school vrolijk wordt. Rayman: Origins doet dit ook en nog een stukje schattiger en leuker. De hele game heeft een lieve uitstraling en de muziek voegt daar heerlijk aan toe.