Review: Tales of Graces F PlayStation 3

Vrienden zijn een belangrijk onderdeel van je leven. Meestal zijn ze er alleen voor de gezelligheid, maar als je ze nodig hebt staan ze ook voor je klaar, ongeacht de grootte van het probleem. Afgelopen week zat ik met een probleempje: op de redactie kwam de JRPG Tales of Graces F binnen en ik heb geen PlayStation 3 (ik zal me alvast in een hoekje gaan schamen). Gelukkig stond er een goede (gamende) maat van me klaar om samen met mij deze game te willen spelen. En laat deze JRPG nou net over vrienden en vriendschappen gaan...

Er was eens...

Het spel begint met de jonge gebroeders Asbel en Hubert die op een mooie dag naar het verboden gebied achter hun dorp gaan. Op deze potentieel gevaarlijke heuvel vol met bloemen komen ze een onbekend meisje tegen die ze nog nooit eerder hadden gezien. Ze besluiten dit meisje (waarvan ze vermoeden dat ze aan geheugenverlies lijdt) mee te nemen naar het dorp. Dit onbekende meisje besluiten ze Sophie te noemen en voor haar te zorgen. Er gebeurt ondertussen nog een heleboel met onze helden. Op een gegeven moment besluiten ze hun vriendschappen te vereeuwigen door hun namen in de boom op de verboden heuvel te zetten. Ze wisten echter nog niet dat hun vriendschap nog sterk op de proef zou worden gesteld.

Victory! Asbel, Sophie en Richard hebben in ieder geval weer wat stoom af kunnen blazen.

Aan het lijntje

Ik heb bewust erg veel van het verhaal hier weggelaten, omdat het erg tof is om dit zelf te ontdekken tijdens het spel. Het verhaal is goed en de cutscènes hebben een prettige lengte. Deze cutscènes perken je echter wel heel erg in op je vrijheid. Het spel is hierdoor namelijk afschuwelijk lineair geworden. Dit was niet alleen opvallend voor mij (ik ben de vrijheid van bijvoorbeeld de oudere Final Fantasies en Xenoblade Chronicles gewend), maar ook mijn maat die met mij meespeelde (die normaliter geen JRPG's speelt) viel dit enorm op. Gebieden die je niet moest betreden werden grofweg afgesloten met het geintje dat de helden zeggen dat ze toch beter de andere kant op kunnen gaan, waardoor het herbetreden van oude gebieden bijna niet mogelijk is. Erg vervelend als je vrijheid in RPG's gewend bent, maar dat is en blijft een vervelend punt van RPG's die heel erg verhaalgedreven zijn.

'Chaos on the Battlefield' is hier zeker van toepassing, of kan niet dat beter vervangen worden door 'Buttonmashing on the Battlefield'?

Buttonmash palooza

Na de eerste (korte) cutscène te hebben gezien, loop je al snel over de omgevingskaart heen en zie je een aantal vijanden in de buurt. Zonder te twijfelen vielen we onze tegenstanders aan waarna het scherm binnen no-time naar het gevechtsscherm veranderde. Tijdens de eerste reeks gevechten werden de basistechnieken aan de hand van interactieve tutorials aan ons uitgelegd. Na deze voltooid te hebben, werden we op onszelf aangewezen en daarna begon de buttonmash-aard van de gevechtcontrols goed naar voren te komen. Er is namelijk wel enige diepgang in de gevechten (met name in het ontwijken en afweren van de aanvallen), maar de normale aanvallen werden uitgevoerd door in een constante stroom op de X-knop te rammen, met een beetje sturing van de analoge stick erbij om iets spannendere combo's uit voeren. Ergens wel jammer, want de mogelijkheid om deze gevechten met zijn vieren tegelijk te kunnen doen is toch een enorme kracht van de game en het buttonmashen maakt hierdoor de gevechten wel ietsjes minder leuk.