Review: Wolfenstein: Youngblood PlayStation 4

De Wolfenstein-serie staat de laatste vijf jaar weer volledig op de kaart. Na een beetje in vergetelheid te zijn geraakt bracht MachineGames het weer helemaal terug met Wolfenstein: The New Order. Na een stand-alone prequel en een tweede deel is het nu tijd voor Wolfenstein: Youngblood, waarin we kennis maken met de tweeling van B.J. Blazkowicz. Voor dit tussendeel is het niet bij co-op gameplay alleen gebleven als vernieuwing. De vraag is nu: Hebben de makers niet teveel aan de formule veranderd?

Waar is B.J. toch gebleven?

William ‘’B.J’’ Joseph Blazkowich, onder de nazi’s bekend als Terror Billy, is een zeer iconisch gamepersonage. Zijn donkere humor en simpele kijk op de wereld maken hem de absolute ster van de Wolfenstein-serie. Na heel wat vechten is Amerika in 1980 bevrijd van de nazi’s en is te zien hoe een grijze B.J. samen met zijn vrouw en tweelingdochters verder leeft. Als hij plotseling verdwijnt en alle sporen richting Neu-Paris wijzen, twijfelen dochters Jess en Soph geen moment. Met behulp van de dochter van Grace Walker, twee Power Suits en een hele lading wapens reizen ze af naar Parijs om daar uit te vinden waar hun vader is gebleven. Het verhaal haalt het niet bij dat van The New Order en The New Colossus, maar is ondanks dat wel vermakelijk mede door de interactie tussen de twee zussen. Vooral de humor en het wat mannelijke karakter van de dames past uitstekend binnen de serie, dit zorgde regelmatig voor een glimlach op mijn gezicht.

Te ambitieus?

Wolfenstein: Youngblood is een pure co-op shooter, die je samen met een ander of met een computer gestuurde tweelingzus kunt beleven. Nu zou je zeggen pak de basis Wolfenstein-gameplay en voeg daar co-op aan toe, maar de makers waren ambitieuzer. Misschien wel wat te ambitieus. Naast de toevoeging van co-op gameplay wil Wolfenstein: Youngblood eigenlijk ook een RPG zijn en is er gekozen voor een semi open-wereld. Het probleem met deze vernieuwingen is dat ze in de game zowel plus- als minpunten met zich meebrengen. De co-op ervaring zorgt in ieder geval wel voor heerlijke en typische Wolfenstein-gameplay. Je start met de keuze voor welke van de tweeling je wilt spelen. Dit heeft echter alleen invloed op het uiterlijk, want qua wapens en vaardigheden hebben ze de beschikking over hetzelfde arsenaal.

Tijdens het avontuur kun je elkaar op verschillende manieren bijstaan met bijvoorbeeld handgebaren voor extra gezondheid of pantser. De meeste acties zijn echter vrij nutteloos, zoals gezamenlijk een deur openen. Het handigste is dat je elkaar oneindig vaak kunt oplappen als je levensmeter leeg is. Sterf je toch dan verlies je een gedeeld leven. Hierdoor voelt het een beetje aan als cheaten, ondanks dat de game met name tijdens gevechten met grote vijanden pittig kan zijn. Kom je toch zonder levens te zitten, dan straft het waardeloze checkpoint-systeem je behoorlijk af. Soms word je helemaal terug naar het begin van de missie gezet en dat niet alleen, je gaat dan verder met het aantal kogels wat je had toen je stierf. Een merkwaardig systeem dus. Een pluspuntje is er nog wel voor de computergestuurde tweelingzus die goed meehelpt en totaal niet in de weg loopt. Offline spelen is dus een prima ervaring. Een extra compliment gaat er dan nog uit naar Bethesda voor de Buddy Pass. Hiermee kunnen vrienden die slechts de Trial-versie hebben gewoon met jouw speelsessie meedoen. Hier kunnen andere co-op games nog wat van leren.

Wolfhonored

Na de prologue van Wolfenstein: Youngblood beland je in de Catacombes onder Parijs vanwaar je missies start. Deze missies spelen zich af in drie verschillende districten en het leuke hieraan is dat je de volgorde zelf bepaald. Het uiteindelijk doel is om in elk district een grote Brother-basis te infiltreren, waar een supercomputer aanwezig is. Door de data van drie van deze computers te bemachtigen kom je een stap dichter in de richting van B.J. Blazkowich. Doordat Wolfenstein: Youngblood mede is ontwikkeld door Arkane Studios, bekend van Dishonored, zie je dit terug in de game. Niet op grafisch gebied want daarin is de game vergelijkbaar met The New Colossus, maar meer op het gebied van level-design. De drie districten zijn heerlijk open en bevatten genoeg mogelijkheden om van A naar B te komen. Ook is er genoeg te ontdekken en zijn er heel wat geheime locaties te vinden.

De semi open-wereld is echt een goede toevoeging voor de Wolfenstein-serie. Echter brengt deze in de game wel wat nadelen met zich mee. Ten eerste heeft het voltooien van missies in het ene district geen gevolg op een ander district. Iets wat de klassieker Freedom Fighters zeer goed deed in het verleden en wat hier absoluut van meerwaarde had kunnen zijn. Daarnaast is het irritant dat vijanden razendsnel respawnen. Soms verliet ik een straat om een gebouw te verkennen en enkele minuten later was de straat weer volledig gevuld met vijanden. Doordat de game niet lineair is, zijn de missies ook minder episch en kunnen ze wat eentonig worden. Gelukkig wordt de wereld wel gevuld met genoeg collectibles en met speciale opdrachten, die via de radio binnenkomen. Deze kleine willekeurige opdrachtjes variëren van het omleggen van een officier tot het afluisteren van een telefoon.

Wolf-RPG

Naast de co-op actie en de semi open-wereld is de grootste vernieuwing eigenlijk wel de toevoeging van de RPG-elementen. Net als bij een RPG stijg je in level wat je sterker maakt. Met punten en zilveren munten kun je daarnaast nieuwe vaardigheden vrijspelen en het wapenarsenaal upgraden. Ook kun je het Power Suit verbeteren waardoor je onder andere een krachtige aanval kunt uitvoeren of tijdelijk onzichtbaar kunt worden. Dit laatste heb je ook wel nodig aangezien stealth totaal verpest is in de game doordat vijanden te dicht bij elkaar in de buurt staan en er te vaak drones overvliegen. De grootste keerzijde van het RPG-systeem zijn echter de vijanden. Deze hebben ditmaal een levensmeter boven hun hoofd en zijn hierdoor ware kogelsponzen. Dit betekent dat je zeker in het begin van de game heel wat kogels nodig hebt om de meest simpele vijanden af te knallen. Daarnaast is het aan het begin irritant om vijanden van een hoger level tegen te komen, waardoor je in dat gebied eigenlijk nog niets te zoeken hebt en je eerst wat moet grinden. Doordat vijanden met je mee-levelen blijven ze de gehele game kogelsponzen, alhoewel het later wel minder wordt als jouw personage en de wapens krachtiger worden. Toch voelt het RPG-systeem gewoon niet in balans en had ik liever gezien dat de vijanden hier geen deel van hadden uitgemaakt.