Review: Road 96: Mile 0 - (Her)ontdek de wereld in Petria Pc

In 2021 verscheen middenin de pandemie de indie game Road 96. Deze game was een redelijk succes voor de Franse studio DigixArt. Reden voor de studio om aan een prequel te werken. Zo’n anderhalf jaar later is het zo ver en kunnen spelers terugkeren naar Petria, het land waarin de game zich afspeelt. Omdat ik Road 96 niet gespeeld heb, is Road 96: Mile 0 een introductie tot het verhaal en de wereld. Een goed begin of mis ik toch nog wat aan informatie? Je leest het in deze review.

Oude bekenden en nieuwe achtergronden

Zonder al te veel te spoilen begint de game totaal niet hoe ik verwacht had. Ik bevond mij namelijk als een jongen op een skateboard en moest vluchten voor een tentakel van een vreemd monster, totdat ik plotseling werd ingehaald door een rollerschaatsende meid. Vervolgens ging ik als haar verder door het level en moest ik een trombone ontwijken. In verwarring achterblijvend veranderde de game daarna naar een normale setting. Dit level blijkt de opmaak voor één van de vele skate en rollerschaatslevels die Road 96: Mile 0 bevat. De jongen en de meid zijn de hoofdpersonages van de game en voor degenen die Road 96 al gespeeld hebben, is de connectie misschien al gemaakt. De meid met de rollerschaatsen en de trombone is namelijk Zoe, één van de personages uit de eerste game. De skateboardende jongen heet Kaito, liefhebbers van de games van DigixArt kennen hem misschien wel van een andere game, namelijk Lost in Harmony, waarin hij ook de hoofdrol speelt.

De verschillen tussen de levens van de tieners Kaito en Zoë kunnen niet groter zijn. Toch hebben ze elkaar gevonden en chillen ze, wanneer ze niet aan het skaten en rollerschaatsen zijn, samen het liefste op een verlaten bouwterrein in de buitenwijken van de luxe stad White Sands. Kaito en zijn familie komen uit Colton City, de vervuilde hoofdstad van Petria. Op de vlucht voor de vervuiling en armoede van deze stad, besluit de familie te verhuizen naar het rijke White Sands waar de levensomstandigheden aanzienlijk beter zijn. Maar het leven in White Sands is nog steeds zwaar voor Kaito en zijn ouders. Ze worden met minachting behandeld en moeten hard werken om te overleven. Hoe anders is dat voor Zoe. Zoe is geboren in een zeer rijke familie en is de dochter van de minister van olie. Ondanks haar bevoorrechte positie is haar leven niet zo perfect als het lijkt. Toen ze jong was, verliet haar moeder namelijk onverwacht het gezin en verbrak ze al het contact. Haar vader controleert vanaf dat moment elke beweging van haar met camera's die door het hele huis zijn verspreid. Alsof dat nog niet erg genoeg is, heeft ze een trauma opgelopen door een incident wat plaatsvond in 1986. Daar bovenop krijgt Zoe aan het begin van de game ook nog eens een bodyguard toegewezen die haar moet beschermen. Dit alles heeft een diepe indruk achtergelaten op Zoe. Daarom is haar karakter ingewikkeld en lijkt ze te opstandig voor een elitedochter volgens de gewone burgers van Petria.

Het wordt al snel duidelijk dat Zoe en Kaito allebei niet tevreden zijn met de situatie waarin zich bevinden. Langzaam ontstaat dan ook het plan om te ontsnappen uit White Sands en een roadtrip te starten die misschien zelfs wel kan leiden tot een vlucht uit Petria. Dit blijft echter een fantasie van de twee, totdat er zich een kans voordoet waardoor het werkelijk kan gebeuren. Daar moet echter wel veel voor opgeofferd worden en de vraag is of de twee elkaar volledig vertrouwen, want dat is zeker nodig als ze het tot een goed einde willen brengen.

Al skatend en skeelerend onderweg naar het begin

Eén van de absolute hoogtepunten van de game zijn toch echt wel de skate- en rollerschaatslevels die de game rijk is. In deze levels moet je, met goede ritmische muziek van onder andere The Midnight op de achtergrond, objecten ontwijken en muntjes/punten verzamelen. Dit is losstaand al leuk, maar wat het extra tof maakt, is dat het ook echt iets bijdraagt aan het verhaal. In een bepaald level laat Kaito bijvoorbeeld aan Zoe zien hoe Colton City er echt uit ziet en in een ander level probeert het duo aan de, niet al te snuggere, bodyguard van Zoe te ontsnappen. Deze levels voelen erg goed aan en je hebt echt de beleving alsof je op een skateboard of rollerschaatsen staat en over een baan glijdt. Al deze skate- en rollerschaatslevels zijn later nog te opnieuw te spelen vanuit het hoofdmenu. Vanuit dit hoofdmenu kun je ook zien op welke plek je staat op het leaderboard.

De schuilplaats van het tweetal is ook erg leuk bedacht. Zo staan er verschillende voorwerpen uit de jaren ’90 waarmee je kunt interacteren. Denk bijvoorbeeld aan een arcadekast waarop je ook een minigame kunt vinden en een radio waarop je cassettebandjes kunt afspelen. Waar je deze cassettebandjes vindt? In bijvoorbeeld de vele prullenbakken die de game rijk is. De cassettebandjes zijn niet het enige wat je kunt vinden in deze prullenbakken, je kunt er namelijk ook stickers én graffitispuitbussen vinden. Of als je (on)geluk hebt, krijg je alleen maar een vervelende maar ook erg grappige opmerking van een andere inwoner van White Sands naar je hoofd geslingerd. Met deze graffitispuitbussen en stickers kun je je schuilplaats nog verder opleuken. De andere personages die je in de game tegenkomt zijn stuk voor stuk erg goed uitgewerkt en het is duidelijk dat DigixArt moeite heeft gestoken in de verhalen van alle bewoners van White Sands. Allemaal hebben ze namelijk wat te vertellen of te vragen aan Zoe of Kaito. Ook hier geldt weer voor spelers die Road 96 al gespeeld hebben: goed opletten, want er komen een paar oude of eigenlijk aangezien het een prequel is nieuwe bekenden voorbij. De buurvrouw van Zoe is bijvoorbeeld een bekende popster met de naam Sonya en Kaito schijnt iemand te kennen met de naam John.

De toekomst tegemoet

Niet alles is helemaal perfect aan de game. Wat bijvoorbeeld jammer is, is dat niet alle dialogen zijn uitgesproken. In sommige gevallen is het namelijk zo dat jouw antwoorden of vragen in een gesprek uitgetypt zijn en dat het andere personage waarmee je dit gesprek hebt wel gesproken antwoord geeft. Het was leuker geweest als er dan ook vanuit jouw personage een gesproken antwoord was gekomen. De besturing van de game voelt van tijd tot tijd ook wat stroef aan als je bijvoorbeeld ergens heen wilt lopen of een item vast wilt pakken. Deze foutjes zijn te overzien en het weegt zeker niet op tegen al het goeds dat de game wel doet. Zo is namelijk ook de soundtrack, net zoals in Road 96, opnieuw een perfecte toevoeging aan de game en waan je jezelf (terug) in de jaren ‘90. Ik dacht op een bepaald moment een nummer te herkennen uit de game, maar dit was helemaal niet mogelijk aangezien alle nummers speciaal geschreven zijn voor de game.

De wereld van Road 96: Mile 0 is niet de vriendelijkste en het is duidelijk dat het team van DigixArt verschillende belangrijke boodschappen wil en durft aan te kaarten, al komt dit nooit te nadrukkelijk naar voren in de game. Road 96: Mile 0 is voor mij een perfecte introductie tot de wereld in Petria en ik kan met zekerheid zeggen dat ik binnenkort ook echt aan de slag ga met Road 96. Misschien dat als ik daarna Road 96: Mile 0 nog een keer speel er nog meer duidelijk wordt als het aankomt op de prequel. Ook staan er sommige nummers van de soundtrack al in mijn Spotifylijstjes, iets wat niet al te veel games waar kunnen maken.