Review: Those Who Remain - Daar heb je dat ding weer PlayStation 4

Het is tegenwoordig wat met horror games. Absoluut mijn favoriete genre, dat zal ook wel zo blijven, maar er komen steeds minder goede games van dit genre uit. Nu is eng natuurlijk een relatieve term, maar ook dat houdt ergens op. Ik ben al lang aan het wachten op een nieuwe horror game die mij weer de stuipen op het lijft jaagt zoals Silent Hill en P.T. dat deden of zelfs Resident Evil 1. Those Who Remain gaf mij weer wat hoop, maar was die hoop terecht?

Moeilijk hè, lichtknoppen aanzetten?

Dat Edward, het hoofdpersonage van de game, zijn leven nogal naar de klote heeft geholpen, is vanaf de eerste scene wel duidelijk. Het lijkt er niet op dat mensen die hun leven op een rijtje hebben ooit in een horror game of film voor gaan komen. Edward rijdt naar Dormont om zijn affaire te verbreken. Dat begint al goed. Jep. Het duurt niet lang, voordat ik de eerste schimmen tegenkom in de duisternis. Zwarte schimmen met gloeiende ogen, omdat een mes of hooivork in je hand hebben nog niet intimiderend genoeg is blijkbaar. Het is duidelijk niet de bedoeling dat je in het donker komt te zitten, dus de eindeloze zoektocht naar idioot geplaatste lichtknoppen begint.

Naast het feit dat die lichtknoppen onwijs onlogisch geplaatst zijn, werkt de besturing ook niet heel erg mee, wat ervoor zorgt dat je snel onnodig dood gaat, omdat je toch iets te ver het donker instapt. Edward kan blijkbaar geen lichtknop aanzetten op tien centimeter afstand. Nou is dit gelukkig niet constant het geval, maar het is wel een ergerlijke glitch. Daarnaast is het ook nog eens erg lastig om te bepalen wanneer je wel of niet door een stuk duisternis kunt lopen zonder neergestoken te worden door één van de ‘bewoners’ van Dormont. Een donker hoekje kan al genoeg zijn om weer teruggestuurd te worden naar het laatste checkpoint, terwijl je soms wel door een maar half-verlichte straat of gang moet sprinten.

Zelfs de sadist in mij wordt hier niet moordlustig van

Aan het begin van de game wordt er met een mysterieuze, creepy tekst duidelijk gemaakt dat de keuzes die je maakt invloed hebben op het verhaal en op de mentale staat van Edward. Het duurt even voordat dit echt tot uiting komt, wat ik nogal raar vind, aangezien het zo opzichtig wordt aangegeven aan het begin van de game. Er zijn sowieso maar weinig games waarvan ik kan zeggen dat ze terecht aangeven dat de keuzes consequenties hebben. Bij de meeste games verandert er niet bijster veel aan het verhaal of jouw karakter. Daarbij worden de momenten waarop je een keuze maakt niet altijd even duidelijk aangegeven. Bij deze game is dat wel het geval, wat ik wel verwacht had, maar wat ik ook wel jammer vind.

Er wordt van je gevraagd het lot van een aantal zondaars te bepalen, nadat je genoeg over hen en hun zonden te weten bent gekomen. Genoeg is hierin blijkbaar ook een relatieve term, want de game vindt twee feiten over de persoon en de situatie al genoeg om iemand te vergeven of te verdoemen. Hierdoor blijft de connectie die je voelt met de personages nogal oppervlakkig en zijn de keuzes zo gemaakt. Dit stelde mij nog het meest teleur. Ik hoopte erop dat mijn gevoel voor rechtvaardigheid en mijn moraal op de proef gesteld zouden worden bij het maken van deze keuzes. Niets is minder waar. Zou jij een kind dat zijn broertje op jonge leeftijd verloren heeft, verdoemen tot branden in de hel, omdat hij een klein meisje pestte? Nou heeft dat pesten blijkbaar wel tot haar dood geleid, maar ook dat komt maar vaag naar voren. Zelfs de sadist in mij voelde er niets voor om de zondaars te laten branden voor hun daden.

Ah nee, daar heb je dat ding weer

Dit zou niet de reactie moeten zijn die je hebt op het engste monster uit een horror game, dat meerdere malen terugkomt om je ‘de stuipen op het lijf te jagen’. Toch is dit al snel de reactie die ik heb op het rare, enigszins vrouwelijke, monster dat ‘Mother’ genoemd wordt. Ze komt namelijk net iets te vaak terug in de game en is ook net iets te vervelend en eenzijdig. Je moet niet gezien worden door dit wezen, want dan pakt ze je. Ja, dat is wel duidelijk, nadat ik tig keer dood ben gegaan, omdat ik vast kom te zitten met Mother achter me aan. Of te laat ben met een kaars aansteken, omdat Edward dat blijkbaar net zo moeilijk vindt als het omzetten van een lichtknop.

Heb ik ook nog iets positiefs over de game te zeggen? Goede vraag. In het begin gaf het me sterke Amnesia-vibes, maar dat kwam vooral door het feit dat je alles kunt oppakken en gooien. Door de game heen kun je er weinig mee, maar het is een leuke toevoeging. Vooral als je voor de zoveelste keer door een huis loopt, omdat je nog steeds geen flauw idee hebt waar die klote sleutel naar de garage ligt. De game ziet er ook niet slecht uit, maar dat maakt hem ook niet enger. Those Who Remain heeft veel gemeen met Alan Wake qua verhaal en insteek, maar kan er absoluut niet aan tippen.