Review: Song of Iron - Zit vol doorzettingsvermogen Pc

Song of Iron is een indie-game die gemaakt is door één ontwikkelaar. Ik ontdekte de game toen Bram en Huub Song of Iron benoemden in de Top 5: Beste Viking Games. Viking games zijn de laatste tijd nogal populair en het is dan ook tof om te zien dat Song of Iron een compleet andere genre pakt. Het is namelijk een side-scroller die ook nog eens gebruikmaakt van een 3D-effect. De game toont hoeveel invloed doorzettingsvermogen heeft op het behalen van een doel, maar tegelijkertijd heb je ook doorzettingsvermogen nodig om Song of Iron te spelen.

Fool of a Took

Het verhaal begint met een mannelijke of vrouwelijke Viking die terugkeert naar het dorp om vervolgens te zien dat het dorp wordt aangevallen door een vijandige clan. Huizen staan in brand en je geliefde ligt op de grond en is klaar om gedragen te worden door de Walkure. Terwijl hij in je armen ligt, geeft hij je een ketting mee die je naar een runensteen ver op de berg moet brengen. De vijandige Viking clan wil deze ketting graag hebben en je wordt dan ook achtervolgd door een aantal strijders. Het verhaal van Song of Iron is niet diepgaand, maar het doel wordt duidelijk overgebracht. Als extraatje was het leuk geweest als je de runenstenen in de wereld ook daadwerkelijk had kunnen lezen. Hoewel Song of Iron een Viking game is, zorgt het korte verhaal ervoor dat het Viking-leven of de Noorse mythologie niet diepgaand wordt gebruikt. Het is niet duidelijk waar het dorp van het personage staat, omdat de bossen en bergen duiden op een Scandinavisch land, maar de Romeinse ruïnes juist doen denken aan Engeland. Je komt in ieder geval verschillende landschappen tegen die er visueel erg goed uit zien. Vooral het kleurgebruik valt op, omdat sommige scenes erg donker zijn en andere juist weer heel realistisch ogen. De vijanden die je tegenkomt passen wel echt bij de Vikings, want naast de trollen zijn ook de Jötun niet blij om je te zien. Qua goden komt alleen de god Thor even voorbij, die het personage probeert over te halen mee te gaan naar Walhalla. Uiteraard weigert het personage dit en wordt de reis voortgezet.

Fool of a Took is toch een zin uit Lord of the Rings? Inderdaad. Als een Lord of the Rings-fan heb ik een aantal verwijzingen gevonden in Song of Iron. Niet alleen lijkt de muziek heel erg op de muziek uit de films, maar de omgevingen passen er ook bij. Zo leek het net of ik door de hallen van Moria aan het rennen was, toen ik werd achtervolgd door een aantal trollen. De grootste verwijzing heeft te maken met de put, waar Pepijn een skelet in laat donderen wat vervolgens een trol wakker maakt. Een soortgelijke scène is namelijk terug te vinden in Song of Iron en dat heeft zijn charme, want ook Tolkien haalde inspiratie uit de Noorse mythologie.

Verdwalen is lastig

Omdat Song of Iron een side-scroller is, loop je op een vast pad en is er geen ruimte om rond te dolen en de wereld te verkennen. Er zijn momenten waarop je wel heen en weer moet zoals in de grotten, maar ook dit is nogal lineair. De gameplay bestaat dan ook voornamelijk uit vechten en het oplossen van kleine puzzels. De puzzels zijn niet al te lastig, maar bieden wel variatie en dat is nodig bij een side-scroller. Vooral het vinden van alle runenstenen in ondergrondse tunnels om een deur te openen vond ik een leuke puzzel. Je moest namelijk goed kijken en onthouden waar je bent geweest. Omdat je een Viking-strijder bent en iedereen vijandig blijkt te zijn, is vechten het grootste onderdeel van de game. Het is nogal standaard want je kunt boogschieten, schoppen, uithalen met je zwaard of bijl en aanvallen afweren met je schild. Toch is het in de praktijk iets ingewikkelder, want de pijlen raken op en de houten schilden breken op een gegeven moment. Omdat je wapens van vijanden kunt oprapen, kun je zelf bepalen waar je mee wilt vechten en moet je uitvogelen welke wapens sterk zijn. Omdat je doel is om naar de berg te wandelen om de goden om een gunst te vragen, kom je onderweg tombes tegen die uitrusting bevatten. Dit is onderdeel van het verhaal en de krachten die elk kledingstuk heeft moeten ook gebruikt worden om verder te komen.

Toen ik begon met de game, moest ik ontzettend wennen aan het vechten vooral het rollen bleek lastiger te zijn dan ik in eerste instantie dacht. In het begin had ik dan ook het vermoeden dat de animaties, die niet heel hoogstaand zijn, niet helemaal klopte. Soms was er het gevoel dat er een vertraging zat in het handelen van het personage, terwijl je toch echt al een toets had ingedrukt. Uiteindelijk kan ik zeggen dat het te maken heeft met de besturing die niet altijd even goed reageert. Hierdoor voelde ik op sommige momenten een lichte frustratie, maar tegelijkertijd vergat ik ook telkens dat het personage een staminabalk heeft. Je kunt nu eenmaal niet klimmen, wanneer je personage uitgeput is. Omdat het vechten een groot onderdeel is van de game, is een niet effectief reagerende besturing toch een negatief aspect. Dit heeft dan ook invloed op de score die ik de game ga geven. Wat jammer is, want ik vind het indrukwekkend dat de game door één ontwikkelaar is gemaakt en vooral visueel zit de game erg goed in elkaar. Bij een side-scroller verwacht je namelijk ook dat de vijanden gewoon voor je neus opdoemen, maar in Song of Iron komen ze vanuit de achtergrond en voorgrond naar je toe gerend. Door het gebruik van de voorgrond komt het ook voor dat je personage eventjes verdwijnt in het bos, omdat er een boom in het beeld verschijnt. De ontwikkelaar heeft dit op de juiste momenten toegepast en het voegt flink wat dimensie toe aan de game.