Review: Tom Clancy's Splinter Cell: Conviction Xbox 360

Sam Fisher heeft zijn stealth pak aan de wilgen gehangen en subtiel vervangen door een shotgun. Een fatsoenlijke suppressor is er nog steeds niet voor een shotgun, dus dat betekent grote veranderingen in gameplay"

Oldskool Sneaking

Splinter Cell: Conviction is het vijfde deel in Tom Clancy's Splinter Cell reeks. Nog geen half jaar geleden heb ik vanaf deel 1 alle games opnieuw uitgespeeld, en omdat er twee totaal verschillende versies zijn van Double Agent (deel 4, voor Xbox en Xbox360) heb ik speciaal gewacht met de Xbox360 editie om die te spelen, vlak voor de release van Conviction. Alle Splinter Cell games zijn in mijn ogen goed. Bij ieder deel wist men de gameplay steeds weer te verbeteren, zonder afbreuk te doen aan het concept. Bij Double Agent op de 360 heeft men wel wat grote veranderingen doorgevoerd, maar toch bleef heel de game om stealth draaien. Nu heeft men bij Conviction een hele hoop veranderd. Komt dat de Splinter Cell reeks ten goede? Dat ligt er maar net aan hoe je het bekijkt.

True Lies

Laatst zag ik in een interview met Michael Ironside, die al vanaf deel 1 Sam Fisher inspreekt, dat hij het na deel 4 gehad had met de serie. Dit was omdat volgens hem Splinter Cell inmiddels teveel ging om "senseless killing". De beste acteur was echter toch weer achter de microfoon gaan staan voor Conviction omdat het nu meer inhoud had, minder "senseless killing", en een persoonlijkere benadering was van Sam Fisher. Nu ik zelf Conviction heb doorgespeeld, kan ik wel merken dat men bij Ubisoft wel een paar genieën op het gebied van verkooppraatjes heeft, want naar mijn mening is meneer Ironside er aardig ingeluisd. Conviction is inderdaad een zeer persoonlijk (en pijnlijk) verhaal voor Sam Fisher, dat klopt. Maar het ironische is dat Conviction het eerste Splinter Cell deel is waarbij je absoluut niks anders doet dan wat we noemen: 'senseless killing'.

Kleurloos

Conviction gaat eigenlijk niet echt meer om stealth. Zodra je onzichtbaar bent voor vijanden, wordt alles zwart-wit, en wie dat bedacht heeft mag van mij direct ontslagen worden. Wil je dus zo min mogelijk gezien worden, speel je de game dus voor het grootste gedeelte zonder kleur. Briljant hoor, maar er is 'n voordeel: eigenlijk kom je vooral in situaties terecht waarbij je toch niet veel hebt aan stealth. Je kunt mensen ook niet meer bewusteloos maken, maar enkel nog doden. De passieve Sam uithangen kan dus niet, want je wordt gedwongen je te gedragen als een boze Jack Bauer met een kilo coke achter de neusgaten. Tachtig procent van de tijd zijn de wachters en huurlingen ook naar jou op zoek, omdat ze weten dat je er bent. Daarnaast is alles ook dermate scripted dat je wel moet worden ontdekt, of ze blijven met 3-5 man heel toevallig sterk in jouw richting staan kijken.

Splinter Cell: 24

Door deze veranderingen speelt Splinter Cell totaal anders. Voorzichtig te werk gaan werkt vaak slecht tot niet, en omdat Conviction weer met checkpoints werkt, ga je na vijf keer opnieuw proberen maar iedereen kapot schieten, want dat werkt tenminste. Bij alle andere Splinter Cell games maakte ik enkel iemand dood wanneer het moest, en bleef ik zo ongezien mogelijk. Bij Conviction heb ik iedereen dood gemaakt en werd voortdurend ontdekt, telkens doordat ik er eigenlijk weinig aan kon doen. Ofwel, tachtig procent van de tijd was het gewoon een actie schiet game zoals we er al een honderden hebben inmiddels.