Review: Super Street Fighter IV: Arcade Edition PlayStation 3

Ik ben niet goed in fighting games. Sterker nog, sommige mensen maken er een punt van mij te vertellen hoe slecht ik wel niet ben. Het is een ontoegankelijk en onvergeeflijk genre, dat alleen voor de fijnproevers van games is weggelegd. Zelfs fanatiek buttonmashen helpt niet als sommige mensen in 'n vloeiende beweging mijn levensbalkje naar nul kunnen brengen. Ontmoedigd besloot ik om me maar niet te verdiepen in fighting games. Toen Super Street Fighter IV: Arcade Edition binnenkwam gebeurde iets vreemds. Alsof ik een moderne karate kid was, kreeg ik les in fighting games.

Diepte

Street Fighter is groot: het is een van de meest gewaardeerde fighting gameserie die er bestaan. Er zijn veel competities van, dus is het logisch dat er een diepgaand systeem in zit. Wat dat betreft zullen de hardcore fans met dit deel goed zitten. Er zijn 39 personages die allemaal een eigen vechtstijl hebben. Gelukkig voor de nieuwe spelers begin je niet helemaal zonder hulp. Er is een challenge mode aanwezig die je stapje voor stapje door verschillende combo's helpt. In het begin zul je die nog niet automatisch gebruiken in wedstrijden, omdat je ze nog niet gelijk onder de knie hebt. Toch helpt het je om te leren wat jouw personage kan. Ook voor gevorderde spelers zal het helpen de combo's in hun hoofd te stampen.

Guitar Hero

En combo's ga je nodig hebben, zeker op de hogere moeilijkheidsgraden. De computer laat geen spaan van je heel als je onvoorbereid het 'Hard'-stadium betreedt. Alleen als je ervoor zorgt dat de vijanden geen enkele tegenaanval kunnen lanceren, kun je ze tegenhouden. Dit vereist dat je combo na combo aan elkaar moet rijgen. Dat vraagt om oefening, want de tijd die je krijgt waarin je de volgende knop in een combo moet aanslaan is heel kort. Gelukkig is de timing grotendeels aan te voelen door het ritme. Elk karakter heeft een eigen ritme: een eigen vloeiendheid van slagen en schoppen. Dit ritme zorgt ervoor dat een gevecht al snel aan een geïmproviseerd Guitar Hero-concert doet denken. Het ritme van je personage vinden en het ritme van je tegenstander doorbreken is essentieel als je combo's en counters wilt gebruiken. Zeker tegen menselijke spelers kun je deze vaardigheid niet missen. Een beetje buttonbashen zit er dus niet meer bij. Ook de simpele combo's blijven herhalen, zoals soms in andere vechtspellen gebeurt, is niet meer een garantie op de overwinning. De super-, ultra- en focusaanvallen geven weer een nieuwe laag aan het gevecht, want als je door een van die grote jongens geraakt wordt, blijf je liggen.

De weg naar de top

De zogenaamde verhaalmodus heeft weinig om het lijf. Een serieus verhaal wordt niet geboden. Het is dan ook voornamelijk bedoeld om uit te leggen waarom iedereen elkaar dood wil hebben. Typisch Japanse achtergrondverhalen in animestijl maken het er al niet beter op. Er zijn wat grapjes voor de fans toegevoegd, zoals het bekende level waarin je een auto moet slopen, maar uiteindelijk draait het om de gevechten. Die zijn, zoals eerder vermeld, moeilijk. Toch kun je met vallen en opstaan een heel eind komen. Als een vijand je de eerste keer finaal afmaakt, kun je op continue drukken. Dit heeft wat negatieve gevolgen voor je score, maar je krijgt de kans om dezelfde tegenstander nog eens te proberen. Vaak wist ik mezelf te verrassen door de vijand die net nog te snel was, toch te kunnen verslaan. Je leert terwijl je vecht. Ook kun je leren door filmpjes op te slaan met de replaymodus, zodat je kunt zien waar je de fout in gaat.

Explosies

De presentatie is subliem. Mooi uitgewerkte karaktermodellen en speciale effecten zoals vuur zorgen ervoor dat het een feest is om naar te kijken. Voor een buitenstaander is het vaak onoverzichtelijk, maar ondanks alle explosies en speciale tornadotrappen heb je altijd een idee van waar je mee bezig bent. De levens-, special- en ultrametertjes zijn duidelijk in beeld, zodat je weet hoe je ervoor staat. Geweld is heel erg over de top, maar nooit zo gruwelijk als bij Mortal Kombat. De misvormde gezichten die een sterke uppercut soms veroorzaken houden alles een beetje luchtig.