Review: The Dark Pictures Anthology: Little Hope - Mistige Misrekening Xbox One

Het zit Supermassive Games niet mee. Na die homerun met Until Dawn hebben ze nooit een game op hetzelfde niveau kunnen afleveren. Man of Medan schoot te kort en ik durf eigenlijk te zeggen, dat deed het nog wel meer dan mijn collega Patrick toentertijd benoemd heeft. Geen zorgen, veel van deze problemen komen gewoon regelrecht terug in The Dark Pictures Anthology: Little Hope. Was de subtitel een voorbode voor mensen die graag een goede game wilden zien? Flauw, maar wel terecht. Na mijn speelsessie met de game weet ik het zeker. Interactieve films kunnen werken, maar niet op deze manier. Vandaag vertel ik jullie wat er mis ging in Little Hope.

Prioriteiten, mensen!

The Dark Pictures Anthology: Little Hope is een interactieve film. Dit is een heel belangrijk detail om te onthouden wanneer je deze review doorleest. Je hebt mij vaak zat actiegames zien reviewen, waar ik niet streng was op het gebied van verhaal. In The Dark Pictures Anthology: Little Hope is het echter zo cruciaal dat het verhaal, de personages en de dialogen goed zijn, want dat is het enige wat deze game aan de speler kan bieden. Je voelt de bui al hangen, ik ben niet tevreden met het verhaal op meerdere gebieden. Ik kreeg niet het gevoel dat de mensen bij Supermassive Games een goed idee hadden wat ze precies wilden vertellen, of beter gezegd, hoe ze het gingen vertellen. Ze willen het verhaal vertellen van verlies, trauma en familie. Ze nemen alleen zo'n ontzettende omweg om aan te kaarten wat ze precies willen vertellen. Ugh, het is ook best lastig om dit uit te leggen zonder te veel te spoilen en dat ontzettende cliché einde te vermijden. Ja, ik kan je garanderen dat het eerste idee dat je hebt waar het verhaal eigenlijk over gaat, dat dat het einde is. Laten we eerst maar een kijkje nemen in de invulling van The Dark Pictures Anthology: Little Hope en waarom dat ook je aandacht niet gaat vasthouden.

Na een tragische brand nemen we een aanloop en springen we tientallen jaren in de toekomst. We worden voorgesteld aan de cast wanneer ze slachtoffers zijn van een buscrash, dicht in de buurt van het oude dorpje Little Hope. We volgen de rampenvakantie van een clubje mensen, allen met hun eigen persoonlijkheidseigenschappen die de game ons van te voren vertelt, omdat ze denken dat hun publiek er anders nooit achter komt wat deze figuren precies moeten voorstellen. Ze besluiten maar te vertrekken van de crashsite, om zo hulp te gaan zoeken. Silent Hill is kennelijk een grote inspiratiebron geweest als het gaat om de setting. Een oud verlaten dorp en een mysterieuze mist omhult de omgeving en om meteen maar punten te geven aan Supermassive Games, het is een toffe setting. Het gekraak van de takken en het onduidelijke pad zorgen ervoor dat je je niet op je gemak voelt in Little Hope.

Goed excuus voor een heksenjacht

The Dark Pictures Anthology: Little Hope is natuurlijk gepromoot met het idee dat we getuige zijn van een heksenjacht. Wat heeft de jacht op de kwaadaardige duivelshandlangers met het verhaal te maken? Vrijwel niets. De uiteindelijke boodschap van het verhaal had de demonen nodig als visuele cue en dreiging voor de speler. Ik geef Supermassive Games weer punten voor het design van deze monsters. Ze zijn creatief, smerig en vertellen een verhaal. Ze doen zelfs een beetje denken aan de wendigo's uit Until Dawn, door de agressie en meedogenloosheid die ze tentoonstellen. Helaas zijn ze wel cool, maar niet bepaald eng. Niks in Little Hope is daadwerkelijk eng. Als er iets is dat horrorgames en Hollywood in het algemeen moeten begrijpen, is dat het volgende: luid staat niet gelijk aan eng. De game gooit meerdere keren een compleet onnodige jumpscare op je scherm en je wordt er op een gegeven moment zo moe van. De setting is perfect voor een horrorgame, dus het is frustrerend dat het amper goed gebruikt wordt om de speler echt de stuipen op het lijf te jagen.

Maar goed, de heksenjacht heeft dus eigenlijk niks te maken met het uiteindelijke doel van het verhaal. Dus als het verhaal al opgevuld wordt met nonsens, wat blijft er dan over? De vijf musketiers met karakters als schuurpapier. Jezus, wat een bende van onplezierige, egoïstische en vergeetachtige figuren, zeg. Laat ik meteen vermelden dat dit echt niet ligt aan de acteurs die deze personages leven inblazen. De ingescande gezichten zijn indrukwekkend op grafisch vlak en het stemacteerwerk is zeer professioneel. Het zijn echter de dialogen en de keuzes die deze personages maken waar ik het echt niet mee eens ben. De dialogen klinken vaak onnatuurlijk. Het lijkt wel alsof twee machines deze teksten geschreven hebben, omdat ze dachten dat dit is hoe mensen met elkaar omgaan. Ze reageren heel overdreven op elkaars sneren en zoeken eigenlijk onderling ruzie zonder enige goede reden. Deze melodramatische ruzietjes doen je ogen vaak rollen van irritatie. Interactieve films geven je ook vaak het gevoel alsof jouw keuzes uitmaken. Amper heb ik de impact van mijn keuzes gevoeld in deze game. Iedereen overleefde het met gemak en ik deed na een halfuur spelen niet eens mijn best meer. Je zou denken dat elke foute keuze, of elke gemiste Quick Time Event (ja, het zijn er veel), vreselijke gevolgen zou hebben. Maar nee hoor, de game geeft je genoeg tijd om elke fout te herstellen, waardoor de spanning nog lager ligt. Er zijn maar een handjevol keuzes die echt kunnen zorgen voor negatieve consequenties, maar die zie je van mijlenver aankomen. Dus tenzij je expres deze personages drie meter onder de grond wilt stoppen, ga je ze echt niet tegenkomen.

Tips voor de volgende keer?

Je denkt misschien nu wel dat ik dit soort games eigenlijk helemaal niet zo leuk vind, gebaseerd op de kritiek die ik het geef. Ik kan je echter vertellen dat sommige van mijn favoriete verhalen in games, afkomstig zijn van dit genre. Voor alle kritiek die Telltale Games over de jaren heeft ontvangen, moet ik ze het toch nageven dat ze wel weten hoe ze een mooi verhaal afgeven. The Wolf Among Us, Tales of the Borderlands en The Walking Dead (seizoen één en twee) delen allemaal het simpele feit dat ze geweldige personages hebben, met interessante en unieke verhalen. Waarom werkt het wel voor deze specifieke games, maar niet in The Dark Pictures Anthology: Little Hope?

Het antwoord is tijd. De hoeveelheid tijd die Little Hope investeert in het opbouwen van haar personages is simpelweg te weinig. Je kan niet verwachten van je spelers dat ze om deze personages gaan geven binnen de tijd die Little Hope je geeft om het verhaal af te ronden. Qua gameplay is dit ook zeker geen hoogvlieger, tenzij je langzaam lopen op een recht stukje landweg heel interessant vindt. Dan heb je waarschijnlijk de tijd van je leven. Drie knoppen indrukken om één stukje krant op te pakken en te lezen is niet bepaald pakkende gameplay. Natuurlijk is de game gevuld met Quick Time Events, iets wat je niet ontkomt in dit genre. Ze doen het ietsje beter hier door de speler van te voren op de hoogte te stellen dat ze gaan komen. Voor de rest hoef je deze game niet te spelen voor de gameplay zelf, wat eigenlijk al krom is om te zeggen. Wat had ik liever gezien? Zet wat puzzels in de game met genoeg uitdaging en denkwerk erachter. Ben iets creatiever met je QTE's, in plaats van op de vier knoppen drukken in willekeurige volgorde.

Screenshots zijn overgenomen van Steam