Review: Star Fox Zero Nintendo Wii U

Star Fox Zero is gearriveerd en ik heb de eer om hem te reviewen. Eerder heb ik al laten weten dat uitkeek naar de game en heb ik mijn verwachting uitgesproken in de vooruitblik. Vervolgens heb ik wat dingen uitgezocht en in de preview mijn verwachtingen geuit. Of dit allemaal is zoals ik wilde dat het zou zijn, dat is nog maar de vraag. Op de dag van de release heb ik de game direct gespeeld en graag laat ik jullie zien wat mijn bevindingen zijn.

Good old Fox

Fox McCloud keert terug in zijn Arwing en vecht wederom tegen Andross, een kwade aap die naast dat hij de oorlog heeft verklaard aan planeet Corneria, ook nog eens de moordenaar van Fox' vader James McCloud is. Samen met Falco Lombardi, Slippy Toad en Peppy Hare gaat Fox verschillende uitdagingen aan om zo uiteindelijk op planeet Venom uit te komen waar Andross zich schuilhoudt. Een boeiend en volgbaar verhaal, en daarbij ook erg herkenbaar. In principe is dit het verhaal dat in grote lijnen niet is veranderd sinds de eerste Star Fox op de SNES. Het is dan ook niet de bedoeling dat Star Fox Zero een compleet nieuwe game is, maar dat nieuwkomers bekend kunnen worden met de serie en doorgewinterde gamers het oude en vertrouwde tegenkomen. Dit vind ik toch jammer, het liefst had ik een nieuw verhaal gezien voorzien van nieuwe elementen, planeten en vijanden. De geschepte verwachting is al aan het dimmen.

Innovatieve besturing

Eén van de meest aangeprezen en innovatieve elementen van Star Fox Zero is de besturing. Waar het in de basis op neerkomt is dat de TV een third-person-view geeft van de Arwing en het speelveld. Op de GamePad zie je de wereld vanuit de cockpit en dus vanuit de ogen van Fox. Hoewel dit in eerste instantie leuk lijkt, is dit in de praktijk een ander verhaal. De motion control van de GamePad is veel te gevoelig afgesteld, waardoor je dus het halve scherm over bent door de GamePad slechts 'n enkele millimeter te bewegen. Dit resulteert continu in het corrigeren van alle bewegingen, laat staan het voortdurend opnieuw kalibreren omdat je aan het overcompenseren bent en daardoor de richting verliest. Vluchtig zag ik dat de motion controls uitgeschakeld kunnen worden, maar dat is alleen zodat je recht kan blijven vliegen zonder alle kanten op te kunnen kijken. Zodra je gaat schieten gaan de motion controls weer aan en ben je verdoemd. Ik heb er letterlijk een uur over moeten doen om de besturing een beetje onder de knie te kunnen krijgen en zelfs dan is het nog niet perfect. Deze controls worden niet beter benadrukt wanneer de game in co-op wordt gespeeld. De 'n bediend het schip en de ander schiet, ik voorzie een hoop blauwe ogen en ruzie, want dit kan niet goed blijven gaan.

Kinderlijk lastig

Dit kopje klopt niet helemaal, ik weet het. Het moet kinderlijk simpel of verdraaid lastig zijn. Eigenlijk zijn beide opties van toepassing op deze game. Om het veilig te stellen, is ongeveer 75% van deze game erg makkelijk. Je schiet er doorheen alsof het niks is en zelfs de bekende ringen die onder andere health aanvullen, zijn niet echt nodig. Voor de overige 25% kom je aardig wat ringen, bommen en vooral ruimte tekort. Dan wordt het ook opeens moeilijk alsof je nog nooit een andere game hebt gespeeld. Dit zorgt voor onrealistische verhoudingen wat de game helaas niet ten goede komt.

Aaaand it's gone

Wat Peter laatst al aangaf in zijn review van Dark Souls III, is dat games wat korter kunnen en mogen. De ontwikkelaars van Star Fox Zero hebben dit iets te letterlijk genomen, want na een ruime 2,5 uur was de game voor mij uitgespeeld. Het verhaal was klaar en het enige wat er nog overblijft is een arcade mode, training mode en een sound test mode. Boe Platinum Games, Boe! Een kleine notitie bij dit verhaal, de 2,5 uur is inclusief de verschillende tweede of derde poging op hetzelfde level. In werkelijkheid is het verhaal nog wel wat korter.

End the rampage!

Ok', ok', ik ben wat te negatief over de game. Dat is ook niet volledig terecht, het is alleen het feit dat de game niet levert wat het beloofd. Gelukkig is het grafisch wel een lust voor het oog, Star Fox is daarbij wel aardig opgedroogd. Geluidstechnisch klopt het ook allemaal en het verhaal zelf is zo slecht nog niet, alleen oud. Uit nostalgisch oogpunt is er veel herkenning. De geanimeerde gif's die ze gebruiken voor ieder character wanneer ze praten en zelfs het oude 'Good luck' die op de SNES zo werelds klonk, weerklinkt ook in Star Fox Zero. Enfin, dat zijn dingen die al uitgevonden waren. Niks bijzonders dus.

Transformers in vrije vlucht

De Arwing kan eindelijk in-flight transformeren naar een Walker. Een landvoertuig dat verdacht veel weg heeft van een kip. Zelfs de vleugels van de Arwing transformeren naar kleine flapperende vleugeltjes op de Walker. Dat zijn de leuke details. Daarbij kennen we de Landmaster al uit Star Fox 64, maar dit keer kan deze ook transformeren naar een simpel vliegend toestel zolang de boostmeter het volhoudt. Soms, hooguit twee keer, mag je genieten van de knullige Gyrowing. Dit is een helikopter-achtig voertuig dat in staat is een robot te laten zakken om verschillende computerpanelen te hacken en zo verder te kunnen met het verhaal. De Landmaster is overgenomen uit Star Fox 64 en ook de all-range-mode is meegekomen. All-range-mode is een modus waarin je eindelijk niet op rails speelt, maar de vrije hand krijgt om te doen wat je wil. Tot op een zekere hoogte natuurlijk, want er blijven onzichtbare muren waardoor je niet verder kunt.