Review: The Lamplighters League - Een flinke teleurstelling Pc

Als kind was ik gek op de Indiana Jones films. Wie wil er nu niet op zoek gaan naar relieken en oude beschavingen, terwijl je tempels vol valstrikken betreedt. Het echte werk is lang zo interessant niet, maar daardoor vallen games als Uncharted en Tomb Raider extra in de smaak. The Lamplighter League geeft een vette knipoog naar deze films en games. In de vorm van een strategiegame moet je de wereld redden door een reliek eerder te vinden dan de tegenpartij. Hoewel ik erg naar deze game uitkeek, is het helaas een teleurstelling geworden.

Het bekende verhaal

In een alternatieve versie van het jaar 1930 staan Lateef en Ingrid te wachten op een levering van een koerier. Een belangrijke brief en een pak kaarten horen te worden geleverd, maar de koerier is vermoord. Nadat je alsnog het pakketje weet te vinden en ondertussen Eddie hebt ontmoet, moet je het oude plan in werking zetten. Oftewel het pakketje afleveren bij ene Locke die woont op een klein en verborgen eiland. Hier kom je erachter dat er meer aan de hand is. Het pakje kaarten heeft de naam de Undrawn Hand en wordt niet ingezet voor kaartspellen. Het heeft magische krachten die je kunt benutten en die belangrijk zijn voor de toekomst. De heer Locke is onderdeel van The Lamplighters League, een organisatie die al eeuwen strijd met de Banished Court. Dit keer gaat de strijd om de toren, waar The Bright Storm te vinden is. Deze bol aan energie is een bedreiging voor de mensheid als het in de verkeerde handen valt. Je kunt het verhaal nu zelf afmaken. De ene groepering probeert de andere groepering te snel af te zijn en het reliek te beschermen of te gebruiken. Een parodie op de verhalen uit games zoals Uncharted en Tomb Raider. Daar is ook helemaal niets mee en was in eerste instantie de reden waarom ik de game wilde spelen. Het verhaal is echter niet aangrijpend genoeg. Dit heeft niets te maken met de dialogen of de kwaliteit van de stemacteuren, want dat zitten goed in elkaar. Het zijn de missies die een goede connectie missen met het verhaal. De uitvoering ervan is niet passend en de missies zijn erg repetitief. Ze draaien om het rekruteren van mensen, het saboteren van machines of het vinden van objecten. Hierdoor wordt het verhaal niet goed overgebracht en wist het mij amper te boeien.

De huurlingen waar je kennis mee maakt, zijn geen onderdeel van de Lamplighters League, maar blijven graag voor de betaling rondhangen. De personages hebben ieder hun eigen vaardigheden en een unieke persoonlijkheid. Gedurende de missies reageren ze dan ook op elkaar. Ik moet zeggen dat de plaatsing van de dialogen op het scherm een beetje ongelukkig is. In plaats van centraal in beeld wordt het aan de linkerkant geplaatst, waardoor je al snel de dialogen mist. De personages zijn dus zeker één van de pluspunten, maar er is een probleem. Op een gegeven moment moet je nieuwe personages rekruteren. Het ligt eraan voor wie je gaat, want ze verschillen sowieso al in sterkte, maar zij zijn altijd minder sterk dan de drie personages uit het begin. De skill points die je krijgt moet je namelijk verdelen over de personages die je hebt. Bij de tijd dat ik een nieuw personage tegenkwam, had ik al meerdere vaardigheden vrijgespeeld voor Lateef, Eddie en Ingrid. En vooral Ingrid kan veel schade toebrengen in een gevecht, dus waarom zou ik wisselen? Nu kent de game wel twee verschillende soorten missies. Je hebt de actieve missies en de onderzoeksmissies. Bij het laatste stuur je een personage op pad om onderzoek te doen, terwijl jij zelf drie man meeneemt naar de actieve missie.

Een oppervlakkige kopie

Het pijnlijkste punt is de complete gameplay-loop. Het lijkt in eerste instantie het real-time te mengen met turn-based combat. Games als Jagged Alliance 3 en Mutant Year Zero hebben aangetoond dat dit een goede combinatie kan zijn. The Lamplighters League laat echter zien hoe je dit niet moet doen. Eén van de grote onderdelen van deze game is het sluipen en het ongezien vermoorden van vijanden. Je loopt in real-time over de map en kunt vervolgens de groep opdelen. Lateef is erg goed in sluipen, maar met het huidige systeem is dat niet te merken. Als je pech hebt, wordt de rest alsnog door een soldaat ontdekt, waardoor je direct in de turn-based combat modus schiet. Daarnaast bewegen de personages zo traag dat rennen de enige optie is, als je een gebied snel wilt doorlopen. Dit maakt zoveel geluid dat de soldaten je al snel horen aankomen. Aangezien sluipen geen nut heeft, kun je in ieder geval tijd besparen door te rennen. Het is niet mogelijk om je personage te laten sluipen of hurken. Dit systeem is automatisch, waardoor het alleen gebeurt als ze heel dicht bij een object staan. Hoewel Lateef dus twee keer per missie iemand stilletjes kan vermoorden, moet je dat punt eerst weten te bereiken.

Bij strategiegames is het wel vaker het geval dat er een bizarre hoeveelheid aan soldaten op de mappen lopen. Als je kijkt naar de omvang van de mappen in Lamplighters League dan is het al helemaal bizar. Terwijl jij bezig bent om over het dak te navigeren met vier man, lopen er gerust groepen van tien soldaten rond. Uiteraard staan deze groepen bij alle plekken waar je eventueel heen moet. Even naar de uitgang sluipen is geen optie. Er zijn enkele manieren om soldaten weg te lokken, maar dit vereist meer geluk dan wijsheid. Tijdens het vechten krijg je te maken met de typische turn-based combat onderdelen. Je personages hebben twee Action Points. Je kunt deze besteden door te lopen, te schieten, je vaardigheden te gebruiken en te herladen. Elke actie vereist een bevestiging, waardoor het vechten ook nog eens traag aanvoelt. De meeste strategiegames voegen aan deze bekende mix nog een eigen smaakje, maar bij The Lamplighters League is dat niet het geval. Het is voornamelijk oppervlakkig. De speciale vaardigheden zijn gelimiteerd en ook de items die je kunt meenemen zijn erg standaard. Voordat je een missie opstart, kun je elk personage een verbanddoos of een molotovcocktail geven. Het probleem hiermee is dat je deze items ook tegenkomt als je de gebieden aan het verkennen bent. Omdat je er al eentje op zak hebt en de game je niet toelaat om ze mee te nemen om je voorraad op te vullen, hoef je de map amper te verkennen. De losse lore-fragmenten en vergeten kaarten zijn amper interessant, dus daar hoef je het ook niet voor te doen. Hierdoor zijn alleen de tassen met benodigdheden handig om op te rapen, want deze kun je op het eiland inwisselen voor bruikbare items. Doordat de mappen klein zijn en je te maken krijgt met obstakels en onzichtbare barrières, zijn er weinig manieren om een gevecht door te komen.

Laten we het nog moeilijker maken

Naast dat de gameplay-loop niet lekker in elkaar zit. Heeft de game ook te maken met een verschrikkelijke camerahoek en zijn er veel bugs aanwezig. Elke keer als één van mijn personages een kogel afschoot, zat ik te kijken naar een muur of een kist. De camera focust zelden fatsoenlijk op je eigen personage of de vijand, want ook het omgekeerde is het geval. Daarnaast is je personage beter beschermd als hij ergens achter staat, want dan is die moeilijker te raken. Dit werkt in de Lamplighters League soms nogal vreemd. Tijdens één van de missies, stond een vijand achter een kist, waardoor hij de bonus kreeg. In dit geval stond de kist niet tussen mijn personage en de vijand. De vijand stond dus aan de verkeerde kant van de kist, waardoor Eddie volledig zicht op hem had. Dat is niet hoe de bonus hoort te werken. Je moet ook niet raar opkijken als lijken opeens allerlei rare bewegingen beginnen te maken.

Voordat ik weer ga klagen over de gameplay, is het tijd om nog even positief te zijn. De personages kunnen tijdens het vechten te maken krijgen met een stressreactie. Ik dacht eerst dat dit een tijdelijk effect was, maar Eddie had dit effect voor een paar dagen. Ook de vijand krijgt hiermee te maken en daardoor lopen ze soms weg van het gevecht. Dit systeem lijkt prima te werken en zorgt ervoor dat je toch iets strategischer de game probeert te spelen. Na een aantal missies worden er ook verwondingen geïntroduceerd die je op het eiland moet behandelen. Wanneer je personage bewusteloos neervalt, heb je hier veel langer last van. Hierdoor schiet de moeilijkheidsgraad een stuk omhoog, omdat juist het sluipen niet werkt en er veel vijanden zijn. Tegelijkertijd krijg je opeens te maken met de Doomsday Clock of Scion. Over het algemeen hou ik niet van die tijdsdruk, want het is lastig om dit echt goed te laten werken. Het vereist nu eenmaal een goede balans en de basis gameplay moet goed in elkaar steken. Het mag wel duidelijk zijn dat The Lamplighters League niet voldoet aan die eisen. Met de Doomsday Clock moet je bepaalde missies eerst doen, maar ongeacht wat je doet, de tijd loopt gewoon door. Weet Scion de toren te bereiken dan is de campagne verloren. Ondertussen blijkt dat The Banished Court qua uitvindingen voorop loopt, want ze hebben zelfs een teleporter die extra soldaten van het ene land direct naar het gevecht met jouw personages stuurt. The Lamplighters League moet het doen met de bonussen die de wapensmid geeft. Hoewel de kaarten van the Undrawn Hand erg handig kunnen zijn, had ik liever voor de tegenpartij gewerkt.

Gebruikte screenshots zijn van Paradox Interactive