Review: Secret of Mana Pc

Zo’n 25 jaar geleden konden de gamers onder ons genieten van Secret of Mana. De game kwam in 1993 uit voor de SNES en werd direct goed ontvangen. De game zit dan ook bij veel mensen diep in hun hart. Afgelopen najaar verscheen de Mini-SNES en het is dan ook niet vreemd dat het origineel daarop te vinden is. Toch wilden sommige mensen net wat meer, handig voor Square Enix, want die speelde erop in door een remake van Secret of Mana te maken. Deze is inmiddels uit en of de uitgever de magie van het origineel heeft weten te behouden, lees je hieronder.

Een kleine introductie

Voor de mensen die de hele game nog nooit gespeeld hebben, is het misschien handig om een kleine samenvatting te geven. Secret of Mana is een JRPG die draait om een protagonist die je zelf een naam kunt geven, maar zijn standaardnaam is Randi. Randi wordt eigenlijk als een outsider gezien in het kleine dorpje waarin hij opgegroeid is, omdat dit niet zijn geboorteplaats is. Tijd om medelijden met hem te krijgen hebben we echter niet. Slechts enkele minuten nadat het verhaal begint krijgt hij het al voor elkaar om het dorp uitgeschopt te worden. Hij was namelijk met wat vrienden de nabijgelegen omgeving aan het verkennen waarna hij langs een waterval naar beneden klettert. Terwijl hij de weg terug zoekt naar het dorp, wordt hij geroepen door een zwaard. Deze staat in een steen en nadat Randi deze eruit trekt, breekt de pleuris uit. Het verhaal is begonnen!

Eenmaal teruggekomen in het dorp blijkt dat monsters de boel omsingeld hebben. Wanneer de Village Elder ziet dat jij met het zwaard loopt, weet hij je in te lichten dat dit het zwaard van Mana is. Deze zou de wereld kunnen redden, maar zijn magie is grotendeels vervaagd. Het is aan jou om door de wereld te reizen en het zwaard weer op te laden. Gezien de rest van de dorpelingen toch maar blijft joelen dat “de outsider moet gaan”, besluit je meteen maar op pad te gaan. Hoewel het verhaal simpel is, zorgt de manier waarop het wordt verteld dat je meteen helemaal in het verhaal zit. Wat dat betreft weet de magie van vroeger nog goed door te dringen tot de hedendaagse titel.

Heel veel geduld

De magie van vroeger weet echter behoorlijk weg te zakken op het moment dat je de ‘echte’ wereld betreedt. Deze zit natuurlijk vol met monsters die wachten op een pak slaag. Dit pak slaag geef je ze in real-time. Je gaat dus geen battle sequentie in, maar kunt ze meteen aanvallen. Dit werkt prima, wel heeft het enigszins oefening nodig. In het begin kwam het regelmatig voor dat ik tegen een boom aan het rammen was in plaats van de vijand die ernaast stond. Het jammere zit hem vooral in de reactie van de vijand. Wanneer je er eentje met volle kracht weet te raken, klapt deze achterover en ligt deze enkele seconden beduusd op de grond. Je kunt hem dan nog wel raken en hij loopt nog schade op. Deze schade wordt hem echter pas toebedeeld op het moment dat hij weer staat. Zo gebeurt het dus regelmatig dat je op een vijand in staat te beuken die eigenlijk al dood is. Vaak staat deze dan weer op om vervolgens alsnog dood neer te vallen. Op zich niet zo’n punt als er maar eentje staat, maar monsters komen natuurlijk nooit alleen…

Tijdens gevechten moet je dus enigszins geduld hebben. Het gaat om enkele seconden, maar gezien je behoorlijk veel aan de knok bent, telt het al snel op. Nog meer geduld moet je hebben wanneer je jezelf door de wereld manoeuvreert. Mensen die veel games uit de tijd van de SNES hebben gespeeld, weten misschien wel dat de open wereld vaak verdeeld is in vakjes. Wanneer je een pad verder richting de zijkant van je scherm volgt, schakel je door naar een nieuw stuk gebied. Dit zit ook in deze remake. Drie meter lopen en je gaat naar een nieuwe gebied. Is niks mis mee, ik vind het eigenlijk alleen maar tof dat ze dit authentiek hebben weten te houden. Het nadeel is wel dat je vrijwel na elke twintig seconden lopen, vijf seconden een laadscherm hebt. Nogmaals het gaat om luttele seconden, maar het haalt de snelheid uit de game. Ik was soms meer aan het wachten dan een gebied daadwerkelijk te verkennen.

Prachtige omgevingen en heerlijke personages

Wel moet absoluut gezegd worden dat Square Enix er hard aan gewerkt heeft om de remake in ere te houden. De omgevingen, maar ook de manier waarop personages vormgegeven zijn, zijn ontzettend uniek en mooi. Het grafisch unieke 3D-stijltje maakt dat de game visueel een eerbetoon is aan het origineel. Ook de personages zijn prachtig, ook in karakter. Tijdens je avonturen kom je verschillende NPC’s tegen met ieder hun eigen unieke trekjes. Ook word je party aangevuld met twee vrouwelijke personages. Deze hebben ook een heel eigen karakter, wat ervoor zorgt dat ze niet vlak zijn, maar echt deel uitmaken van het verhaal. Deze twee personages maken jouw avontuur ook een stuk dragelijker. Natuurlijk helpt het dat je niet in je uppie op pad bent, maar ook tijdens de gevechten zijn ze erg nuttig. Je kunt naar hen wisselen, maar uit zichzelf vallen ze de vijanden ook aan. Ze zijn hierin absoluut niet dom en denken goed na voor ze een klap uitdelen.

Samen met hen weet Randi de hele wereld over te reizen en mensen (inclusief zichzelf) te helpen. De game bevat enkele dungeons die enig hersengekraak vragen, maar dit maakt het ontzettend leuk om te doen. Ook zijn de vijanden goed gescaled, hiermee bedoel ik dat het niet voelt alsof je Dark Souls aan het spelen bent. Wanneer je je best doet om regelmatig wat experience binnen te halen, kun je alle vijanden met wat denkkracht (dodgen en healen waar nodig) aan. Dit, in combinatie met het verhaal, maakt van Secret of Mana een heerlijke game. Zelfs 25 jaar na de originele release.