Review: Resonance of Fate PlayStation 3

Geplaatst: 29 maart 2010 10:00

Tijdens de zware regen kwam Kratos op bezoek na de tweeduizend en drieëndertigste metro te hebben genomen vanuit Ferelden, waar blijkbaar iedereen onlangs is ontwaakt. De laatste fantasie bracht ongeluk, vertelde hij mij, dus ik moest er maar niet teveel dagdromen. Vermoeid laat ik de weledelgestrenge Spartaan zien dat nu we het toch over dromen hebben, ik ook maar weer eens wakker moet worden, want met al die games heb ik geen tijd meer om te slapen. Dat is nu eenmaal zoals de dingen lopen. En zoals alles zijn ups en downs heeft, resoneert ook het lot.

Met de rijzende zon in huis vallen

Resonance of Fate is een RPG waarbij je vanaf de eerste minuut al meteen opvalt dat het erg Japans is. Dit even ter voorbeeld:
Het intro filmpje begint met een rustige scène onder warme muziek bij een vervallen kathedraal. Dan gaat de scène ineens onder het geknal van foute rock muziek binnen in de kathedraal door en zien we een macho ariër met emo-kapsel lopen, met een onzekere vage vent (die bijna uitglijdt over een plas bloed), beide in een soort van western stijl. Ze hebben vervolgens een acrobatisch schietgevecht tegen een bezeten mens, en op het eind doet meneer de emo-look zijn handkanon in de mond van de tegenstander en haalt de trekker over. Dat is dus stijlvol, serieus, subtiel, over de top, melig, debiel, actievol en smakeloos allemaal in 'n minuut. Blijkbaar hielden deze beste programmeurs niet van keuzes maken. En wie heeft het nog over keuzes maken wanneer je er gewoon alles in stopt?

De Babeltjeskrant

Okay, nu wist ik wat ik kon verwachten. Dan maar meteen door met het plot. Het verhaal is best tof, en speelt zich af in een stedencomplex dat gebouwd is op platformen die dan weer op een gigantisch hoge toren staan. De mensen kunnen er al heel lang niet meer vanaf, en er is een unieke samenleving ontstaan. Alles is ook omgeven door vage mechaniek en Resonance of Fate heeft hierdoor echt een heel eigen sci-fi/steampunk stijltje. Jij speelt drie hunters (gun-for-hire), met als leider de mysterieuze Vashyron, die is ingesproken door" tromgeroffel" Nolan North. Moet zeggen dat ik daar deze keer eigenlijk juist wel blij mee was, want hij voice-act iedereen tot stront in deze game. Helaas had ik wel weer moeite echt iets te voelen voor de characters, wat komt door de manier van vertellen.

Het verhaal wordt verteld in chapters, meestal aan de hand van een specifieke opdracht die je als groep krijgt. Dat maakt het eigenlijk heel lineair en simpel, maar toch heeft het een bepaalde charme, want het geheel wordt een beetje sprookjesachtig gebracht. Niks wordt uitgelegd in het begin, en nu wordt per hoofdstuk alles steeds ietsje duidelijker over hoe alle raderen draaien in de wereld waarin je speelt, en bij de characters. De dromerige manier van vertellen was wel even wennen moet ik zeggen, maar uiteindelijk vond ik het toch wel wat hebben, al zijn de dialogen zoals we gewend zijn van JRPG's weer eens compleet debiel.

Inventieve bekrompenheid

Resonance of Fate is heel dubbel qua gameplay. Het vechtsysteem is erg origineel en leuk, al ben je wel een tijdje stug aan het ploeteren voordat je echt snapt hoe het werkt. Het is namelijk dermate anders dan je gewend bent, dat je in het begin gewoonweg niet goed weet wat je ermee aan moet. Het boeiende en knappe is vooral dat het actievol en tactisch tegelijk is, en je compleet andere tactieken moet afwisselen, afhankelijk van vijand en omgeving. Verder kun je niet de gehele kaart en wereld gelijk bezoeken, maar moet je de stukken vrijspelen door op de kaart puzzelstukken te plaatsen. Ja, dit klinkt allemaal vaag, en dat is het ook, maar het is tof, neem dat maar aan van iemand die eigenlijk niet meer zo dol is op JRPG's.

En dan komen we bij de andere kant van de resonantie van het lot. Wanneer je naar een gebied gaat voor een missie, zoals een verlaten centrale bijvoorbeeld, loop je van kamer naar kamer te vechten. Omdat het vechten heel tactisch te werk gaat en je veel ruimte nodig hebt, zijn het kale grote ruimtes. Ben je klaar met het gevecht dan loop je naar de volgende kamer. De kamers zijn daarvoor te groot en ontzettend saai en kaal. Je knokt jezelf voort naar het einde waar je dan vervolgens na een brute baas een cutscène krijgt en je weer door alle kamers heen moet backtracken. Zo erg als ik het hier omschrijf is het misschien ook weer niet, maar het is echt een archaïsche manier van dungeoncrawling, die men in de dagen van de SNES al boeiender wist te maken.

Het eindoordeel van Peter Scheffer

Resonance of Fate heeft een vette setting, prachtige muziek, origineel verhaal en een heel vet vechtsysteem. Jammer genoeg heeft het ook een onnodige en ouderwetse manier van questen en verhaal opbouw, waardoor het heel traag speelt. Verder is Resonance of Fate ook een echte JRPG qua characters en vertelling, dus dat moet je echt bevallen. Mij viel deze game enorm mee, en ik moet zeggen dat ik het persoonlijk 'n van de betere JRPG's vind die ik in tijden gespeeld heb, al had men met een paar simpele aanpassingen de game nog een stuk beter kunnen maken. Ik zou dus zeggen, probeer Resonance of Fate absoluut een keer wanneer je houdt van RPG's. Ben je overigens dol op Japanse RPG's, dan mag je deze titel niet aan je voorbij laten gaan, al had SEGA het met de release van FF XIII niet slechter kunnen timen.

    Voldoende
  • Origineel en verslavend vechtsysteem
  • Vette setting en sfeer
  • Uniek verhaal
  • Onnodig saai en ouderwets questsysteem
  • Veel cutscènes/dialogen zijn echt te vaag
  • Duurt erg lang voordat je erin zit
Informatie bij dit artikel

Je moet eerst inloggen om deze game aan je favorieten toe te voegen.

Packshot Resonance of Fate

Series

-

Uitgever

SEGA

Reviewscore

Platforms

Xbox 360, PlayStation 3

Releasedatum

26 maart 2010

Ontwikkelaar

Tri-Ace

Gameliner Awards

-

Reacties
Er zijn nog geen reacties
Nog niet uitgepraat? Praat verder op Discord