Review: Wildfrost - Een schattige valstrik Nintendo Switch

Roguelike deckbuilders bestaan al een aantal jaren, maar mijn liefde voor dit genre begon pas met Roguebook. Ik ben dus best wel laat in het genre gedoken, want Slay the Spire en Monster Train verschenen al veel eerder. Wildfrost wist direct mijn aandacht te grijpen door de schattige kaarten en daardoor liep ik een valstrik in. Er is namelijk niets schattigs aan de moeilijkheid van de game. Toch kent Wildfrost een aantal interessante gameplay mechanics, waardoor de game goed weet te scoren. In deze review neem ik je mee naar de ijskoude wereld van Wildfrost om alle voor- en nadelen met je te bespreken.

De zon is verdwenen

Een eeuwige winter teistert de bevolking in het dorpje. De zon stond ooit nog stralend aan de hemel, maar door een storm is die verdwenen. Het enige wat nu nog te zien is, is een stuk ijs dat geen warmte biedt. Het ijs begon zich steeds verder te verspreiden en daardoor zijn sommigen ervan overtuigd dat het niet natuurlijk is. Hierdoor zijn er telkens groepen helden die op pad gaan, om de oorzaak te vinden. Deze helden verzamelen zich in Snowdwell, waar ze zich voorbereiden op deze belangrijke taak. Er zijn nog drie groepen over. De Clunkmasters, Snowdwellers en Shademancers hebben allemaal hun eigen manier gevonden om door de sneeuw te navigeren. Wanneer je ze alle drie hebt vrijgespeeld, verschijnen ze aan het begin van een run. Je kunt dan uit drie personages kiezen, die allemaal hun eigen voor- en nadelen hebben. Doordat ze ook nog eens andere kaarten hebben, word je gedwongen om strategieën te ontwikkelen voor alle groeperingen. Niet alleen kan dit je verder helpen in de game, door de beperkte opties aan het begin heb je soms geen andere keuze.

Het verhaal van Wildfrost biedt dus niet heel veel, maar de personages en vijanden zijn er wel aangekoppeld. Toch had ik net wat meer diepgang in het verhaal willen zien, al was het maar om meer informatie over de wereld te krijgen. Je speelt namelijk maar vijf pagina’s aan dagboekfragmenten vrij. Voordat ik volledig in de gameplay duik, wil ik eerst nog de stijl benoemen. De kaarten zijn namelijk creatief, kleurrijk en vaak schattig. Dit is de reden geweest waarom ik de game graag wilde spelen en reviewen. Ik vind het design van de kaarten en charms, een soort sleutelhangers, dan ook erg sterk. Door de kleuren zijn de menu’s en acties ook snel duidelijk. Hoewel ik niet altijd direct begreep wat een nieuwe kaart deed, was het altijd overzichtelijk.

Ga het gevaar tegemoet

Wildfrost doet een aantal zaken heel anders dan de deckbuilders die ik gewend ben. Wanneer je met je personage in een gevecht belandt, kun je alleen je held neerzetten. Vervolgens krijg je willekeurige kaarten in je hand, die je moet gebruiken. Er is alleen geen mana te bekennen. Het is namelijk de bedoeling dat je één kaart inzet en dan is de ronde alweer voorbij. De vijanden, de helden en je eigen bondgenoten hebben een specifiek icoontje onderaan. Dit vertelt je wanneer ze aanvallen. Met behulp van sneeuwballen kun je hun actie bevriezen, zodat ze langer moeten wachten. Doordat je telkens maar één kaart kunt gebruiken, moet je niet te snel te werk gaan. Dit deed ik uiteraard wel, waardoor ik regelmatig nee aan het roepen was. Wildfrost is een pittige game, waarbij je de juiste combinaties moet inzetten. Een fout kan daardoor compleet verkeerd uitpakken. Ik vind wel dat de eigen helden een beetje zwak zijn vergeleken met de vijanden. Door de kaarten-RNG kun je soms niet de combinaties inzetten die je wilt. Hierdoor mist er een bepaalde vorm van balans, maar zeventig procent van de tijd was sterven toch echt mijn eigen schuld.

Sterven betekent dat je moet terugkeren naar het dorp, want het is een roguelike. Vervolgens doe je het simpelweg nog een keer met de kennis die je hebt verkregen. Wat opvalt is dat je in Wildfrost eigenlijk niets meeneemt naar een volgende ronde. Het is tijdens een run mogelijk om een sleutelhanger met bonussen aan een kaart te binden. Of een kroon te kopen, waardoor je een kaart in de eerste ronde al kunt plaatsen. Dit verlies je echter aan het einde van een run. Op de map heb je telkens twee gevechten, voordat je bij de eindbaas terechtkomt. Op deze map kun je bondgenoten uit het ijs bevrijden, schatkisten openen voor nieuwe kaarten en deze sleutelhangers verkrijgen. Aan het eind is er altijd een winkel, waar je de verkregen muntstukken kunt besteden aan nieuwe kaarten, sleutelhangers of de kronen. Dat je niets meeneemt naar de volgende run, betekent niet dat er geen progressiesysteem aanwezig is. Door bepaalde taken en achievements te voltooien wordt het dorp steeds verder uitgebreid. Op deze manier krijg je toegang tot de andere twee bevolkingsgroepen, nieuwe locaties op de map en allerlei nieuwe kaarten. Er is zelfs een dierenwinkel, waar je huisdieren vrijspeelt.

Hou alles in de gaten

Doordat je van te voren niet weet hoe een run gaat lopen en welke eindbazen je tegenkomt, zijn niet alle potjes een succes. Veel van de vijanden zijn best lastig en de eindbazen hebben altijd twee fases. Hier zit ook wat humor aan verbonden, want de sneeuwpop Bamboozle verdeelt zich in Bam en Boozle. Net zoals in andere deckbuilders heb je kaarten die passief iets toevoegen. Denk aan een schild dat schade opneemt, het genezen van een held of een kaart die extra schade aan een persoon geeft. Er zijn dan ook weer actiekaarten die in sommige gevallen gecombineerd kunnen worden. Er is namelijk een bondgenoot die schade doet aan de hand van de hoeveelheid sneeuwballen op een vijand. Bondgenoten, helden en vijanden hebben soms ook nog een bonus. Dit kan zijn dat ze gezondheid terugkrijgen als ze iemand vermoorden of dat ze immuun zijn voor de sneeuwballen. Door de RNG die gekoppeld is aan je deck, kun je niet altijd de juiste combinaties maken. Wildfrost kent momenteel genoeg content voor de prijs. Het kost een aantal uren om de game onder de knie te krijgen en de laatste eindbaas te verslaan. Vervolgens kun je nog alle achievements en taken voltooien, zodat het dorp volledig is uitgebreid. Daarnaast is er ook een dagelijkse trektocht met willekeurige modificaties en een deck met al gekozen kaarten, waardoor de game nog lastiger is. Het is natuurlijk ook handig en leuk om alle kaarten en sleutelhangers te verzamelen. Deze worden in een boekje netjes aangegeven. De hoeveelheid kaarten valt mee, maar het biedt genoeg. Dit komt ook doordat er een mooie selectie aan vijanden aanwezig zijn en je verschillende mini-bazen hebt. Het is dan wel weer jammer dat je niet je eigen deck kunt maken.

Een uniek element van Wildfrost is dat je niet direct je kaarten kunt verversen. Je kunt besluiten om de bel te laten rinkelen, maar dit kost je een ronde. Na een paar rondes is de bel echter opgeladen, waardoor je het gratis kunt doen. Je krijgt dan een combinatie aan nieuwe kaarten en dat kan je helpen of juist in de problemen brengen. Daarnaast wordt er in het gevecht ook aangegeven hoeveel vijanden er nog gaan verschijnen. Weet je ze snel te verslaan dan krijg je direct een nieuwe lading vijanden tot de mini-baas tevoorschijn komt. Uiteindelijk moet je in Wildfrost rekening houden met de combinaties, orde van aanvallen, gratis verversen en je bondgenoten. Wanneer een bondgenoot nog enkele hartjes heeft, kun je hem van het veld halen en hem laten genezen. Hierdoor kun je hem in het volgende gevecht weer inzetten. Wordt hij echter weggespeeld dan is hij niet direct beschikbaar, maar moet je wachten. Ik heb Wildfrost gespeeld op de Nintendo Switch en daardoor wil je natuurlijk ook weten hoe de game draait. Door de kleurrijke stijl en het feit dat het een deckbuilder is, ziet het er goed uit op de Switch. Je kunt de game eenvoudig spelen in de handheld modus, want alles blijft overzichtelijk. Door de korte potjes is het ook een mogelijkheid om tijdens een treinreis even Wildfrost op te starten.