Review: The Great War: Western Front - Een gemiste kans Pc

Er is weer een strategische game verschenen over de Eerste Wereldoorlog. Nu doe ik net of er tientallen games zijn die dit als thema hebben, maar dat is helemaal niet het geval. De Eerste Wereldoorlog wordt weleens gebruikt voor first-person shooters, maar daar houdt het wel bij op. Niet heel gek natuurlijk, want de oorlog vond vooral plaats in de loopgraven. Daarnaast werden er amper overwinning bereikt en gebeurde dit nogal langzaam. Dat werkt niet voor alle genres en daardoor zie je ook weinig strategiegames met dit thema. Petroglyph denkt daar anders over en heeft met The Great War: Western Front geprobeerd om de loopgravenoorlog om te zetten naar een RTS-game. Ze tuinen echter in de grote valkuil die dit thema heeft en missen daardoor een grote kans.

De Eerste Wereldoorlog is begonnen

The Great War: Western Front heeft geen overkoepelend verhaal, maar laat je in plaats daarvan de Eerste Wereldoorlog beleven. Hierdoor krijg je in het begin van de game te horen hoe de oorlog tot stand is gekomen. We zien Frans Ferdinand neergeschoten worden en vervolgens de wedloop naar de zee toe. Hierdoor lopen de loopgraven dwars door Frankrijk en België. Je volgt de geallieerden of de Duitsers die in het jaar 1914 verscholen zitten in de loopgraven. Je kunt er tijdens de campagne ook voor kiezen om pas in 1916 te beginnen, maar dan is het wel een stukje moeilijker, omdat het moreel al is gedaald. De laadschermen geven een goed beeld van de oorlog, omdat er historisch beeldmateriaal is gebruikt. Doordat de laadschermen aan de lange kant zijn, wordt dit wel snel vervelend. Dat er geen verhaal aanwezig is, zorgt ervoor dat ik moeite had om in de game te komen. De campagne bestaat namelijk alleen uit het terugdringen van de tegenpartij. Er zijn daarnaast nog wel scenario’s waar je in kunt duiken, waarbij je een specifieke veldslag naspeelt. Het gaat dan om de tweede en derde slag bij Ieper, de tweede slag bij Champagne en Cantigny, en natuurlijk de slag bij Verdun en de Somme. Met deze collectie aan veldslagen is absoluut niets mis, maar door de gameplay voelt het nog steeds karig aan. Je kunt nog wel aan de slag met de Skirmish en mulitplayermodus, maar dan moet je wel heel erg fan zijn van de gameplay.

Wanneer je de campagne opstart, word je op een map gegooid waarin de geallieerden dus tegenover de Duitsers staan. Je krijgt toegang tot voorraden en een technologiepunt die je kunt inzetten om vliegtuigen, tanks en andere technologieën vrij te spelen. Na elke beurt krijg je een punt en daardoor duurt het ontzettend lang, voordat je de interessante wapens vrijspeelt. Het is daardoor ook niet mogelijk om alle technologieën vrij te spelen in de campagne. Wanneer je op de grote map de soldaten hebt verschoven, spullen hebt gekocht en de aanval in duikt. Is het alweer aan de tegenpartij om zijn zetten te doen. De AI doet er niet alleen lang over, de game slaat op dit punt ook vaak vast. Deze map, die je ook in de afbeelding ziet, is de zogeheten Theatre Commander. Wanneer je een stad aanvalt, wissel je automatisch naar de veldcommandant. Hier komt de real-time strategie kant van de game naar voren. Je hebt een uitvalsbasis en twee punten die je moet verdedigen. Je kunt met de voorraden loopgraven bouwen, artillerie plaatsen en soldaten groeperen in de loopgraven. Met ballonnen kun je vervolgens de omgeving verkennen, zodat je ziet wat de tegenstander doet.

We zijn voor de kerst weer thuis

Het voorgaande klinkt niet verkeerd, maar er zitten enkele problemen vast aan de gameplay. Je kunt namelijk maar dertig troepen op de map kwijt, wat zeer weinig is voor een grote oorlog zoals WOI. Daarnaast heb je een beperkt aantal voorraden en is het helemaal niet zo leuk om loopgraven neer te zetten. Wanneer je dat hebt bereikt, is het tijd voor de actie. De strategische gelegen punten van de vijand moeten worden overgenomen en daarnaast kun je nog een extra doel bereiken. Dit kan zijn dat je tien troepen moet doden of juist artillerie moet vernietigen. Deze doelen zijn niet altijd direct te behalen en het is vreemd dat het overnemen van de punten en de commandopost niet resulteert in het volledig overnemen van het gebied. In de Theatre Modus heeft elke stad een aantal sterren en zelfs na een grote overwinning, gaat er simpelweg een ster af. Op dit gebied gaat de gameplay net zo langzaamaan als de Eerste Wereldoorlog was, maar tijdens de gevechten krijg je bizar genoeg te maken met een timer. Binnen twintig minuten moet je de doelen hebben bereikt, wat anders verliezen de troepen hun moreel. Naast dat het een rare keuze is, zit er ook veel frustratie vast aan de gameplay.

De soldaten die je aanstuurt hebben nogal wat moeite met bevelen. Hierdoor lopen ze in rare bewegingen naar de loopgraven toe en klimmen er vervolgens in en uit. Zelfs wanneer je ze naar een andere loopgraaf stuurt die verbonden is met hun startpunt, besluiten ze om over het veld te wandelen. In vijandig gebied betekent dit dat ze direct sterven. Je kunt hier niets aan doen en ik kreeg al snel het gevoel dat de AI toegang heeft tot meer troepen en voorraden. Hierdoor voelt het nogal oneerlijk en zul je ook zelf moeten aanvallen. Hoewel de AI altijd weet waar jouw troepen staan, zijn ze af en toe best passief. Doordat er maar twee groepen in een loopgraaf passen, ben je verplicht om de soldaten in groepen van twee naar de vijand te sturen. Anders blijven ze rondcirkelen en dat moet je niet hebben. Hierdoor moet je alles goed timen en het gebruiken van de artillerie en vliegtuigen helpt hierbij. Vooral de artillerie speelde een grote rol in WOI, maar in de game is het afschieten bizar duur. In sommige gevallen wil je ze dan ook niet gebruiken, wat dan weer afbreuk doet aan de gameplay. Het is dan ook jammer dat je een aantal zaken pas later vrijspeelt in de campagne. Vooral omdat de soldaten wel heel snel sterven en ik het verschil tussen bepaalde troepen niet heb ondervonden.

Omdat de gameplay vooral hetzelfde blijft, wanneer je de juiste strategie hebt gevonden, wordt de game al snel saai. Dit heeft ook te maken met de presentatie van The Great War: Western Front. Je krijgt te maken met wisselend seizoenen, maar visueel gezien is de game echt ondermaats. Ik snap de keuze van een oude grafische stijl wel, want hierdoor blijft alles duidelijk. Tegelijkertijd is het geen feestje om naar te kijken. Vooral de soldaten zijn gewoon een soort mieren die opgepropt in een loopgraaf zitten. Buiten de gevechten om is de muziek nog wel sfeervol, maar de beleving mist. Om de campagne een beetje door te komen gebruikte ik regelmatig de autoresolve. De gevechten worden dan automatisch uitgevoerd en je ziet de uitkomst al voordat je hierop klikt. Hierdoor mis je wel vijftig procent van de game. Het is dan ook jammer dat de sfeer van de Eerste Wereldoorlog niet naar voren komt. De lijken verdwijnen binnen enkele seconden en hetzelfde geldt voor de kraters. Als je gek bent op de Eerste Wereldoorlog en ontzettend graag een strategiegame met dit thema wilt spelen dan heeft The Great War: Western Front nog wat te bieden. Ondanks mijn voorliefde voor geschiedenis wist het mijn aandacht niet te grijpen. Ook zijn er te veel bugs en problemen met de gameplay.