Review: The Chant - Mijn chakra kan dit niet aan Pc

Wat krijg je als je een groep hippies met onverwerkte trauma’s, woedeproblemen en iets teveel geloof in spiritualiteit allemaal samen op een afgelegen eiland gooit? Nou, in ieder geval niets positiefs. The Chant bewijst dat maar weer eens. Ik was redelijk enthousiast om met de game aan de slag te gaan, aangezien een sekte natuurlijk vaak een goed onderwerp is voor een goede horrorfilm, dus vast ook voor een horror game. Of dat enthousiasme is gebleven, lees je in deze review van The Chant.

Welcome to Zweefteef Inc.

Ik heb echt helemaal niks met zweverige types, laat ik dat maar vast gezegd hebben. Ja, ik weet het, dan is dit wel echt de ideale game voor mij. Vanaf het begin ergerde me ik al aan de personages. Het is maar goed dat dit geen Dark Pictures game is, want dan zou ik iedereen zonder ook maar twee keer na te denken dood laten gaan. Maar goed, dat is het niet dus helaas was die optie er niet. Ik moest de zweverigheid dus maar doorstaan. Het hoofdpersonage is in het begin nog wel uit te staan. Ze heeft veel last van schuldgevoel, nadat haar zusje verdronken is, terwijl zij erbij was. Daarom besluit ze haar normale leven maar even achter te laten en naar een afgelegen eiland te gaan waar een vriendin van haar al een tijdje zit. Een soort ‘spirituele getaway’ waar je ‘jezelf weer terug kunt vinden’. Nee, dit is geen reclame voor een yoga vakantie maar het echte verhaal van de game. Om het nog erger te maken, heet het eiland ook nog eens ‘Glory Island’.

Oké, ik denk dat het nu wel duidelijk is hoe vaak ik met mijn ogen heb gerold in het eerste deel van de game. Zoals je waarschijnlijk wel had verwacht, blijft het niet lang vredig op Glory Island. De eerste avond gaat een ritueel mis, omdat iemand de cirkel verbreekt. Hierdoor breekt de hel los. Iedereen wordt gek en ineens is het eiland gevuld met vreemde wezens die niet bepaald vriendelijk zijn. De game neemt weinig tijd voor verhaalopbouw, wat ik erg jammer vind. De verhaalopbouw is juist erg belangrijk om een horror game ook echt eng te maken en om je een beetje in te kunnen gaan leven in de personages. Niet dat dit het soort personages zijn waar ik me makkelijk in inleef, maar als ze maar twee zinnen gezegd hebben voordat alles naar de klote gaat, wordt het wel heel lastig om iets voor hen te voelen of om hen te geven. Het maakt het ook erg lastig om het hoofdpersonage de ruimte te geven om te groeien, wat wel belangrijk is voor een goed verhaal.

Ik prik je met m’n salie stokje

Naast het feit dat de game weinig tijd neemt voor de opbouw van het verhaal, is het verhaal ook gewoon enorm warrig. Het gaat over een of ander ritueel waar pas erg laat iets over uit wordt gelegd, het gaat over vreemde kristallen in de mijnen en het gaat over vreemde plantmonsters die me iets te veel doen denken aan de Demogorgons van Stranger Things. Alles loopt zo door elkaar, dat je niet eens de kans krijgt om ergens bang van te worden of het spannend te vinden. Dat is erg jammer, want er zit eigenlijk veel potentie in, alleen er is veel te weinig mee gedaan. De monsters zijn best creepy, maar komen te snel achter elkaar. Het begint met een aantal plantmonsters die je moet verdelgen, maar binnen een uur versla je al veel grotere beesten met een brandende salie stok. Ook hierin zit dus amper tot geen opbouw.

Eigenlijk vind ik het sowieso jammer dat je ieder monster op dezelfde manier neer kunt krijgen. Oké, bij de één kost het wat meer tijd dan bij de ander, maar als je maar lang genoeg blijf slaan en ontwijken, krijg je ze allemaal dood. Een groot deel van de monsters die je tegenkomt, zouden een stuk enger zijn als je ze niet kon verslaan. Al was er maar één monster geweest dat af en toe terugkwam, waar jij je alleen maar voor kon verstoppen, dan was de game al veel spannender geweest. Het voelt nu eigenlijk gewoon als Resident Evil 5. Je bent constant dingen neer aan het maaien en ze worden steeds minder eng, maar ze blijven wel komen. Na een tijd begon het zelfs irritant te worden, aangezien er zo weinig tijd wordt besteed aan het verhaal. Je bent alleen maar met gekke stokjes aan het meppen, zonder een duidelijk doel. Afgezien van overleven dan.

Zoveel gemiste kansen

In de basis is The Chant zeker geen slechte game. Hij zit grafisch goed in elkaar, wat natuurlijk prachtig is met de omgeving waar je mee te maken krijgt. Was de verhaalopbouw wat langer geweest, dan was de omgeving bijna echt rustgevend geweest. Daarnaast zit de besturing ook prima in elkaar en werkt alles soepel. Over de personages kan ik erg weinig zeggen, want je leert ze helemaal niet kennen. Het enige dat ik weet is dat ze allemaal behoorlijk zweverig zijn, afgezien van het hoofdpersonage. Al verandert dat ook redelijk snel, zonder dat hier echt een duidelijke reden voor is. Het voelt allemaal erg oppervlakkig, zowel het verhaal als de gameplay. Hier zit namelijk veel te veel herhaling in. Al komen er nieuwe vijanden bij, de manier waarop je ze bevecht blijft hetzelfde.

Naarmate de game vordert, vind je steeds meer verschillende wapens. Tja, als je salie en brandende heksentakjes als wapen kunt zien, tenminste. Het is me alleen niet echt duidelijk wat het nut is van de verschillende wapens. Aangezien er een hoop verschillende soorten monsters zijn, ging ik ervan uit dat ieder monster een zwakke plek heeft. Dat je ieder monster dus met een ander wapen moet aanpakken. Maar dat is helemaal niet het geval. Het maakt niet uit met welke stok je ze slaat, of je nu zout in hun gezicht gooit of olie. Ze gaan altijd wel dood als je lang genoeg doorgaat. Sommige wapens werken net wat beter, maar het verschil is erg klein. Dat vind ik erg jammer, want met zo veel verschillende monsters zou je het juist interessant kunnen maken door hen sterke en zwakke plekken te geven. Hoe het was om deze game te spelen kan ik met een woord omschrijven: frustrerend. Vooral omdat er zoveel gemiste kansen te zien zijn. Misschien hadden ze de game toch nog maar even uit moeten stellen.